"9/03 Schapenwol over de verschillende struiken verspreid om de vogels te helpen bij het maken van hun nesten. 10/03 De hekjes van gevlochten hazelaarshout tevoorschijn gehaald en weer in de bloemperken geplaatst. De tuin lijkt al minder leeg." De wereldberoemde poolreiziger op rust, Arnold Francart, leeft voor zijn tuin en houdt alles punctueel bij in zijn logboek. Dit dagboek geschreven op het ritme van de aanplantingen, geeft hem zijn enige houvast en tijdsbesef. Een beetje zoals vroeger toen hij de oneindige poolvlaktes probeerde af te bakenen en in te delen in afgelegde meters expeditie. Bovendien stelt die regelmaat en strikte orde hem in staat om het een en ander te verwerken. Tijdens zijn laatste pooltocht, zo'n tien jaar geleden, stierf zijn kompaan door een ijsbeer. Het ongeluk maakte van Arnold een verwilderde kluizenaar die alleen nog leeft voor zijn prachtig onderhouden tuin. Het ultieme, ordentelijke tegengewicht voor de chaos in zijn hoofd. Ach wat baat het, binnenkort is het toch afgelopen voor hem. Zijn lichaam sterft af en alleen de cortisone houdt hem op been. Zelfs het bezoek van de jonge geologiestudente Barbara kan daar weinig aan veranderen. Of toch...

Een revolutie! Zo kun je gerust De IJstuin bestempelen. Jean-Claude Servais verlaat in de flashbacks zijn vertrouwde Ardennen en toont ons weidse ijsbergweiden. Bovendien laat hij alle schaamlapjes vallen en wrijft hij ons de recente klimaatgevolgen ijskoud onder de neus. Dit geheel naar het voorbeeld van de Belgische poolreiziger Alain Hubert, naar wiens avonturen Arnold Francart is gemodelleerd. Maar zijn brullen raakt ons veel minder dan de frappante subtiliteit van de ecologische verschuivingen in die prachtige tuin. Tiens, er zijn dit jaar iets minder pruimen, de sneeuw is vroeg, de bijen laat,... Dat raakt je! Servais is in de ijstuin in uitstekende doen. De bijen zoemen zonder onomatopee, de klaprozen ruisen in de wind, de grasmus kijkt je verbaasd aan. Doordat hij nu zijn originele platen nog groter tekent en moet verkleinen voor de druk, barst de strip van details. Bovendien werden de potloodlijnen ingeïnkt na de inkleuring van Raives (Guy Servais) wat de platen een superzachte en coherente indruk geeft. Het is daarom verdomd jammer dat Servais dit sublieme kijkboek een te voorspelbare nevenplot meegaf. Dat, en de cover met een scheelkijkende Arnold, nochtans een zelfportret van de tekenaar, ontgoochelden ons wat. Maar ja, we leggen de lat voor een van onze favorieten dan ook zeer hoog.

De IJstuin is een meer dan waardige afsluiter van twintig jaar Vrije Vlucht-albums, en excuseer ons voor het bruuske eind, we moeten nu dringend gaan tuinieren.

P.S.: Ben je nog niet uitgekeken op die tuin, slechts één adres:

http://www.weyrich-edition.be/fr/catalogue/detail.php?L_ID=120