[De Perfecte Kringloop]

Het koppel Arman en Ilva belandt in een zichzelf bedruipende appartementsblok. Ze moeten er controleren of de communicatie met het thuisfront nog functioneert. Maar de mensen gedragen er zich nogal raar...

A-dem-be-ne-mend! Al vermoed je halfweg waarnaar het verhaal je zal leiden, Lo Hartog van Banda en Thé Tjong-Khing weten je tot het bittere eind gekluisterd te houden. Wat 'n raffiniteit. Wat 'n klasse. En bovenal: wat 'n eenvoud. Materiaal uit het begin van de jaren zeventig en nog steeds onverwoestbaar, tijdloos. Het Orwelliaanse karakter, het Logan's Run-perspectief, The People under the Stairs die om het hoekje komen kijken. Dit is suggestieve en maatschappijkritische horror die je naar de keel grijpt. Lang duurt het niet of je wil sneller vooruit bladeren, zoekend naar de clou, het aflaten van de druk op de ketel. Je wil meer! Je wil opheldering en snakt naar lucht. Net als Arman en Ilva uit die donkere pijp kruipend om eindelijk weer het daglicht te kunnen zien. De onderhuidse dreiging die voortdurend heerst, van een spanningsopbouw gesproken. Bovendien versterkt door Khings koninklijke tekeningen. Sierlijk en punctueel. Sensueel en bot. Vertrouwenswekkend en verraderlijk. Realistisch en humoristisch. De leegte van een ruimtelijk kadertje wordt voor een keer niet steeds noodgedwongen opgevuld. Jachtigheid straalt rust uit. En de pauzes worden overrompeld door een enorme angstpsychose. Alles dankzij die enorme eenvoud. Meer van dat.



[Het Spoor dat Verdween]

Ilva voert een onderzoek naar klavertjes. Ze leert op de buiten twee jonge mensen kennen die een drug gebruiken waar nefaste gevolgen aan verbonden zijn. Arman probeert vanop afstand het relaas te volgen. Totdat interventie vereist wordt.

De Perfecte Kringloop overtreffen, het lijkt onmogelijk. Kan je dezelfde emoties beleven? D'r hapert hier en daar wat aan het verhaal. De discrepanties (vierde of vijfde dimensie?), het onverklaard verouderingsproces, cruciale vragen blijven onbeantwoord. Geen nood, het toont eerder aan waar de auteurs de klemtoon op leggen: niet de wetenschappelijke context bepaalt de evolutie, wel de menselijke interacties. Ondanks de geringe protagonisten is het het spel van de karakteracteurs die de vooruitgang bepalen. Niet toevallig dan ook dat één van hen gebaseerd is op Angela Lansbury, de latere Murder She Wrote-actrice. Kiezen voor veroudering, aftakeling zelfs, los van enige onderdrukkende invloed. Weg van huis, rebelleren en voor jezelf opkomen al heeft dat nefaste gevolgen. Wat is de prijs van de vrijheid? En hoe ver ben je bereid te gaan? Naast de inhoudelijke sterkte, verrijkt de uitgever het boek met twee interviews en commentaren op de totstandkoming van deze herontdekte klassieker(s). Extatisch!