Het eerste deel van het piratenavontuur van vader en zoon Hermann deed ons met fronsende wenkbrauwen afvragen waar het verhaal nu precies naartoe zou gaan. Zouden ze in een strip die al 48 pagina's bulkte van alle piratenclichés nu ook nog eens spookpiraten in de stijl van Pirates of the Caribean laten opdraven? Spannend... Tromgeroffel... Inderdaad: ook piraten die na hun dood geen rust kunnen vinden mogen in het gezelschap van De Duivel der Zeven Zeeën niet ontbreken.

Onvoorstelbaar trouwens hoe alle typische ingrediënten voor een 'piratencocktail' in deze strip breed uitgesmeerd worden. Even diep ademhalen, daar komen ze: kleurloze mariniers onder leiding van een vette gouverneur die gelukkig een atletische en plichtsbewuste kapitein heeft, piraten met houten poten, haakhanden en ooglapjes, sabels en musketten, storm op zee, doodskoppen, eilanden (de Caraïben!) met kannibalen,... en uiteraard: de onduidelijke schatkaart die de domme piraten de weg wijst naar de enige echte piratenschat!

Indien jou dit allemaal behoorlijk nieuw lijkt, dan heb je wellicht nog nooit Pirates of the Caribean gezien, of zelfs maar van het woord "piraat" gehoord! En toch — we geven het eerlijk toe — werken ze, al die leuke clichés, en vervelen ze zelfs geen seconde. De Huppens zijn er op leuke wijze in geslaagd al die ingrediënten te combineren in een meer dan behoorlijk geslaagd recept. Zoon Yves bekeek de trilogie van Jack Sparrow wellicht een aantal keer opnieuw, knutselde een verhaaltje in elkaar en liet vader Hermann het geheel op zijn typische wijze uitwerken: lekker grauwe scènes met de spookpiraten, afwisselend met het heldere blauw en groen van de Caraïben. Hermann die soms wel eens bekritiseerd wordt omwille van zijn lelijke koppen, kon zich in de piratensmoelen (zeg nu zelf, afgezien van Orlando Bloom zijn die zeerovers toch allemaal lelijkaards?) eens volledig uitleven!

Hoezee, landrotten, hijs de zeilen, op naar de nieuwste schat van de Hermanns!