Diep in het Zwarte Woud werd Johan neergeschoten en beroofd van wapens en kledij. De rover wierp het schijnbaar levenloze lichaam van de ridder in de rivier, waar hij overgelaten werd aan zijn lot en de stroming. Gelukkig duikt er een redder op. Wanneer Johan ontwaakt, blijkt hij zijn geheugen kwijt te zijn, hij bevindt zich temidden een groep rebellen die vastbesloten zijn een einde aan het schrikbewind van Pankraz Rauh te maken. Zijn geheugen is hij verloren, maar zijn rechtvaardigheidsgevoel is intact gebleven. Wanneer de rebellenleider Kopfbrecher zijn handen niet van een meisje kan afhouden, komt Johan alias Wasserkrug in actie. Tot grote verbazing van de andere rebellen lijkt Wasserkrug een echte vechtjas. Kopfbrecher brengt het er niet levend vanaf en Wasserkrug is nu de onbetwiste leider van de rebellen, klaar om hen aan te voeren tegen de troepen van Pankraz Rauh...

Na Modgudur keert Martin Lodewijk het fantasygenre meteen weer de rug toe. Tijd voor bikkelharde ridderzaken. Het Zwarte Woud had net zo goed Sherwood Forest kunnen heten of Pankraz Rauh de sherrif van Nottingham. Maar what's in a name? Het resultaat is hetzelfde. Überslechterik van dienst is Hofmeier ad interim Pankraz Rauh, die in de plaats van zijn heer de boel runt, een klassiek gegeven in de verhalen van Karel Biddeloo. Pankraz houdt er zo zijn eigen methoden op na, wat uitmondt in uitzuigerij en misbruik van zijn onderdanen. Dat zal ook Indigo aan den lijve ondervinden.

Zoals we ondertussen van Martin Lodewijk gewoon zijn, krijgen we ook hier een erg sfeervol verhaal met het nodige drama te verwerken. Het geheugenverlies van Johan doet in strip-, films- en romanmiddens natuurlijk allerlei belletjes rinkelen. Zelfs Aria verliest in haar jongste avontuur, Opnieuw Geboren, haar geheugen. Hoe dan ook ontpopt Johan zich in ware Jason Bourne-stijl tot de raadselachtige vechtjas Wasserkrug. De climax vormt de belegering van Kreisburg. Lodewijk trekt hier nog eens alle registers open en geeft ons een les in middeleeuwse oorlogsvoering. Als afsluiter krijgen we nog een knipoog naar The Man in the Iron Mask. Pankraz Rauh weet trouwens tenauwernood te ontsnappen,. Van hem hebben we beslist het laatste nog niet gezien!

Claus op zijn beurt slaat vriend en vijand met verstomming. Zijn tekenwerk lijkt stilaan dat van de begindagen van Karel Biddeloo te overtreffen. Veel emotie op de gezichten en prachtig uitgewerkte decors (Lodewijk gaf hem werken van Hans G. Kresse ter inspiratie) maken de strip een lust voor het oog. Bovendien is het ietwat houterige tekenwerk van De Grot van de Beer sindsdien een pak dynamischer geworden. De tandem Claus-Lodewijk draait flink gesmeerd en daar plukken wij volgaarne de vruchten van.