Na enkele jaren van stilte blijkt de seriemoordenaar Hugo terug actief te zijn als het gruwelijk verminkte lichaam van een jonge vrouw teruggevonden wordt op de bodem van de Seine in Parijs. Een speciaal onderzoeksteam wordt samengesteld, maar ze staan onder grote druk van de politiek en de publieke opinie om snel resultaten te boeken.

Een politieverhaal maken over de jacht op een seriemoordenaar kan bezwaarlijk origineel genoemd worden, maar de alliantie tussen scenaristen Richard Malka (De Orde van Cicero) en Eric Corbeyran slaagt erin het geheel boeiend te houden door de hoofdpersonages weg te halen van hun gebruikelijke stereotypering. Een beloftevolle, maar frigide vrouwelijke politiecommissaris met een knoert van een jeugdtrauma en een drugsverslaving, een seriemoordenaar die als hobby verhalen van Guy de Maupassant voorleest aan bejaarden en die op de metro zijn plaats afstaat voor zwangere vrouwen,... Het zorgt allemaal voor wat meer diepgang in het verhaal. Maar het belangrijke is dat Malka en Corbeyran in essentie het freudiaanse karakter van de mens tonen, met name dat wij allen gedreven worden door onze conflicterende driften (Libido en Thatanos). En dat er nogal veel expliciete beelden gebruikt worden om dit te tonen, nemen we er graag bij.

Over het tekenwerk van Djillali Defali hebben we wel enkele bemerkingen. Hij slaagt er goed in om Parijs te gebruiken als achtergrond voor dit film noir-verhaal, maar zijn tekeningen van de personages vinden we minder geslaagd. Het lijkt wel alsof hij hun gezichten in een poging meer tot leven te brengen ze hier en daar in een pijnlijk kramp heeft gebracht. Maar de pret bederven doet dit echter niet, want dit blijft een aan te raden pageturner.