Hij zoekt, hij treuzelt, hij aarzelt. De Japanse kalligraaf Mohistu blijft maar dwalen door zijn Japan. Hij is op zoek naar antwoorden die hij niet zal vinden. Maar hoewel zijn handelingen en zijn tekeningen de rust zelve zijn, vindt zijn hart geen troost. Op zijn tocht naar nergens ontdekt hij toevallig een meisje dat onaards mooi kan tekenen, maar haar talent nog niet kan beheersen. Hij besluit haar mee te nemen naar de stad Edo waar hij haar voorstelt aan de populaire, welstellende schilder Nishimura. Zo krijgen we drie karakters, drie kunstenaars en drie totaal verschillende levenswandelingen die toch verbonden zijn door het universeel streven om hun creatief zenit zo lang mogelijk te blijven rekken.

Na al het wapengekletter in Okko, Samoerai of Kogaratsu zou je haast vergeten dat het feodale Japan ook een prachtig, poëtisch land was. Zelden hebben we een auteur zo gevoelig zijn onderwerp zien benaderen. Elke bladzijde straalt respect uit voor de rijke Japanse cultuur en haar diepe wijsheid. De pagina's zijn uitermate delicaat in beeld gebracht door Maël. In tegenstelling tot zijn harde, krasserige stijl uit Miltons Dromen is hij hier meer op zoek naar de ideale lijn zoals die beschenen wordt door de rijzende zon. En als hun penseeltrekken en woorden finaal versmelten, krijg je kippenvel op plaatsen waar je het niet zou verwachten.

Het is daarom ongelofelijk jammer dat deze tedere beleving opgesplitst wordt door twee verhaallijnen. De geforceerd aanvoelende slotepisode met de oudere kunstenaars verknalt het verstilde evenwicht van de eerste helft van de strip. Dommetoch, wie heeft in hemelsnaam debutant Bauza na 57 bladzijden ingefluisterd dat hij toch een verhaal moest vertellen? Wat was er mis met de verstripte levenswijsheid dat niet de bestemming belangrijk is, maar ook de reis die je maakt? Vertel het ons eens!