In onze bespreking van Reiziger 12 schreven we nog dat Éric Liberge geen half werk leverde. Wat dan gezegd van Juanjo Guarnido? Hij staat borg voor enkele van de spectaculairste scènes van de hele reeks waarin hij orde schept in de absolute chaos. Of zijn semikarikaturale stijl zal aanslaan, durven we niet met de hand op het hart te zeggen. Dat was ook al niet het geval voor Tovenarij. Hier geen op twee poten rondlopende dieren, maar mensen van vlees en bloed. De tekenfilmachtergrond van Guarnido is er evenwel niet uit te slaan bij het weergeven van expressies. In een dergelijke realistische omgeving verwacht je je niet aan té expressieve gezichtsuitdrukkingen en soms leidt dat af van een overigens prima verteld verhaal. We bedoelen maar dat we in bepaalde gevallen enkel gekke bekken zien in plaats van geloofwaardige uitdrukkingen van emoties (veelal woede, ontgoocheling of angst). Op pagina 29 bijvoorbeeld laat Juliane haar ongenoegen blijken. Guarnido doet haar bijna elke gezichtsspier in werking treden: nijpende pruilmond, hoog opgetrokken neus, fronsende wenkbrauwen en zelfs de huid op haar jukbeenderen en op haar kin spant zich op.

Maar die spektakelscènes dus... Daarin toont hij zich als een waar voorbeeld voor anderen. De cover met een neerstortende, brandende Eiffeltoren is enkel een fragment van de verschrikkingen die de inwoners van Granparis ondergaan. Op een andere planeet gaat het er voor de bevolking niet veel beter aan toe. Op die planeet hoopte Louis Markovic de mensheid een tweede kans te kunnen schenken. Hij ondervindt helaas dat het lot niet valt te ontsnappen. En dat lot, die toekomst, ligt niet alleen in handen van de door tijd en ruimte reizende Vedder.

Met ups en downs schreven Pierre Boisserie en Éric Stalner zich doorheen drie cyclussen in meerdere tijdsvakken. In het epiloogalbum Omega worden alle losse eindjes overtuigend aan elkaar geknoopt. Je krijgt antwoorden op je eventuele vragen en er komen nog lijken uit de kast die voor enkele verrassingen zorgen en die teruggrijpen naar eerdere albums in de reeks. Het drama wordt op de spits gedreven, en toch leidt alles naar een eindscène waar je een goed gevoel aan overhoudt. Dit is een waardig slotalbum.