De uitgever van Saga Uitgaven vertelde ons dat een bepaalde recensent het eerste tweeluik totaal verkeerd heeft geïnterpreteerd (of zelfs helemaal niet heeft gelezen) door AmeriKKKa als racistisch te omschrijven. Wie het kwaad wil bestrijden, moet het natuurlijk ook kennen. Zo ook Steve. Om te weten te komen wat er met de vader is gebeurd van een meisje moet hij infiltreren in een neonazikamp waar haar moeder en twee broers zich lieten inlijven. Om aan geloofwaardigheid te winnen, scheert hij zijn haren af, laat twee nazistische tatoeages zetten en meet zich een alias aan. In het strengbewaakte kamp springt hij door zijn intelligentie en daadkracht boven de Joden-, "nikker"- en "makaken"-haters uit en wint het vertrouwen van de commandanten. Ondertussen voert hij verder zijn onderzoek uit en komt (on)rechtstreeks in aanraking met de verschrikkingen die de neonazisten op hun kerfstok hebben of nog van plan zijn...

De eerste twee delen overrompelden ons, maar niet op een positieve manier. Het verhaal met gedocumenteerde en zwaar-realistische inslag was veel om te behappen. Scenarist Roger Martin is dan ook een wereldautoriteit op het Ku Klux Klan-domein en heeft heel wat ineens te vertellen. Als je je hoofd er niet bijhield, kwam het snel chaotisch en rommelig over. Niets van dat in dit derde en dus beste deel tot nu toe. Het verhaal verloopt behoorlijk rechtlijnig en besteedt ruimer aandacht aan het brengen van een spannend verhaal dan om de achterliggende feiten. Voorts is de introductie van en de gevarieerdheid aan verschillende personages (haast allemaal slechteriken) makkelijk bij te houden en de situaties waarin Steve verzeild zijn om ter belangrijkst. Hij is een eenzaat in een crimineel milieu met haat, racisme en vooroordelen als fundamenten en we leven dan ook met hem mee om uit deze mestvaalt weg te raken.

Niet iedereen zal houden van het realisme van tekenaar Nicolas Otéro. Zijn personages in volgetekende plaatjes met gedetailleerde decors hebben rauwe koppen, beestensmoelen bijna, met verwrongen gelaatsuitdrukkingen en steevast geprononceerde juk- en kaakbeenderen. In dit geval dus functioneel te noemen.