Een egoïst, een angsthaas en een dommekloot. Dàt zijn een paar van de voornaamste karaktertrekken die we Marco, het hoofdpersonage uit De Dagelijkse Worsteling, kunnen toebedelen. Een egoïst omdat hij het opvoeden van een kind niet altijd even makkelijk vindt en zich daardoor wel eens de bedenking maakt dat het beter is vrouw en kind te laten barsten. Het antwoord van zijn vrouw — hoogstwaarschijnlijk de verstandigste, begripvolste vrouw in stripland ooit! — op die uitspraak klinkt beter dan een draai om zijn oren. Een angsthaas omdat hij zich existentiële vragen stelt bij haast elk voorval en zich daarbij afvraagt of alles nog wel de moeite loont. Een dommekloot omdat hij onvoldoende beseft hoe fantastisch hij het wel getroffen heeft met zijn gezinnetje en de mensen die het goed met hem menen.

Maar er zijn gelukkig ook aardige dingen te vertellen over Marco alias Manu Larcenet die op ware gebeurtenissen en voorvalletjes steunt om De Dagelijkse Worsteling te vertellen. Wie zich met Marco vereenzelvigt, mijmert wellicht met hem mee bij elke stilte die in het verhaal past. Je zou hem een schouderklopje willen geven bij de moeite die hij opbrengt om zijn oude kameraden van de werf te helpen in hun bij voorbaat verloren strijd de sluiting ervan te doen keren. En je zou 'm oprecht willen zeggen dat hij zeker geen slechte vader is en hem de raad geven dat hij soms moet doorbijten. Het zijn zaken die je hem wil vertellen, alleen snoert Larcenet jou al de mond. In zijn schriftje aantekeningen moeten een hoop straffe uitspraken en dialogen staan. Want daar wemelt het opnieuw van in dit afsluitende album. Sommige ervan zijn hard en doen je het hoofd schudden. Marco bij de psychiater: "Op een avond, voor ik insliep, dwong ik mezelf om me voor te stellen dat ik mijn dochtertje doodstak..." Hoe hij zich daar uit redt, moet je zeker lezen.

In wezen is De Dagelijkse Worsteling een coming of age-verhaal met verschillende personages die hem daar op een of andere manier bij helpen of zelfs tegenwerken (zie het cafégesprek met de verbitterde vader van een mongool). Marco wordt volwassen in de confrontaties met de anderen, vooral ouderen. De oorlogsveteraan was bijvoorbeeld opgezet als niet meer dan een anekdote, maar kreeg in de loop van het creatieproces een belangrijke rol toebedeeld. Om van dit slot een waardig, neen, geloofwaardig einde te maken, offerde Larcenet twee personages op die er in dit deel niet aan te pas komen. De eerste is Marco's puberale broer die uitblinkt in een totale afwezigheid en met zijn onbezorgdheid wellicht had gezorgd voor een valse, maar wel komische noot. De tweede is de jager wier verhaallijn stopt.

We kunnen eigenlijk nog meer thema's aansnijden die in dit rijkgevulde album aan bod komen. Politiek, want de Franse presidentsverkiezingen spelen zich op de achtergrond af; afscheid, waarbij de ruwe koppen van de zwijgzame, afgedankte werfarbeiders boekdelen spreken; de dood, liefde, racisme en al wat bij het leven hoort. En dat allemaal op 64 pagina's. In deze bespreking konden we vele wegen kiezen.

De Dagelijkse Worsteling is een van de beste auteursstrips van de nog jonge 21ste eeuw geworden. Terechte albumprijzen en topuitslagen in jaaroverzichten geven ons daarin gelijk. De combinatie grote neuzenstrip en doorgedreven emotionaliteit is een slap koord waarop weinigen het evenwicht kunnen bewaren. Toch tuimelt Larcenet er wel eens vanaf. De vele stiltes die hij laat vallen zijn dan wel veelzeggend, maar ze neigen gevaarlijk naar het sentimentele. Maar volgens ons voelt elke lezer zich bereid om als vangnet te fungeren. Een hele prestatie.