Zo tussen vuistdikke one-shots die vooral ook literatuur willen zijn, complexe thrillers met intriges waar geen touw aan vast te knopen is of strontvervelende manga's die onder het mom van zoveel mogelijk actie nog steeds niets te bieden hebben, is het een verademing om op vertrouwd terrein een pauze te nemen met het lichtere leesentertainment. Dan nemen we graag als eerste op de stapel te lezen strips een gagalbum ter hand. Ze zijn in een wip uitgelezen, hier en daar kunnen we er best mee lachen (wij zijn nog steeds niet verzuurd!) en ook grafisch ziet het er na al die jaren nog steeds oké uit.

Een van de koningen van de simpele gag is nog steeds Raoul Cauvin. Van hem blijven er constant nieuwe albums verschijnen. Al lang niet meer met de kwaliteit van vroeger en al zijn formules hebben we al lang door, maar dat deert ons niet. We lezen waar we op dat moment behoefte aan hebben en we krijgen perfect wat we verwachten. Het hoeft voor ons niet steeds een verrassing te zijn. Ontspanning zonder inspanning is waar wij in drukke tijden nood aan hebben.

In Agent 212 is het pret verzekerd met de dolkomische avonturen van een corpulente agent die regelmatig in een lastig parket verzeilt en het dikwijls aan de stok heeft met zijn meerdere. Daniel Kox weet er een surplus aan te geven door van Agent 212 een zeer expressieve gekke bekkenshow te maken. Vooral als het personage een lach moet inhouden of het onbedaarlijk uitproest, werkt dat aanstekelijk. Samen met het nieuwe deel verschenen een resem herdrukken, allen in een vernieuwd en gemoderniseerd jasje.