Sinds de tekenfilm Aladdin and his Wonderful Lamp van Popeye uit 1939 (zoek het op YouTube!) zijn er in onze ogen maar weinigen in geslaagd om ons een zo mooie weergave te geven van het sprookjesachtige 1001 Nacht. Een boontje hadden we tussendoor nog wel voor Foufi van Kiko. Christophe Arleston is er ook een fan van. Misschien daarom dat zijn eerste strip voor een grote uitgeverij in dezelfde sfeer van oosterse exotiek baadde. We hebben het over het komische Tandori dat bij Le Lombard verscheen. SinBad is ietsje ernstiger en tapt meer van hetzelfde vaatje waar Arleston een hele wijnkelder (met goeie en mindere jaren) van heeft aangelegd: fantasy.

In het begin van het album zit SinBad min of meer opgescheept met een witte panter die kan transformeren in een bleek meisje dat dolverliefd op 'm is. Tijdens zijn zoektocht naar zijn ouders raakt hij vergiftigd en het is toch maar mooi door het pantermeisje dat hij genezen raakt. Zo kan hij zich voorbereiden op een messenwerptoernooi. De winnaar mag van heerser Al-a-din (inderdaad, diezelfde als uit 1001 Nacht, maar dan een pak ouder) één wens maken die zijn djinn zal uitvoeren. SinBad hoopt er zo zijn ouders mee terug te vinden, maar dan moet hij wel opletten!

Van multitasker Arleston verschijnen momenteel te veel verschillende series. Daar moet wel rommel tussenzitten. Dat is deze SinBad vooralsnog niet. Het verhaal slingert ons inziens te veel willekeurige bochten in om tot een nog onbestemd doel te geraken, maar dankzij het spontane tekenwerk van Pierre Alary bijft het toch een plezier om het album uit te lezen. Alary komt uit de tekenfilmsector en dat merk je aan de souplesse die hij voor de dag legt. Maar zo wonderbaarlijk als Popeye is het niet.