Op deel 17 (dat niet tijdig klaar kwam en er nu pas in december aankomt) en deel 18 en 19 (waar Marsu Productions nog genoeg voorraad van heeft) na werd de volledige serie Guust heruitgegeven. Meer dan dat zelfs: de volledige serie werd opgepoetst. De chronologische volgorde van de vorige reeks, toen Guust veertig jaar was, is behouden met toevoeging van de vergeten of weggelaten illustraties uit de eerste reeks die wij nog het best kennen. Veel van die covers sieren opnieuw deze nieuwe edities en die zien we toch liever. De nummering van de albums werd vereenvoudigd. Geen 0-nummers of R-voorvoegsels meer. In het Nederlands werd de spelling opnieuw bekeken en waar nodig aangepast en opnieuw handmatig geletterd. Voor bepaalde nieuwe inkleuringen ging de originele inkleuring voor op vlakke computersimulaties. Frédéric Jannin, een zeer goeie vriend van André Franquin, en Franquins dochter Isabelle stonden in voor deze grootscheepse schoonmaakbeurt. Zij kozen ook voor nieuwe coverafbeeldingen en illustraties voor de backcovers die teruggrijpen naar de eerste drukken van de albums. Als Franquin-liefhebber en Guust-fan win je dus op alle vlakken.

Wat niet moest bijgeschaafd worden, zijn de grappen van Guust. Je staat ervan versteld hoe die nog steeds overeind blijven. Oké, de kantooromgeving van Guust is in niets meer te vergelijken met vandaag: geen computers, vaalgele muren, grijsmetalen bureaus, bakelieten telefoons,... En is er iemand die weet wat eigenlijk de taak is van Guust buiten het 'sorteren' van de post? Hoe Guust onbekommerd honderden keren de kantoren op stelten kon blijven zetten zonder — op die aflevering met de koe na — ontslagen te worden, is een mysterie. Werken op de redactie van het weekblad Robbedoes moet anders erg fijn zijn geweest, dat geloof je zo, ook al is dit alles fictief. Voor Guust waren de kantoren zijn thuis.

Doorheen de jaren is Guust linkser geworden (of eerder zijn geestelijke vader). Milieubewuster ook, ofschoon hij zich zelf voortbeweegt met een snel af te keuren Fiat-model. Zo durft Guust zich al eens af te zetten tegen Pruimpit of verkoopt hij meneer De Mesmaeker een loeiharde schop onder de kont. Tegen het establishment als actie of als reactie? Daar zijn we nog niet over uit.

De grafische evolutie van Guust is fenomenaal. Neem deel 1 en leg het eens naast het laatste deel. We beginnen zelf allicht al oud te worden door niet te begrijpen waarom Franquin steeds meer aan belang verliest bij jongere generaties. Vroeger wilde of moest iedereen zoals Franquin tekenen, wat hem ertoe bracht om nóg meer details aan te brengen en zijn copycats voor te zijn, vandaag waagt bijna niemand zich daar nog aan. Voorbijgestreefd? Te moelijk? Te traditioneel? Te institutioneel? Gelukkig zijn er nog een hoop fans en verzamelaars van het werk van Franquin om zijn legacy levendig te houden. Zij zullen er mee voor zorgen dat deze heruitgaven een juiste (commerciële) beslissing waren. Ook bij ons staat de volledige reeks opnieuw in de kast. Onze vorige albums waren zo vesleten als wat.