Antarctica is hot. Documentaires en tekenfilms over pinguïns, de bouw van een nieuwe Belgische onderzoeksbasis op het continent en de onheilsberichten over de opwarming van de aarde zorgen ervoor dat Antarctica niet meer uit de actualiteit weg te branden is. Minder bekend is dat momenteel het vierde Internationale Pooljaar loopt, dat een nieuwe impuls moet geven aan het internationaal gecoördineerde wetenschappelijke onderzoek in de poolstreken. Een te saai onderwerp voor een strip? Dat is buiten de auteurs van Imago Mundi gerekend, een reeks waarin ecologie, wetenschap en avontuur hand in hand gaan. Eric Corbeyran, Achille Braquelaire en Luc Brahy sturen in de vierdelige spin-off Climax hun helden zonder pardon naar het zuidpoolcontinent om ze daar in penibele situaties te doen belanden.

Dat het Imago Mundi niet meezit, lazen we in het eerste deel, De Witte Woestijn. Canada stelt zich vragen over de betrouwbaarheid van de lasersonde waarmee de organisatie furore maakt. Als ook andere landen aan Imago Mundi beginnen te twijfelen, zou het wel eens gedaan kunnen zijn met het project van Harald Haarfager. Om geld in het laatje te krijgen stuurde Harald in het vorige deel Leia Lewis naar Antarctica. Maar ook haar collega, de Franse fysicus Loïc Mellionnec, vliegt naar het laatste continent, weliswaar op eigen houtje, buiten Imago Mundi om. Hij komt in de Russische basis Vostok terecht. Een interessante plek, want vlakbij ligt Lake Vostok. Dit is het grootste subglaciale meer van Antarctica en ligt bijna vier kilometer onder de ijskap. Het water in Lake Vostok is minstens 400 miljoen jaar oud en is al die tijd volledig afgesloten van de buitenwereld. Het bevat dus een volkomen uniek ecosysteem. Met andere woorden, het walhalla voor wetenschappers. Maar ook het onderwerp van vele discussies. De Russen willen tot aan het meer boren, maar andere onderzoekers vrezen dat de boorvloeistof het water van het meer zal verontreinigen. Vindt Loïc een oplossing die iedereen tevreden stelt?

We waren niet zo onder de indruk van het eerste deel van Climax. Het duurde een eeuwigheid voordat de strip op gang kwam, waardoor het hachelijke avontuur van Leia op enkele bladzijden afgehaspeld moest worden. Hoewel scenaristen Corbeyran en Braquelaire in Vostok nodeloos veel herhalen van wat ze in het vorige deel al vertelden, is deze strip vlotter leesbaar. Het tekenwerk van Brahy is duidelijk verzorgder dan het haastwerk waarmee Imago Mundi te kampen had, maar blijft wat saai en zielloos. De inkleuring van Bérengère Marquebreucq is dan weer geslaagd te noemen.

Vostok is een bij momenten spannende en leerrijke strip. Maar net wanneer je denkt dat de auteurs zich zorgvuldig gedocumenteerd hebben, kom je op bladzijde 30 een kaart van het zuidpoolcontinent tegen die wemelt van de fouten. Kemels schieten in Antarctica, je moet het maar doen.