We schreven het al in een vorige bespreking: het eerste deel van Osamu Tezuka's Ode aan Kirihito is een echte must have voor iedereen die zich een beetje stripliefhebber noemt. Het liet op het einde bij ons een aantal hooggespannen verwachtingen achter: zou Kirithito de MonMow-ziekte, de vreemde aandoening die mensen in honden verandert, overleven? Wordt de meedogenloze en ambitieuze dokter Tatsugaura gestraft voor zijn daden? En wat met de vrouwen Reika, die als menselijke oliebol optreedt, en de non Helen Friese?

In dit slotdeel, dat met zijn 446 bladzijden bijna zeventig pagina's langer is dan het vorige, worden bijna alle verhaallijnen opgelost in een meeslepend verhaal dat je tot op de laatste bladzijde bij de strot grijpt en je op het einde zelfs een beetje verweesd achter laat.

Tezuka laat de lezer via zijn gekwelde hoofdpersonages de lelijkste (dodelijke afgunst, ambitie, schijnheiligheid, wreedheid,...), maar ook de mooiste kanten van de mens zien zoals moed, belangeloze zelfopoffering, liefde,... En dat allemaal via zijn weergaloze stijl: menselijke figuren die soms wat karikaturaal aandoen tegenover een hyperrealistische achtergrond. De emoties van zijn personages worden ontleed via virtuoze tekeningen die soms over meerdere pagina's gespreid zijn. Typisch voor Tezuka is dat hij het niet kan laten om op sommige momenten ook humoristisch uit de hoek te komen, hoewel dit soms wat vreemd aandoet.

Dat Tezuka van opleiding arts was (maar dit beroep nooit heeft uitgeoefend omdat hij koos voor een carrière als striptekenaar), blijkt trouwens heel duidelijk uit de overvloed van details die we krijgen bij de beschrijving van tal van vreemde ziektes. Dit verklaart wellicht ook het groot belang dat in de strip gehecht wordt aan de misschien wat te breed uitgesponnen discussie of de MonMow-ziekte al of niet besmettelijk is... Enfin, 't is Tezuka schoon christelijk vergeven.

Volgens onze informatie zou Uitgeverij L door het succes van Boeddha en Ode aan Kirihito ook beslist hebben om nog een ander topwerk van de "god van de Manga" te vertalen: het sinistere MW. En dan te zeggen dat de grootste mens volgens Boeddha diegene is die het sterkst is in het uitoefenen van geduld. We voelen ons opeens nog veel kleiner dan de Japanners!