Brussel zal nooit meer hetzelfde zijn... Het Atomium, de trots van Expo '58, is gestolen. Gelijktijdig werd ook professor Barabas ontvoerd. Natuurlijk laten onze vrienden dit niet zomaar gebeuren. Meteen wordt de achtervolging ingezet naar het koninkrijk Khulewitz, waar alle pijlen in de richting van het koninklijk paleis wijzen. De ietwat geflipte koning lijkt namelijk een gepassioneerd Expo '58 liefhebber te zijn. Toch blijkt het niet om een eenvoudige diefstal te gaan. Professor Mohlekuhl bouwt in opdracht van de koning een replica van de vermaarde wereldtentoonstelling. Buiten deze bezigheden heeft hij nog een verborgen agenda. Suske en Wiske zouden Suske en Wiske niet zijn, mochten ze dit niet tot op het bot willen uitspitten. Het zal hen een aangenaam weerzien opleveren met een oude bekende.

Oef, album 300. Nu ja, 300... Wie weet hoeveel albums er exact zijn? Na 66 delen in zwart-wit en twee kleurenalbums werd er overgegaan naar vierkleurendruk. De eerdere albums werden herwerkt, hier en daar deftig hertekend en opnieuw uitgegeven, te starten met nummer 67. En dan vergeten we de talloze reclame-uitgaven nog. In tegenstellling tot eerdere jubileumalbums heeft dit album niets extra... Integendeel zelfs, enkel een gewijzigde weergave van het albumnummer (een bol van het Atomium) geeft aan dat dit wel degelijk een mijlpaal is.

Suske en Wiske lijkt na de heisa van de voorbije jaren weer terug naar de roots te keren. Peter Van Gucht nestelt zich meer en meer in de schaduw van Paul Geerts. Eerder dan zijn eigen weg te gaan, duidt dit toch op een behoudende koers, specifiek gericht op het jonge volkje. Met Suske en Wiske is het vaak zo dat volwassenen hun favoriete albums kiezen onder die albums die verschenen toen zij jong waren. Enige uitzondering op deze nostalgische regel lijkt de befaamde blauwe reeks te zijn. Deze wordt wijd en zijd beschouwd als het de beste van Willy Vandersteen. Ondergetekende groeide op met Paul Geerts en genoot van albums als Amoris van Amoras, Angst op de Amsterdam, Sagarmatha en anderen. Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat dit driehonderdste verbleekt bij voorgenoemde albums. Maar we kunnen ons levendig voorstellen dat het kleine volkje dit wel lust. Niet alleen is het album avontuurlijk, er zit de nodige dosis humor in, toch een van de sterkhouders van de reeks.

Luc Morjaeu blijft af en toe sporen vertonen van het tekenen aan Jommeke. In welke andere reeks zweven de stripfiguren steeds 7,5 cm boven de grond? Soms is het allemaal wel heel karikaturaal, met name de vermommingen van Jerom en Lambik gaan kort door de bocht. Opnieuw: het kleine volkje zal er maling aan hebben!

We zijn uiterst benieuwd of Suske en Wiske ook hun vierhonderdste album zullen mogen vieren. Het auteursduo heeft er schijnbaar veel zin in. Hoewel originaliteit na 300+ albums haast niet meer haalbaar is, vormt dit album een ideaal instrument om de kids rustig te houden op de achterbank van de wagen, richting zuiderse bestemming.