Wat Kim nu weer meemaakt, zeg?! Aan boord van het ruimteschip dat haar en haar 'speciale' dochtertje naar de te koloniseren planeet Antares brengt, raakt ze slaags met bemanningsleden die er door hun geloof andere normen en zeden op nahouden. Ook de leiding heeft wel wat op te merken over haar voorkeursbehandeling en haar gezelschap. De situatie escaleert. Kims vriendin Maï Lan wordt aangerand. Gevecht. Iemand merkt de 'hagediseigenschappen' van Kims dochtertje op. Verraad. Onrust. In het tweede hoofdstuk van dit album staat de landing en de eerste indrukken op Antares centraal. Ook hier weer is het leven niet van de poes. Een luipaardachtig monster valt de kolonisators aan en Kim heeft haar bedenkingen bij de snel groeiende planten in de buurt van de nederzetting.

Er is al veel gezegd en geschreven over de cyclussen van De Werelden van Aldebaran. De combinatie sf en menselijkheid zoals in Battlestar Galactica is een gouden formule, maar er zijn er die zich enorm storen aan de tandpastasmiles van de personages en zich vragen stellen bij de werkelijke waarachtigheid van de personages. Kim Keller is inderdaad niet steeds de sympathiekste. In het begin vonden we haar zelfs lelijk, zowel uiterlijk als van gedrag. Hoe dan ook tovert Leo in elk album weer een excentrieke fauna en flora bij elkaar. Die beoogde verwondering, in combinatie met het avontuur, het buitenaardse exotisme en ja zelfs, de seksuele uitstraling, zet Leo niet op het spel. Het is net door die opeenhoping van eersteplanselementen dat Leo's andere boodschappen veelal verloren gaan. Bij herlezing vallen je vast zijn scherpe commentaren en visies op maatschappij, geloof en waarden beter op.