In de aanloop naar deze bespreking leek het een leuk idee de vorige twee delen van dit leuke reeksje nog eens opnieuw te lezen. Helaas, driewerf helaas: ergens in de immense boekenkast waarin we wonen, lijkt wel een elfje aan de haal gegaan met De Legende van het Wisselkind.

Lang geleden kwam het wel eens voor dat kinderen werden geruild. Wanneer elfen en feeën het nodig achtten, leenden ze een van hun eigen kinderen aan de mensen. Want het oude volkje had en heeft nog steeds de hoop niet opgegeven. De hoop dat slechtheid in al zijn gedaanten het niet haalt van de levenskrachten die de natuur heeft. Zo'n kind vol vreemde krachten is Scrubby. Sinds zijn ouders eerst het dorp voor de stad ruilden en wat later stierven, is hij niet meer dan een wees in een grootstad. Hij gaat in de mijnen werken en het is daar, net na een mijnramp, dat het derde deel van deze De Legende van het Wisselkind aanvangt. Een kleine minderheid van de mijwerkers overleeft de ramp. Door de impact van de ramp echter, wordt de mijn gesloten. Zo valt het doek over een episode die, wat ons betreft, beter in het vorige album had gepast. Het verhaal van Scrubby speelt zich vervolgens af in en rond de steegjes en tavernes aan de waterkant. Daar vlakbij de plaats waar zijn moeder overleed, liever dan te moeten zwoegen in stinkfabrieken, brengt hij zijn tijd door. Een moord, onfrisse verhalen van smokkel en vreemde praktijken brengen de politie naar de buurt. Een onderzoek, een politie-inval en achtervolging ten spijt, wordt er geen dader gevonden. En dan gebeurt er een tweede moord.

Pierre Dubois schreef eerder met Het Kleine Volkje, Red Caps en Laïyna al verhalen bevolkt met aardmannetjes. Het schrijven van De Legende van het Wisselkind gaat hem dus relatief vlot af: een niet te complexe cocktail van Keltische magie, Dickensiaanse thema's (en achtergrond) en flinke karakters maakt van deze reeks een die je zeker moet lezen. Tekenaar Xavier Fourquemin heeft een consequente stijl en levert vakwerk, een lust voor het oog (je mag kiezen welk).