Oktober 1812. De kleine generaal gaf het op. In zijn kielzog pakten meer dan honderdduizend Franse soldaten halsoverkop hun biezen. Wat nog restte van Moskou werd platgebrand en leeggeplunderd. In de vervallen tsarenstad werden honderden gewonde soldaten aan hun lot overgelaten. Of toch bijna, enkele idealisten van het Grote Leger, zoals de arts Jean-Baptiste Grassien en de vurige luitenant Laroche, bleven achter. Maar ook zij moesten vluchten voor hun leven. Al snel groeide hun wankel groepje aan tot tien lotgenoten.

Je moet het maar durven als Fransman, maar Éric Stalner deed het. Hij maakte een rauwe en kille strip over de ondergang van het Franse leger. Of toch bijna. Hun nationale held Napoleon was inderdaad lafhartig vertrokken, maar een klein groepje bood opvallend sterk weerstand aan de omsingelende Russen. Stalner pakt echter nauwelijks uit met hun heldendaden. Epische vechtscènes laten hem koud. Wat telt voor de Parijzenaar is hoe elk van de tien protagonisten omspringt met de bijtende vrieskou, de kille lijf aan lijf gevechten en vooral de uitputtende angst om continu overvallen te worden. Hierin is de tekenaar dan ook schitterend in zijn opzet geslaagd. De sterkte van deze strip is echter ook zijn zwakte. Tien protagonisten betekenen ook tien karakters die elk om beurt wat in de schijnwerpers moeten staan. Reken daarbij dat ze niet alle tien duidelijk herkenbare gelaatstrekken hebben, en je bent op het eind maar al te blij dat Éric Stalner de principes van het bekende kleine negerliedje in ere houdt. Maar de karakters van dit uitgedund groepje aangeschoten wild klitten wel goed aaneen en beloven veel vuurwerk voor het tweede deel. En avant la musique!