Een voorwoord maakt duidelijk dat dit twintigste deel van Lefranc gebaseerd is op historische feiten. Het geeft een opsomming van wrede ongelukken in steenkoolmijnen in Frankrijk en België. Door sabotage komen een hoop mijnwerkers in La Trinité (De Drievuldigheid) gevangen te zitten. Reporter Guy Lefranc krijgt van zijn hoofdredacteur de opdracht om ter plaatse een artikel te schrijven. Een reporter in stripland die effectief zijn werk doet, we maken het zelden mee. Eens aangekomen is Lefranc precies niet zinnens om het enkel bij het verzamelen van gegevens en het typen van een artikel te houden. Beroepend op zijn speleologie-ervaring duikt hij mee de mijn in met een reddingsploeg. Maar minstens een van hen is een verrader.

Met Lefranc de steenkoolmijn in levert enkele steengoeie scènes op die door de claustrofobische locatie spannende situaties oplevert. Vastgebonden aan een paal met een mijngang die onder water wordt gezet, ontploffingen, instortingsgevaar, verdwalingen, duizelingwekkende kokers, daar kan je als scenarist heel wat mee aanvangen. Dat doet Michel Jacquemart ook wel, maar daarbovenop neemt hij nog veel te veel andere zaken op zijn vork. Overbodige flashbacks naar de jeugd van Lefranc, een aanklacht tegen kapitaalzuchtige mijndirecteurs, de kloof tussen arm en rijk, een liefdesverhaal, onverwerkte trauma's, jaloezie,... het is heel wat. Normaal gezien nemen we het ook steeds op voor Jacques Martin tegen striplezers die forse tekstblokken niet zien zitten omdat wij dat nu eenmaal gewend zijn van Martin en het ook hoort bij een album waar zijn naam op staat. Maar nu stoorde het ons toch ook, vooral omdat Jacquemart zich literaire ambities permitteert die erover zijn.

Zwarte Kerst had over de hele lijn een oerdegelijk, spannend, ondergronds verhaal kunnen zijn. Helaas ondermijnt de scenarist zijn eigen bedoelingen en maakt er een lastig te doorworstelen album van. We ploeterden net zo hard door de tekst als Lefranc in de mijngangen. Voor tekenaar Régric niets dan lof. Zijn jarenvijftigversie van Lefranc is zo klassiek als maar kan. We hielden er meer van dan de versie van André Taymans.