België en Nederland hebben zich verenigd in de Benelanden. Het politieke bestel is ultraliberaal. Geert Wilders regeert al 21 jaar als president. Antwerpen beschouwt zich als een autonoom gebied... Dat moet wel sciencefiction zijn (op dat laatste na misschien). Pascal Brutal speelt zich inderdaad in de nabije toekomst af. Door zijn auteur wordt Pascal enerzijds op een pièdestal gezet als viriele, coole in het West-Vlaams rappende machoman, een geweldenaar met zilveren armband en ziet 'm gaan met zijn basketsloefkes van Adidass aan. Anderzijds is de verteller be- en veroordelend, relativerend over de pose die Pascal zich aanmeet en opmerkzaam voor inconsistenties. En die zijn er! Wie dacht met een cliché-Johnny van doen te hebben, zal wel lachen met de homoseksuele ondertoon die soms per ongeluk (na een dronken nacht), soms bewust (uit geldgebrek) wordt geconsumeerd dan wel wordt uitgebuit. Maar waag het niet om hem daarvoor aan te wijzen of je krijgt een vuistslag op je bakkes.

Het album is gevuld met kortverhalen van gemiddeld vier pagina's. Onderling is er amper een rode draad te bespeuren. De vertellingen schetsen hoe doorprikbaar een imago is en hoe vals een eerste indruk kan zijn. Maar zoek het niet te ver in de maatschappijkritiek, bovenal is dit luchtige satire dat Riad Sattouf wel goed af gaat. De wisselwerking tussen de voice-off-tekst en de situaties swingen (met een pluim voor de vertaler die het meeste wist te vervlaamsen). Sattouf werkte net zijn eerste film af die op het voorbije filmfestival van Cannes lovend werd onthaald.