Waar is de tijd dat een citaat uit een strip het nog schopte tot het algemeen taalgebruik? Hoe vaak hebben wij op een alweer saaie schoolreis niet gevraagd aan de leraar: "Grote Smurf, is het nog ver?" Lachen! Wisten wij veel dat die gevleugelde woorden dateerden uit De Ruimtesmurf uit 1970. Ja, wij kenden De Smurfen wel van de latexpoppetjes, de zielloze tekenfilms en van het 45-toerenplaatje van Vader Abraham. We hadden de stripjes ooit eens gelezen, maar om te zeggen dat we er van wakker lagen? Neen, dat was teveel eer voor hun geestelijke vader Peyo. De Smurfen waren boekskes voor kinderen. Ja, we waren nog jong en onbezonnen...

Vandaag worden de oude, klassieke albums door Standaard Uitgeverij heruitgegeven. Tussen de herdrukken van De Zwarte Smurfen, De Smurfin en De Smurfen en de Krwakakrwa is het mooiste verhaal dat van De Ruimtesmurf. Heel het dorp is perfect gelukkig. Heel het dorp, neen. Eén smurf is er met zijn hoofd niet bij. Hij wil weg! Hij wil de ruimte veroveren en onbekende volkeren ontmoeten. Een raket moet hij hebben! Al vlug bouwt hij een imposant ruimtetuig, aangedreven met een simpele propeller. En dan komt de test! Hoe hard hij ook op zijn pedaaltjes trapt, hoe duidelijker het wordt dat hij nooit van de grond zal geraken. Ontgoocheld geeft hij het op. Maar de smurfen zouden de smurfen niet zijn, als ze hun blauwe vriend niet zouden helpen. Grote Smurf heeft een idee.

De Ruimtesmurf is een amusant verhaal tjokvol waarden zoals kameraadschap, liefde en eerlijkheid. Maar naast de vele volwassen knipogen, viel ons het meest op hoe mooi dit album eigenlijk wel getekend was. Spontaan dachten wij aan een signeersessie van ex-Smurfentekenaar Daniël Desorgher (Jimmy van Doren). Zeker tien minuten duurde het vooraleer hij een smurfje getekend had. Die spanningsboog van de muts, die neus,... alles zat zo delicaat in elkaar. Lachend vroeg hij ons of hij hierna een leeuw, een olifant of iets gemakkelijkers dan dit blauw schepsel mocht schetsen. Smurfen tekenen ging Peyo verduiveld goed af! Het verschil met de recentere albums is duidelijk merkbaar. Vergelijk het gerust met een oud Jommeke-album en een recent. De Schot Mic Mac Jampudding bijvoorbeeld kon ons alleen maar in het klassieke spookalbum bekoren. In de recente albums is hij een parodie van zichzelf, een gladde schim. Hetzelfde gaat op voor onze witgemutsten. De blauwe wezentjes zijn in deze eerste albums nog een grafische prestatie! En als je dan nog eens een tijdloos scenario hebt, dan heb je een goede strip. Fijne herontdekking.