De vertaling van Vallende Ziekte, enkele jaren geleden, zorgde ervoor dat David B. ook in het Nederlands taalgebied enige bekendheid kreeg. In een erg hermetische stijl tekende de Franse vijftiger zich een weg door zijn eigen herinneringen. Die gingen vooral over de epilepsieaanvallen van zijn oudere broer. De leermeester van Satrapi — je weet wel, die Iraanse van het machtige Persepolis — is een krak in het gebruik van symboliek in zijn tekeningen. In Langs Duistere Wegen speelt het thema hem zeker in de kaart.

We belanden in Fiume, een stadsstaat op de Italiaans-Joegoslavische grens aan het einde van de Eerste Wereldoorlog. Het is een staat van de vrije rede of een stad vol gespuis, schurken en gekken, al naargelang de bronnen. In ieder geval: Fiume is een soort Wild West waar soldaten en idealisten, politie en dieven, klaplopers en uitvinders elkaar ontmoeten, ontlopen of omhelzen. Straatgevechten behoren tot de wanorde van de dag. De waanzin van de oorlog is hier duidelijk nog niet voorbij, de gekte regeert dit stadje. Omsingeld door Italiaanse troepen, maar theoretisch gesteund door de fascistische Mussolini, maakt de dichter-president van de stad plannen om chaos de wereld te laten veroveren. Waar anders dan temidden van deze deeltjesversnellende stad, kunnen verhalen over liefde ontstaan? Lauriano, oudstrijder uit de loopgraven, wordt de hoofdpersoon in zo'n liefdesgeschiedenis. Samen met enkele vrienden schuimt hij de stad af, tot hij als een blok valt voor een frêle zangeres. Ondertussen droomt hij van achtergelaten strijdmakkers, nachtelijke bombardementen en geesten.

Surrealisme en neigingen naar dadaïsme en expressionisme maken van dit verhaal het beste werk van David B. dat tot op heden vertaald werd. Hij tekent met zeer veel symboliek maar heeft toch een erg droge stijl. Dankzij het vlotte kleurgebruik is dit boek niet zo donker of beklemmend als Vallende Ziekte en het verhaal is beter gedoseerd dan zijn Het Alfabet der Ruïnes. Een schoon stripje, voorwaar.