Alim is hot. Op het jongste stripfestival van Breda was tekenares Virginie Augustin de absolute publiekstrekker. Doorwinterde handtekeningenjagers hadden veel tijd, geduld en geld over om een krabbel van haar te bemachtigen. Terecht. Haar non-heroïsche fantasyreeks was immers een instant commerciële en artistieke voltreffer. Augustin werkte meer dan 2,5 jaar aan het eerste deel, en dat zag je. Haar frisse stijl, die een perfecte symbiose was tussen de aaibare Michel Plessix en de lachebekjes van Maja de Bij, werd daarenboven nog perfect ingekleurd met publieksvriendelijke regenboogkleurtjes. Tel daarbij een knallend scenario over blinde godsdienstwaanzin doorspekt met bruut geweld en fijne humor en je hebt een prachtstrip. Bovendien besloot Augustin, wars van elke commerciële toegeving, zich te beperken tot het initieel geplande vierluik. Zo krijg en verdien je respect.

En nu is dit slotdeel er. 64 pagina’s lang in plaats van de gebruikelijke 48. Het is direct even slikken. Weg is de kleurenpracht van het gefantaseerde India, de witte hardheid van een imaginair Tibet en de weidsheid van de Mexicaans aanvoelende steden. Neen, we worden direct achttien bladzijden lang gedropt in een vuilgroene, stinkende jungle. Het is er zo beklemmend dat ook Augustin er haar overzicht bij lijkt te verliezen. Zo merk je door een zwakke opbouw en de kleine kadertjes nauwelijks dat Khelob door een pijl gewond raakt. En dan is er plots die schitterende dubbelpagina. Eindelijk zie je de horizon blinken en kan het verhaal echt beginnen. Haast alle losse eindjes worden opgeraapt en in rechte lijn samengebonden tot een mooi, verstild slot. Helaas merk je dat de ex-Disney-tekenares in het zicht van de meet haar stijl veranderde. De tekeningen worden nerveuzer en schetsmatiger. Tijdsdruk? Uitgekeken? Of gewoon zin om snel haar nieuwe Legenden van Troy-one-shot aan te pakken? Feit is dat de epiloog van amper één bladzijde wel de nagel op de kop slaat, en je opnieuw op slag verliefd maakt op de personages en de wondere wereld van Alim de Leerlooier. En zo legde Augustin haast achteloos de lat heel hoog voor haar opvolger die de volgende cyclus voor zijn of haar rekening zal nemen.

Dit ontbreken van een echt orgelpunt zorgt er wel voor dat de eerste cyclus van Alim de Leerlooier de kans heeft gemist om in het rijtje van Op Zoek naar de Tijdvogel of Lanfeust terecht te komen, maar niettemin blijft het vierluik een absolute verademing in het striplandschap.