Later dit jaar verschijnt een nieuw deel van de successerie Djinn. In tussentijd kwam dit one-shot van de Spaanse tekenares Ana Mirallès uit op scenario van land- en echtgenoot Emilio Ruiz met wie ze ook al het onvertaalde À la Recherche de la Licorne maakte, onlangs verschenen als een Franse integrale bij Dargaud.

Mano en Mano (Spaans voor "van hand tot hand") heeft in eerste instantie een bankbiljet van 20 euro in de hoofdrol, maar daarmee kan je je als lezer niet vereenzelvigen. Of dat wel lukt met het 25-tal personages die het bankbiljet in deze strip in handen krijgt, is dan nog de vraag. Feit is dat om de paar pagina's een nieuw personage zijn intrede maakt. In zijn totaliteit komt het tot een conclusie dat het een kleine wereld is waarin we leven. En de manier waarop de 20 euro wordt bekomen, is niet altijd fraai te noemen: diefstal, hoererij (via een hulppastoor dan nog), bedrog,... Soms zorgt het biljet voor ingrijpende omwentelingen in het leven van een personage. Spijtig dat we daar niet altijd het vervolg van te weten komen want voor je het weet zijn we weer bij een ander personage aanbeland. Meer tijd namen de auteurs uit voor de Poolse muzikant die door een stelletje neonazi's wordt belaagd. Hij wordt door een veteraan van de Tweede Wereldoorlog gered die de drie stommeriken op een hilarische manier vernedert.

Mano en Mano is duidelijk een tussendoortje. Het is karikaturaler getekend dan Djinn, al doet het er beslist niet voor onder qua teken- en inkleurstijl. Het scenario is luchtig, bijwijlen grappig en verloopt snel en vlot. Op een tweede plan is duidelijk dat het sociaal-economische klimaat in Spanje er een is vol armoede en vierde wereldtoestanden. Er viel misschien meer uit te halen door een follow-up van bepaalde personages te geven, maar daarmee zou het concept teniet gaan. Een vervolg is ook best mogelijk. Maar als one-shot is het ook wel goed. Met Mano en Mano zien we Mirallès nu ook eens in een ander, meer stedelijk decor haar ding doen. Hier geen klachten daarover.