PARIJS, MEI 1968
Eric Warnauts/Guy Raives + Eric Warnauts • Le Lombard (Getekend) 80 p. (HC)
|
|
De voornaamste troef |
|
De laatste jaren verweven Eric Warnauts en Guy Raives belangrijke gebeurtenissen uit de vorige eeuw met romances van hun wisselende hoofdpersonages. In Parijs, Mei 1968 trekt het duo de straat van de wijk Quartier Latin in Parijs op waar deze maand vijftig jaar geleden een studentenrevolte en hard handgemeen met de oproerpolitie leidde naar een algemene staking in het hele land en naar nieuwe parlementsverkiezingen. Uiteindelijk won zittend president Charles de Gaulle met de vingers in de neus omdat de Fransen de chaos en het lam leggen van het land kostbeu waren, de studentenleiders van toen zijn de politici en bankdirecteurs van vandaag, maar de sociale impact was niet gering. Ook de toenadering tussen vijf jongeren, onder wie de Amerikaanse fotografiestudent Jay en het brave burgermeisje Françoise speelt zich af tegen deze achtergrond van hypocrisie, fake news, oproer, tegenbewegingen, zinloos geweld en eigenbelang. Ze leren elkaar kennen en er broeit niet alleen iets op straat, maar is de liefde wel bestand tegen de revolutionaire omwentelingen die ze van nabij meemaken? Jay mag er over nadenken op een politiekantoor waar hij wordt ondervraagd nadat de politie hem oppakte. En Françoise weet niet alles van Jay.
Warnauts en Raives hebben wat last om de geschiedenis en hun fictie even sterk naar voren te brengen. Eigenlijk verstoren de gegevens elkaar meer dan dat ze elkaar versterken waardoor beide sneller van je afglijden. Hoewel het duo al sinds de jaren 1980 actief is, ontbreekt het in hun carrière nog aan dat ene onvergetelijke album, die ene klassieker waar ze op zouden kunnen teren. In de plaats maken ze weliswaar verdienstelijke verhalen, bovendien nog steeds mooi in beeld gebracht, maar geef een onderwerp als Parijs, Mei 1968 aan iemand als Bernard Yslaire of Emmanuel Lepage en ze maken er iets belangrijks van.
Er valt wel iets te zeggen voor de uiteenlopende personages met hun klinkende dan wel botsende karakters. Er is een spel van uitdaging en verleiding, van aantrekking en ontgoocheling. De verhalen van Warnauts en Raives overtuigen ons dus niet in hun algemeenheid, maar de auteurs weten wel te goochelen met psychologie, relaties en de valkuilen van de liefde. En dat blijft hun voornaamste troef. |
|
> DAVID STEENHUYSE — mei 2018 |