Momenteel haalt de tijd kuren uit met ons. We hebben het niet over onze werkgever, de krant De Tijd, of het eeuwige tijdstekort en de tijdsdruk waarmee we dagelijks moeten omgaan, maar ook over de reparatie van ons kapotte Diesel-polshorloge waar we nu al een maand op wachten of onze Mac die de ene keer het jaar 1904 weergeeft en een andere keer 2032. Ook in Prometheus is er wat aan de hand met de tijd. Klokslag 13.13 uur op 22 september 2019 vallen alle horloges op Aarde om een onverklaarbare reden stil. De consequenties zijn niet te overzien. Vreemd genoeg komen drie uur later (en dat maten de wetenschappers af op zandlopers en zonnewijzers, zo slim is Christophe Bec wel) alle atoomklokken weer op gang. Ondertussen is alle contact met het ruimteveer Atlantis verbroken en duiken uit de diepten van de zee lang geleden gezonken schepen weer op, zelfs de Titanic! Naar een verband, een verklaring en een oplossing wordt naarstig gezocht.

Bec is een van onze favoriete verhalenvertellers. Elke keer scènes leiden naar een imposante dubbelpagina weten we dat we onze ogen zullen opentrekken. Dat gebeurt ook nu weer. Hij weet hoe hij spanning moet doseren. Toch is dit eerste inleidende deel behoorlijk saai te noemen. Grote verklarende tekstlappen over de werking van bijvoorbeeld atoomklokken lijken van Wikipediapagina's geplukt. Tv-presentatrice Carol Ann Browne is een van de hoofdpersonages. Door haar intermezzo's op tv in de strip krijg je meermaals de indruk naar een verstripte, bloedernstige talkshow te kijken. Bec presteert het dan nog niet om dat swingend in beeld te brengen. Veel op elkaar lijkende frontaalzichten krijg je van Carol Anne te zien. Erg vlot leest dat allemaal niet. De grote aanwezigheid van bewerkte foto's viel ons ook op. Hoe dan ook zijn we ervan overtuigd dat Bec in het volgende deel zijn talent om intrigerende, meeslepende verhalen te vertellen beter zal benutten en wel onder het motto "genoeg gepraat, tijd voor actie!"