In de Amerikaanse staat Minnesota verdient Erica Liebowicz, voor een achtste indiaans met — we geven het maar mee — "de borsten van een Italiaanse, de rondingen van een Afrikaanse en het gat van een Braziliaanse, haar kostje als stripteaseuse. Maar wat haar nu overkomt, is andere koek dan bronstige klanten en venten die haar ook buiten de stripteasebar lastigvallen. Ze krijgt pech met haar wagen en ziet plots in een visioen hoe haar redder in nood, een plaatselijke sheriff, neergeknald op een vloer ligt. Een tijd later wordt dat visioen bewaarheid bij een overval in een winkel. Twee zenuwachtige Georgiërs, lijkbleek en zwetend als een os hoewel het winter is, zijn daarvoor verantwoordelijk en ontvoeren van de weeromstuit de onschuldige Erica. Ook zij wordt neergeschoten en voor dood achtergelaten aan de rand van een bosweg. Terwijl de buitenwereld haar verdwijning onderzoekt, ontwaakt ze in een blokhut in een afgesloten gemeenschap waar een sekteleider de plak zwaait. Erica is haar geheugen kwijt, maar heeft toch door dat er iets niet in de haak is bij de sekte. Ondertussen is een op het veld onervaren geheimagent Anton Dawson met een onderzoek belast om het zogenoemde Box terug te vinden. Wat er in Box schuilt, is een groot mysterie. Is het een nucleair of chemisch wapen of nog wat anders? Wat het ook is, het brengt de wisselende kopers ervan (te beginnen in Afghanistan) ernstige letsels toe. Dawsons baas geeft ruiterlijk toe dat hij angst heeft voor Box. Door zijn intellect vindt de agent een spoor. En zo infiltreert hij bij de sekte waar ook Erica een nieuw verblijf heeft gevonden. Daar wacht echter nog de hel!...

Wat zit er achter deur nummer drie? Wat zit er achter een afgesloten deur? What's in the box? Steunend op zo'n simpel basismysterie weet Alain Mounier hier een intrigerend verhaal met vele tentakels rond te construeren. Via verschillende personages met elk hun eigen besognes komen we stukje bij beetje meer te weten, maar de finale wordt echt wel voor het laatste deel bewaard. Nochtans zit in deel 2 al een verrassend kantelmoment waarvan de kiemen al in voorafgaande scènes in de eerste twee delen werden gelegd. Daardoor durft het verhaal vaak sluipwegen te nemen om uit te komen bij onverwachtse situaties.

Hoe adequaat het realistische tekenwerk ook is, eindigen we toch met een negatieve noot: de tekstballonnen zijn zodanig slordig getekend dat we het hier dus expliciet vermelden.