Wat is het toch fijn, kalief te zijn. Dat zou je tenminste denken nadat gelukzak A-la-din zijn stoutste dromen in vervulling zag gaan dankzij de geest uit de lamp. Maar daar zat hij dan op zijn troon. Wat nu? Een overvolle harem is blijkbaar niet interessant genoeg om je het jaar rond bezig te houden. Na een vrij onrustwekkende voorspelling van de geest in de lamp, moet A-la-din een hartverscheurende keuze maken. De daaropvolgende orders worden echter iets te letterlijk geinterpreteerd en de geest laat zich van zijn duisterste kant zien. Jaren later maakt SinBad — lokale bonvivant, charmeur, avonturier en verzamelaar van magische objecten — zich klaar om de weide wereld in te trekken. Hij gaat op zoek naar zijn echte ouders en daar heeft hij de hulp van Turabah, een tovenares op een naburig eilandje, voor nodig. Een eilandje dat niet al te veel mensen levend verlaten.

De sprookjes van duizend-en-één nacht zijn sinds hun onstaan al voor alle mogelijke doeleinden gebruikt. De allereerste versies waren op z'n zachtst uitgedrukt vrij kleurrijk, wat ook niet hoeft te verbazen gezien de Indiase oorsprong van de bundels. Net als die andere Oriëntaalse bestseller dus. De sprookjes werden echter iets vaker bijgeschaaft en aangevuld. Veel vertalers konden het niet laten zelf ook iets toe te voegen en anderen, zoals de gebroeders Grimm, lieten zich soms door de duizend-en-één nachten inspireren voor hun eigen bundelingen.

Hoe hou je een zoveelste herinterpretatie dan interessant? Wie beter om dat antwoord te bedenken dan de man achter succesreeksen als Lanfeust van Troy, Trollen van Troy en Ythaq. We hebben het dan uiteraard over Christophe "Scotch" Arleston. Na een ietwat bescheiden Oriëntaalse invloed in Tandori, trekt Arleston voor SinBad alle registers open. In tegenstelling tot een aantal andere Arleston-reeksen geeft SinBad een vrij serieuze indruk. Het komische element wordt onverbiddelijk op de achtergrond geschoven, ten voordele van een gezonde dosis mystiek en avontuur. Na jaren van voornamelijk Troyaanse (sic) avonturen, vormt SinBad een zeer aangename afwisseling.

Als er echter iets is dat Arleston nog beter kan dan scenario's schrijven, dan is het zijn medewerkers kiezen. Het valt op hoe hij voor elk van zijn reeksen de perfecte tekenaar weet te vinden. Voor SinBad was dat bijna Mohamed Aouamri (Op zoek naar de Tijdvogel) geworden, uiteindelijk werd het toch Pierre Alary en daar zijn we compleet niet rouwig om. Alary kennen we al van de reeks Belladonna, een mantel- en degenstrip die zich afspeelt ten tijde van Lodewijk XIV. De ietwat ruwere tekenstijl van Alary bleek perfect te passen bij de reeks en gaf het geheel een bijna oosters tintje. Misschien was Arleston hetzelfde opgevallen? In elk geval past de tekenstijl uiteraard maar al te goed bij een echt oosters verhaal. Alary weet SinBad en zijn omgeving als geen ander vorm te geven en wordt daarbij optimaal ondersteund door inkleurder Jean-Paul Fernandez, die eerder al het derde deel van Belladonna in kleur zette.

Arleston liet verstaan dat het bij een tweeluik zou moeten blijven en gezien zijn track-record nemen we dat toch met een paar kilo zout. Alary stelde het iets minder zwart-wit: "Mocht de verkoop uitstekend zijn dan kunnen we nog steeds een ander tweeluik maken. De reizen van SinBad kunnen onuitputtelijk zijn!". We zijn benieuwd wat de geesten van het beeldverhaal nog uit hun olielamp tevoorschijn zullen toveren. Hopelijk hangt het niet te veel van de olieprijzen af.