In een luxueuze CCCP-trein zit een oude sovjettolk te praten met zijn jonge opvolger. Het gesprek gaat over hun baas, de potentaat Wasili Aleksandrowitsj. Over hoe de stuurse Aleksandrowitsj een held van de revolutie was. Over hoe hij de bouwheer van het zaligmakende communisme was, maar ook hoe de stalinist terzelfdertijd een van de architecten van de KGB was. En hoe hij de zuiveringen in Georgië en het voormalige Oostblok dirigeerde. Een coupé verder hoort Aleksandrowitsj onbewogen toe hoe zijn turbulent levensverhaal over de tong gaat. Sinds een gezichtsverlamming is zijn doorgroefd gezicht tot geen emotie of beweging meer in staat. Maar toch heeft deze brok graniet nog al zijn macht. Om dat te bewijzen is Aleksandrowitsj op weg naar een poepsjiek Pools landgoed om er te gaan jagen. Hij heeft er al zijn oude makkers uitgenodigd. Ook enkele leden van de nieuwe generatie sovjets die nog rechtlijniger zijn dan hij ooit geweest is, zullen er aanwezig zijn. Een confrontatie wenkt.

Toen we De Jacht voor het eerst lazen, was er nog geen sprake van dat die imposante Berlijnse Muur ooit zou wankelen. De bom kon ieder moment vallen. Net voor dat moment verscheen een manifest van een strip waarin je als lezer overweldigend werd door de cynische, laconieke sfeer van de verbitterende sovjetbonzen. We waren van ons melk. Een decennium later, en zoveel leesbeurten verder, vonden wij dit album vooral een meesterlijk opgebouwde thriller met een schitterende ontknoping. Enkele jaren terug grepen we opnieuw naar deze klassieker toen het album door de deelnemende lezers van De Stripspeciaalzaak oververdiend tot derde beste Franstalige album werd verkozen. Meer en meer begrepen we waarom icoon Enki Bilal zo tevreden is over dit album. Het imposante, begrijpbare verhaal van Ravian-man Pierre Christin blijft de pyloon van het album, maar ook de tekeningen zijn top. Geleidelijk aan sloop de grafiek binnen waardoor de Joegoslaaf zo bekend geworden is. Grauwe winterlandschappen, stuurse koppen en een spotlichtinkleuring. Flashbacks krijgen een gelig tintje. Het water van een zwembad kleurt plots rood. Alleen zichtbaar voor de lezers, maar bedoeld als een alarmkleur om je er op te wijzen dat dit belangrijk is. Een havikkop duikt plots op. Gefusilleerde soldaten verdwijnen in de muur. In tegenstelling tot zijn latere werk wordt de symboliek nooit belangrijker dan het verhaal. Nooit staat de fantasie de realiteit in de weg. Deze strip is in perfecte balans.

Vandaag, bij een zoveelste hernieuwde kennismaking ter gelegenheid van deze mooie herdruk, blijft het talent van Bilal onmiskenbaar. Ook het scenario van deze klassieker van de negende kunst blijft moeiteloos overeind staan. Het enige wat je kan missen om de leeservaring totaal te maken, is dat onzalige gevoel van die dreigende Koude Oorlog. De masochisten onder ons, moeten nu maar in hun bestofte schuilkelder kruipen of hun krakende vinylsingles van Missiles van The Sound of De Bom van Doe Maar opleggen. Wij zijn al heel blij met de strip zelf.