DE WEZENTREIN 7-8 7. Roots - 8. Het Afscheid
Xavier Fourquemin + Pierre Dubois/Philippe Charlot • Blloan 48 p. (HC)
|
|
Zwaar afscheid |
|
Het zit erop voor De Wezentrein. Na vier tweeluiken en bijgevolg acht delen is het verhaal over de weeskinderen, die in de jaren 1920 met treinen naar het dunner bevolkte westen werden gevoerd, uitverteld. Veel adoptieouders zetten de meeste weeskinderen gewoon in als goedkope werkkrachten. In 1929 komt Lisa, een van de oudere weeskinderen, daartegen in opstand en wil ze haar lotgenoten in Cowpoke Canyon, waar alles nog doet denken aan de Far West, een betere toekomst geven. Ze wil een avondschooltje oprichten. Maar dat zint de werkgevers niet. Lisa zet haar plan door en kan met slimme chantage haar beslissing doordrukken. Het helpt dat de woeste weduwe Goswell haar kant kiest nadat ze zo ontzettend ontgoocheld raakte in de slappe lul die haar verloofde is. De vrouwen nemen het heft in handen, Goswell wordt tot sheriff verozen en Lisa tot burgemeester. Ze bouwt met de hulp van de dopsbewoners een school, maar een agent van North Pacific dreigt roet in het eten te gooien. Al die tijd wordt ze bijgestaan door het jongetje Joey die ze op de wezentrein leerde kennen. Een moord zindert nog na en ook zeventig jaar later moeten nog wat losse eindjes aan elkaar geknoopt worden. De oude, vereenzaamde Joey leert in die latere periode van zijn leven via een zender het Ierse meisje Louisa (klinkt als Lisa) kennen en ziet daar een teken in om naar Ierland, naar Connemara (we gunnen je een moment om een zakdoek boven je hoofd te zwaaien), te reizen op zoek naar zijn roots.
We hebben het wat versloft om onze bevindingen over vorige delen aan je kenbaar te maken. Feit is dat Xavier Fourquemin en Philippe Charlot vanaf deel 1 de lat hoog hebben gelegd en dat niveau wisten te behouden. De tekeningen hebben veel weg van oudere reeksen uit het weekblad Robbedoes of Kuifje en de dialogen zijn ontzettend complexloos en vlot. Ondanks de warme inkleuring van Scarlett Smulkowski steunt het epos op melancholie, op een fundamenteel sluimerende tristesse, maar ook op opflakkeringen van hoop elke keer het de weesjes voor de wind lijkt te gaan. Ze kwamen in een harde wereld terecht en ze probeerden er het beste van te maken, elk op hun eigen manier. De meesten hadden niet te kiezen. De gemene etter Harvey koos daarentegen voor bedrog om bij een rijker adoptiegezin geplaatst te worden terwijl de broertjes Joey en Jim en hun zusje Anna daardoor uit elkaar gerukt raakten. Op zijn sterfbed boet Harvey alsnog, alhoewel hij ook dan weer zelf die keuze maakt. Lisa's lot lag aanvankelijk in handen van een sheriff die met schurkenstreken rijk werd door weeskinderen uit te buiten. Maar ook daar kwam een oplossing voor.
Joey krijgt uiteindelijk de antwoorden op zijn vragen. Op de laatste pagina krijgen we nog eens alle protagonisten bij elkaar te zien en herinner je je weer wat er hun allemaal is overkomen. Het afscheid valt ons enigszins zwaar. |
|
> DAVID STEENHUYSE — oktober 2017 |