Hoewel het al bij al een logisch, waardig en complexloos einde is geworden voor Ravian en Laureline in dit laatste album van de stripreeks hadden we toch grootsere verwachtingen. De laatste jaren liet scenarist Pierre Christin in elk interview optekenen dat hij een ongezien einde voorzag voor de space opera die al sinds 1967 loopt. Ongezien in die mate zelfs dat er naar zijn zeggen geen enkel ander sf-verhaal (ook buiten de stripwereld in romans en in films) met een dergelijk einde op de proppen kwam. Dat zal dan wel. Het gekke is dat het lot van Ravian en Laureline een rechtstreeks gevolg is van een achterhaald toekomstbeeld van Christin. Hij had nooit voorzien dat zijn reeks het zo lang zou uitzingen waardoor hij dit album te baat neemt om oude visies met de aardse actualiteit te doen kloppen. Na een zwalpend verhaal, waarin vele oude bekenden uit de stripreeks kort of lang opduiken en zo constant voor een oponthoud in de voortgang van het verhaal zorgen, had Ravian zijn terugkeer naar het 'oude' Galaxity helemaal anders ingebeeld. Laureline legt de vinger op de wonde: hijzelf is veranderd. Hij heeft geen thuis meer. Wat volgt is een reboot voor de twee geliefde helden...

Ooit was Ravian een voortrekker, een pionier in het sciencefictiongenre. Verschillende ideeën boden inspiratie aan collega-striptekenaars en filmmakers. Over de inspiratie voor Star Wars hebben we het al verschillende keren gehad, ook Ridley Scott (specifiek voor Blade Runner) erkende in Ravian een belangrijk werk. Recent nog meenden opmerkzame striplezers gelijkaardige thema's uit Ravian in James Camerons sf-epos Avatar te ontwaren. Vandaag echter hebben anderen het duo Jean-Claude Mézières + Christin voorbijgestoken. Alleen al Alejandro Jodorowsky heeft met zijn Incal-universum de bakens verder gezet.

Als vanouds ogen de tekeningen van Mézières aantrekkelijk. Toch moeten we opmerken dat de zichtbare spontaniteit gevaarlijk dicht aanleunt bij gemakzucht en een te snelle afwerking. Steunen op jaren en jaren ervaring kan net zo goed overkomen als inspiratieloosheid.

Eigenlijk missen we over de hele lijn een bepaalde mate aan impact die de geschilderde platen tussendoor enigszins wel nog bieden. We willen dit allerlaatste album nog niet meteen afschilderen als een gemiste kans. Misschien zat er gewoon niets meer in. En toch zullen we hen missen, zowel Ravian en Laureline als Mezières en Christin.