Nadat avonturier Jack Pott aan boord van een privéjacht een te grote inzet won bij een pokerspel wordt hij door de erfgenamen van een steenrijke gokker verdoofd en overboord gezet. Dobberend op een opblaasbootje doorstaat hij een woelige storm en belandt op een eilandje. Zoals het cliché het wil, betreft het geen verlaten eiland, maar eentje dat bewoond is door kannibalen en dinosaurussen wat dan weer een ander cliché is. Hij ontmoet er de mooie Jill Kaplan en professor Isham die de aanwezigheid van de dino's op het eiland wil onderzoeken. Jack en Jill moeten het niet alleen tegen de gevaren van het eiland opnemen, maar ook tegen de concurrerende professor Karn die met eigen motieven in de buurt vertoeft.

De rechtlijnige avonturen in dit deel krijgen nog een staartje in het volgende album waarin Jack nog meer bloedmooie, wulpse vrouwen met diepe decolletés, stevige achterwerken en weelderige haardossen op zijn pad vindt. Het gegeven van dit deel is allerminst nieuw en put uit populaire literatuur van Conan Doyle (Sherlock Holmes, Challenger), Jules Verne of zelfs Michael Crichton. Voor ons hoeft elke strip echt niet origineel te zijn. Als de aanpak maar goed zit. En daar slagen beide auteurs zeker in. Jack Pott is een reeks die razend vlot wegleest en waarbij je — net zoals de hoofdfiguur — niet al te veel moet omzien. Het is pulp die aanvankelijk in dagelijkse porties van één strookje in de krant Algemeen Dagblad verscheen. Eerder al verschenen de verhalen in verknipte en verminkte bundels bij Uitgeverij De Boemerang. Bee Dee presteert het (net zoals in nog meer albums die het al uitgaf) om die traditie ongelukkig genoeg verder te zetten door een strook dubbel af te drukken. Het euvel werd rechtgezet door een bijgevoegd vel met de juiste strook en een vermanende karikatuur. Laat dit nu alsjeblieft de allerlaatste keer zijn. Voor die prijs van een softcoveralbum moet dat wel.

Minck Oosterveer is een van Nederlands grootste tekentalenten. Op realistisch gebied behoort hij tot een eenzame top. Een scherpe uitdaging is dat niet want boven de landsgrenzen beconcurreert de nieuwe generatie stripauteurs elkaar vooral met foeilelijk getekende en vaak ongrappige strookjesstrips en cartoons. Over scenarist Willem Ritstier moeten we helaas opmerken dat deze nieuwe uitgave van een oud verhaal andermaal bewijst dat hij zijn interessantste en bekwaamste periode achter de rug heeft. In latere reeksen snelt hij zich voorbij, maakt hij uit nonchalance fouten en kan hij de gaten in zijn scenario's niet degelijk dichten.

De twee auteurs hebben als volgend gezamenlijk project een nieuw verhaal van Storm. In Oosterveer hebben wij het volste vertrouwen, maar is Ritstier wel de juiste keuze? Hoeveel sterker zou Oosterveer scoren als-ie voor de verandering eens gekoppeld wordt aan een andere scenarist? Wij vragen ons dat wel eens af. Er werd ons gelukkig verzekerd dat het verhaal van Ritstier na een zeer kritische lezing van een oerdegelijke, Storm-waardige kwaliteit is. Alle betrokken partijen zien het volledig zitten. Dat komt dus wel goed.