Bij Casterman is een nieuwe collectie verschenen. Eentje die in het oog springt. De uitgeverij laat populaire (en vaak ook verfilmde) griezel- en misdaadromans verstrippen door gevestigde stripauteurs. Zij deden dat niet zoals Dick Matena, die de integrale tekst gebruikt, maar meer zoals Jacques Tardi de Nestor Burma-reeks aanpakte. In één keer kwamen vier titels uit in de nieuwe collectie Kaliber.

Het hier besproken album is oorspronkelijk een roman van Pierre Pelot. Hij is een Franse veelschrijver die onder meerdere pseudoniemen meer dan tweehonderd titels op zijn naam heeft in verschillende genres. Voor dit verhaal werd hij geïnspireerd door een bezoek aan een kraamkliniek in een dorpje in de jaren tachtig. De kraamkliniek was gevestigd in een groter complex met een bejaardentehuis, een inrichting en een weeshuis. In de kelder zag hij er een kind opgesloten dat smeekte of hij er weer uit mocht. Ook in dit verhaal is er zo'n complex. Een jonge begeleidster is aan het wandelen met een aantal kinderen, maar verliest een kind dat het syndroom van Down heeft. Er volgt een speurtocht waar de klaploper Nanase een voordeeltje uit denkt te halen. Al snel wordt een zondebok gevonden en probeert men alles in de doofpot te stoppen. Maar dat is net een druppel te veel voor Manucci die vroeger in het weeshuis opgroeide.

Een grappige en wrange vertelling. Beklemmend ook. Baru heeft een prima bewerking van het verhaal gemaakt. Als geen ander weet hij met zijn eenvoudige tekenstijl van die types aan de zelfkant te tekenen. De emoties zijn letterlijk op de gezichten te lezen. De sfeer zit hier dus prima. Dat komt zeker ook door de mooie inkleuring. Baru heeft in het Frans vele albums gemaakt, maar in het Nederlands kennen we hem slechts van Onderweg (ook bij Casterman) en De Woesteling (tweeluik in de collectie Vrije Vlucht van Dupuis). Ook die albums zijn zeer de moeite waard. Naast de andere drie albums is ook Het Kortste Eind een veelbelovende start voor deze nieuwe collectie.