Wat een onbeschiofte bruut en geweldenaar denk je regelmatig bij het lezen van uitspraken of het bekijken van het gedrag van Taras Bulba, de legendarische kozakkenaanvoerder. Aan het begin van het verhaal is hij een bonkige en imposante huisvader die zijn zoons verwelkomt en hen meteen uitlokt tot een robbertje vechten. Zijn zonen moeten venten zijn die niet alleen tegen een stootje kunnen, maar die ook stootjes kunnen uitdelen. Hun arme moedertje ziet er lijdzaam op toe. Maar wanneer Taras zijn zonen in de strijd wil werpen en ook nog eens goesting heeft gekregen om opnieuw de wapens op te nemen, komen de waterlanders. Taras wijt zijn instelling aan het bloed van zijn voorvaders dat door zijn anderen stroomt. Hoeveel bloed er dan wel is gevloeid op het veld van eer zou hij nog als een compliment zien. Sympathie wint hij er niet mee, maar wij zijn dan ook niet zo patriotisch ingesteld zoals hij.

Scenarist Morvan, die al eerder samenwerkte met Igor Kordey (Aan het Front), begint dan plots aan de hand van flashbacks de ruwe bolster van Taras af te pellen. Het is bovendien niet fijn om tot een onderdrukt volk te horen. Vanaf pagina 27 haalt Morvan ook iets scenariotechnisch uit dat je op twee verschillende manieren kan lezen. Negen pagina's lang kan je per strook de voorgeschiedenis van telkens één personage lezen. De bovenste gaat over het verleden van Taras, de middenste over zijn oudste zoon en de onderste over de jongste van het gezin Bulba. Ofwel lees je van pagina tot pagina en haal je de voorgeschiedenissen misschien door elkaar, ofwel lees je aan één stuk door telkens de overeenkomende stroken. In een sterk album van Ravian heeft Pierre Christin dit ook al eens toegepast. En het werkt wel want in één klap leer je drie tegenovergestelde personages beter kennen. Het brengt uiteindelijk de drie heren dichter bij elkaar. Let er maar op. Maar dan wacht de anticipatie, het moment vóór de strijd die er maar niet komt. Taras' zonen stellen zich vragen waarop hij uitvliegt en hen respect bijbrengt voor zijn bloedbroeders. Maar daar horen ook wetten bij. En een van die wetten zorgt voor een verbijsterende eindscène...