Lodewijk Bakelandt valt gezien zijn leeftijd onder de Bloedwet. Deze wet verplicht alle mannen tot 25 jaar om dienst te nemen in het Franse leger. Zijn weigering maakt hem een réfractair. Als vee worden alle réfractairs verzameld om in een van de strengste Franse gevangenissen, het bagno in Brest, dwangarbeid te verrichten. Bakelandt weet te ontsnappen en zweert wraak voor wat de Franse Republiek hem en zijn vriend Lieven aangedaan heeft. Bij zijn herintrede in West-Vlaanderen sluit hij zich al snel aan bij een bende brigands, de bende van het Vrijbos. Rooie Zita, Toontje, Pé Bruneel en vele anderen worden al snel begeesterd door de vrijgevochten Bakelandt. Aan de overzijde staan zijn vijanden: schout Jacobus Devos alias "Het Vat", De Crèvecœur, Charmuta en zowat het volledige Franse Republikeinse leger. Lijken de verhoudingen oneerlijk? Met onze sympathieke vrienden zijn die Fransen nog lang niet klaar...

Het is alweer flink een jaar geleden dat we nog een nieuw avontuur van Bakelandt voorgeschoteld kregen. Duivel-doet-al Hec Leemans is een bezige bij en heeft het met zijn succesreeksen F.C. De Kampioenen en W817 naar alle zekerheid erg, erg druk. Niettemin lijkt Standaard Uitgeverij ervoor te willen zorgen dat de reeks Bakelandt op een pittig waakvuurtje blijft sudderen. Eerder dit jaar verschenen al twee herdrukken in kleur met een nieuwe covertekening en sinds kort mochten we deze heuse Bakelandt-trilogie verslinden. De eerste drie verhalen uit de reeks vormen de inhoud van De Roversbende van het Vrijbos.

Hec tekende de eerste vijftiende verhalen op scenario van Daniël Janssens alias J. Daniël. Het valt op hoe leuk de geschiedkundige informatie aangebracht wordt. De verhalen zijn doodserieus en hard, maar bieden tegelijkertijd ook de nodige humor. Een combinatie van elementen die bij verkeerd gebruik maar al te snel tot slechte verhalen leidt. De repressie die de Franse bezetter ten tijde van Napoleon Bonaparte uitoefent, zint de vrijgevochten Vlamingen hoegenaamd niet. Het ondergrondse verzet, de brigands, voeren een guerillaoorlog die aan beide kanten slachtoffers eist. Het zijn echter de guitige karakters die de ontspannende ondertoon met zich meebrengen. Het Sherwood-gevoel is permanent aanwezig.

We waren bijzonder te spreken over het prima tekenwerk van Hec Leemans. Uitdrukkingen, kostuums, locaties,... Alles netjes afgewerkt met veel oog voor detail. Qua stijl vonden we het tekenwerk bij momenten sterk aanleunen bij Vance, de tekenaar die met Bruce J. Hawker en andere reeksen die zich in deze periode afspelen zowat een patent heeft op dergelijke reeksen. Het moet er hoegenaamd niet voor onderdoen. Dit is stripklasse van eigen bodem in het o zo moeilijke realistische genre waarin Leemans zich onderscheidde.

Over Rooie Zita zouden we een aparte recensie kunnen schrijven. Wie de reeks Bakelandt niet kent, weet vast wel wie deze roodharige babe is. In haar eentje windt ze het Franse leger en de Vlaamse lezer rond haar vinger! Op basis van deze eerste verhalen roepen we uit: we want more! En we weten dat we op onze wenken werden bediend. Nu alleen nog meer van dergelijke bundels met achtergronddossier. Of waarom geen nieuwe verhalen, meneer Leemans?