Miss Flanner, de jeugdvriendin van Zwendel en de graaf van Rommelgem, ligt op sterven. Een overdosis radioactieve bestraling wordt haar zekere dood. O was ze maar niet zo koppig geweest, dan was de universiteit niet ontploft en was deze hele poespas niet nodig. Maar neen, nu wil Zwendel absoluut de tijd terugdraaien en via zijn nieuwste uitvinding zijn enige ware liefde redden. Enfin, niet hij, goede ziel Robbedoes moet de hete kolen uit het vuur halen want op het moment dat Miss Flanner in contact kwam met het plutonium, was de jonge Robbedoes op weg voor zijn boksmatch met Pinnekeshaar (zie album 1: 4 Avonturen van Robbedoes). Als Robbedoes zijn bokshandschoenen nu nog bewaard heeft, dan komt alles in orde! Maak je gordels vast voor de tijdsprong.

Nummer 50! Dat moest de kers op de taart zijn, het ultieme jubileumalbum voor een van de iconen van de Negende Kunst. Neen, geen geforceerd reüniealbum zoals het hondedrste Jommeke- of Kiekeboe-album. Dit album moest en zou spraakmakend zijn. En dat is het ook geworden. Het scenario, meerbepaald het einde, was een bom die het hoofd heeft gekost van het huidige auteursduo Munuera en Morvan. En zeggen dat Morvan eigenlijk wilde beginnen met de begrafenis van Robbedoes. Expert Yann werd er zelfs bijgeroepen om het geheel wat bij te sturen. Even werd overwogen om van dit album een buitenreeksalbum te maken. Had uitgeverij Dupuis dit gedaan, dan sprak iedereen van een subliem album, een geniale vondst in combinatie met de beste tekeningen die Munuera ooit voor Robbedoes heeft gemaakt. Zijn op manga's gebaseerde bewegingen zijn nu eindelijk fijntjes teruggeschroefd op mensenmaat. De interactie tussen de hoofdfiguren knettert als een fijn winters houtvuurtje. Bovendien heeft Spip, de echte held van elk goed Robbedoes-album, hier eindelijk zijn karakter teruggekregen. Maar net zoals het afscheidsalbum Als in een Droom van Tome en Janry werd ook dit buitenbeentje opgenomen in de reguliere collectie, en dat heeft ons echt boos gemaakt. We hebben het niet over het ingewikkeld truukje met de tijdparadoxen dat we al kennen van Thorgals De Meester van de Bergen. Geen probleem. Zo komen nog eens in contact met het beste wat Franquin betekent heeft voor de reeks. We kunnen zelfs leven met het vergeten van de onderschatte Fournier-albums en het negeren van de succesvolle Janry-verhalen tijdens dit grasduinen in het œuvre. Maar het einde, neen dat vergeven we ze nooit!

Aan de andere kant, we hebben een prima Robbedoes gelezen en net dit fel bewogen einde biedt het nieuwe nog geheimgehouden auteursduo een ongeziene opportuniteit om de loodzware molensteen die rond deze erfenis van de ultieme piccolo hangt, af te werpen.