Er zijn zo van die dagen waarvan je achteraf maar met moeite gelooft dat ze echt gebeurd zijn. Astraban beleefde er zo eentje in het eerste album van De Gilde. De uiterst galante redding van een zogenaamde damsel in distress eindigde meer dan letterlijk in moord en brand. Aan het begin van het tweede deel vinden we onze jonge held terug op een rugbywedstrijd, in het immer zo charmante gezelschap van Lyndia, het nichtje van zijn nieuwe werkgever Braezel. Astraban heeft echter nog maar net z'n rug gekeerd voor een opdracht of een of andere flierefluiter probeert in het gevlij te komen bij de bevallige jongedame. Lyndia's lijfwacht Limpär kan nog maar net voorkomen dat de man een paar rake klappen krijgt. Ondertussen is Astraban wel vergeten Braezels opdracht uit te voeren, met een financiële kater als gevolg. Tot overmaat van ramp blijkt de flierefluiter niemand minder dan Lucius Darkmor, kandidaat-burgemeester, te zijn. Braezel is razend en geeft Astraban een simpele boodschap: durf je hier niet meer te laten zien vooraleer je m'n geld terugverdiend hebt! Makkelijker gezegd dan gedaan...

Het tempo dat scenarioschrijver Miroslav Dragan (pseudoniem voor Michel Dufranne) ons oplegde in het eerste deel was ronduit moordend. Het leek bij momenten een beetje op een film van Bruce Willis: de ene brand is nog niet geblust of de volgende ontploffing vliegt je al om de oren. In dit deel gaat het er toch al iets langzamer aan toe, al blijft het nog steeds goed vooruitgaan. Op zich is dat nog zo slecht niet, want dat hoge leestempo verhoogt de herleesbaarheid enigszins. De lezer heeft immers zonder twijfel wel wat over het hoofd gezien bij een eerste lezing.

Het tekenwerk van Oscar Martín blijft gelukkig van hetzelfde niveau, maar dat hadden we ook niet anders verwacht van iemand die uit het wereldje van de tekenfilm komt. Daar komt het er maar al te vaak op neer om op een hoog tempo kwaliteitswerk af te leveren. Al meer dan twintig jaar tekent de man strips van Tom & Jerry, regelmatig afgewisseld met wat werk voor onder andere Disney. Bijgevolg weet Martin maar al te goed hoe je een gewone wolf, tijger, rat, enzovoort moet aanpassen zodat de dierlijke eigenschappen behouden blijven, maar de emoties en gelaatsuitdrukkingen toch menselijk lijken. Petje af daarvoor, want dat is veel ingewikkelder dan het lijkt.

We hebben er twee jaar op moeten wachten, maar het tweede deel van De Gilde is er alsnog gekomen. Als het aan de auteurs ligt komt er zeker nog een derde deel, wij hopen het alvast ook.