DE ONEVEN ORDE 4
Parijs 1791
Paul Teng + Cristina Cuadra/Rudi Miel • Le Lombard (Polyptiek)
48 p. (SC)
|
|
| Na mist komt zonneschijn |
|
Hallo. Hallo? HALLO?! Is er nog iemand? Zijn er nog volharders die zich willen wagen aan het voorlaatste deel van De Oneven Orde? Wij hebben het dan toch nog eens besloten om onze zuur verdiende centen te besteden aan dit album. Neen, we keken niet echt uit naar de loodzware teksten van reclameman en — slik, jawel — copywriter Rudi Miel. En zie, in het begin van dit deel is het weer van dattum: een doosje met oude foto's valt om en dat ontlokt de hoofdpersoon de spontane reactie: Een handvol foto’s als enige herinnering aan een uiterst sober leven. Deze is verscheurd…als een afwijzing van het verleden. Komaan, beste Rudi, zelfs prins Filip mag zo niet meer praten van zijn adviseurs!
Waarom we dan wel die strip blijven kopen? Wij zijn zwaar fan van de historische tekeningen van de sympathieke Rotterdammer Paul Teng. Driekwart van de tekenaars die beweren realistisch te tekenen, komen nog niet aan de enkels van deze man. Iedere kopje, iedere beweging is anders. Geen repetitieve hap-slik-klare gezichten zoals Vance, Delitte of Renaud ze tegenwoordig afleveren, maar passionele mensen van vlees en bloed. Teng is de man die de boel samenhoudt en dat is een serieuze verdienste.
Het verhaal is niet simpel opgebouwd. Over de eeuwen heen duikt het verdoemde boek Visio Veritas op. Net zoals Nahik, het manuscript uit De Tien Geboden, zaait dit boek dood en verderf aan degene die het durft te openen. Een van de jongste slachtoffer is de vrouw van de succesvolle schrijver Patrick Prada. Samen met inspecteur Huysmans probeert hij het mysterie van het manuscript van de heks Mechtilde te ontrafelen. Hun spoor leidt ons naar de intrigerende schoonheid Leonora Santori, een wraakengel over de eeuwen heen. Vandaag duiken de vier drukken van het boek samen op. Vandaag valt alles in zijn plooi.
Inderdaad, na drie troebele albums worden in dit cruciale deel bijna alle losse draadjes verzameld en gebundeld tot een esotherische lont van formaat. We kunnen nu alleen maar hopen dat het slotdeel een knallende ontploffing geeft. Hoopgevend is alvast dat iedereen zich lijkt op te trekken naar het slotdeel. De dialogen worden leesbaar, de historische thema’s worden verklaard en Paul Teng bewijst zich nu ook in de hedendaagse scènes. Na mist komt zonneschijn, wie had dit durven te voorspellen? |
|
| > WOUTER PORTEMAN — augustus 2007 |
