Comebacks. We zijn er op zijn zachts uitgedrukt niet wild van. Maar al te vaak lukt het de opgepoetste held niet om uit zijn eigen indrukwekkende historische schaduw te stappen. Kijk maar naar De Killer, Comanche, Jonathan of Blake en Mortimer. Wat bezielde een icoon als François Bourgeon dan ook om een van de mooist afgeronde stripreeksen na 25 jaar weer op te rakelen?! De Fransman was gelukkig zo slim om het vervolg te zien als een haast losstaande epiloog, maar dan decennia later. Ons aller heldin Isa is hier een oud besje van 98 jaar geworden en ze ontfermt zich nu over haar kleindochter. Zoetjesaan vertelt het bootsmeisje over haar leven na haar avonturen in het ebbenhout. Het eerste deel hiervan, dat nog maar pas in september 2009 verscheen, kon ons qua verhaal maar matig boeien. Het album was wel een uitmuntend staaltje van het grafische vakmanschap van deze voormalige brandglaszetter. Deze doorstart kon zeker tippen aan het detaillistische tekenwerk van zijn andere klassieker De Laatste Zang van de Malaterres!

Ook deel 2 glijdt rimpelloos voorbij als een alligator in de moerassen van New Orleans. Achteloos lees je deze strip, wachtend op iets spannends dat maar niet wil komen. Maar ongemerkt word je toch gebeten en laat het verhaal zijn sporen na. Deze strip nodigt zichzelf uit om te herlezen en weer nieuwe details te savoureren. De rassenstrijd in het Amerikaanse zuiden van de jaren na de secessieoorlog, de overweldigende natuur in het deltagebied van de Mississippi of simpelweg de prachtige inkleuring. Neen, deze strip is geen denderende bergrivier, maar een kabbelend beekje. Maar dan een schoon beekje. Een verdomd schoon beekje! En ja, nu kunnen we eindelijk begrip opbrengen voor de manke vertaling van La Petite Fille. Jammer dat onze Nederlandse taal de nuance tussen klein meisje en kleindochter niet kon opvangen. Hoe dan ook, deze strip haalt ons scepsis volledig onderuit. Welkom terug, Isa, en bye bye in de bayou.