Ook in deze vervolcyclus op de sf-klassieker De Incal start het verhaal met een een in de diepte stortende John Difool. Hij wordt opgevangen door een ruimtetuigje met robosmerissen in. Ze hebben niet het beste met hem voor. Nog niet goed en wel tot zijn besef gekomen (hij herinnert zich niets van zijn avonturen uit De Incal) krijgt hij het verwijt "verrader" naar de kop geslingerd. Hij wordt vervolgens aan een schedelboring onderworpen om 'm tot bekentenissen over te halen. En voorwaar, hij herinnert zich Loez van Garra, de vrouw van wie hij houdt. Laat dat nu net de naam zijn die men niet wil horen. De "opperheerlijke schepper" beveelt om 'm te desintegreren want hij vreest ervoor dat Difool een gevaar is voor het universum. Wat volgt is een bevrijding met een knal, een achtervolging, confrontaties met de verterende ziekte de pest, een mechanische despoot die de mensheid in mechanische klonen wil veranderen, drie klonen van Difool en nog meer gekkigheden die eigen zijn aan de manische fantasie van Alejandro Jodorowsky. Niets is te zot of te vergezocht, maar 't leest verdomd lekker weg en er zijn veel spectaculaire plaatjes.

Met José Ladrönn kon Jodorowsky zich geen betere tekenaar wensen die zich kan meten met de grafische kunstjes van Mœbius, Zoran Janjetov, Juan Giménez of Fred Beltran. Het gedetailleerde tekenwerk weet hij tot het maximum uit te werken zonder evenwel het algemene overzicht te verliezen. Zijn platen zijn perfect van opbouw, helder en overzichtelijk en toch heb je er heel wat bekijks aan. Zijn kleurenpalet oogt ambachtelijk geschilderd en houdt het bij een gedempt spectrum van overwegend appelblauwzeegroene tinten. Felle buitenissigheden zijn er hoegenaamd niet.

Dit is een zeer doordacht gemaakt album in zowel tekst als tekeningen als inkleuring door twee vakmannen die de grenzen van het sf-genre verder (blijven) verkennen.