Yves
Swolfs over Lonesome 1 |
|
 |
Onderstaande
bijdrage van Jean-Pierre Fuéri verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 110 van januari 2018.
 Over
het decor: "Een sneeuwdecor, een beetje
mist en zie, de sfeer ligt vast voor dit verhaal.
In drie prenten volgen we de voortgang van een ruiter
die van heel ver lijkt te komen. Ook al bevatten
sommige actiescènes heel weinig tekst aarzel
ik nooit om op platen heel wat volgeladen tekstballonnen
te plaatsen, tenminste als die verantwoord zijn.
De lezer moet iets te lezen hebben, een album is
niet gemaakt om er in een kwartier door te gaan." |
 Over
knipogen: "Hier zitten we in een sfeer
zoals in Durango. Dat geef ik grif toe.
Ik had zin om het avontuur te starten met een duel
van één tegen drie in de grote traditie
van de Italiaanse western zoals bij Sergio Leone.
Kijk naar mijn personage, hoe hij daar staat, vanop
de rug gezien. Door het zadel dat hij op zijn rug
draagt, ziet het er een beetje uit alsof hij vleugels
heeft. Het is een knipoog naar de western My
Name is Nobody. Het personage wordt een soort
engel in dit verhaal." |
 Over
opbouw: "De tijd staat stil. Er komt
een uitleg. Rustig aan. De nieuwkomer krijgt de
tijd om zijn zadel weg te leggen en zijn handschoenen
uit te trekken. In evenveel tijd glijden er handen
naar wapens. We zijn er, dit is helemaal het soort
western waarvan ik hou. Close-up van de ogen en
van het wapen waarvan de trekker wordt overgehaald,
de laatste prenten bereiden een gewelduitbarsting
voor. Enkel een soundtrack van Ennio Morricone ontbreekt
nog." |
 Over
leven: "Drie doden in een fractie
van een seconde. Het plotse moment van dit duel
is benadrukt door het verbinden van de prenten met
elkaar. Kijk, de hoed in de tweede prent komt ook
in de eerste prent, een verticale prent verbindt
de derde en vierde prent. Je ziet het allemaal in
één oogopslag. Onderaan, vogelperspectief,
groot zicht, zicht vanop de rug, er zit veel leven
in deze plaat. En door de uitleg van de barman over
de slaven weten we wat er op het spel staat in dit
verhaal." |
 Over
geweld: "Eerste demonstratie van de
macht van het centrale personage in Lonesome:
door iemand aan te raken, ziet hij een kort visioen.
Daarna maakt hij de gewonde af. In mijn beginjaren
was ik beïnvloed door spaghettiwesterns en
de films van Sam Peckinpah. Ik introduceerde dat
geweld in de eerste Durango's. Daardoor
kreeg ik het etiket opgeplakt dat ik bloederige
dingen maak.Tegenwoordig is dat gemeengoed in de
meeste tv-reeksen." |
 Over
dubbelpagina's: "Ik ontwerp mijn pagina's
altijd per twee, naast elkaar. Op deze dubbele pagina
staan een hoop personages, maar de aandacht van
de lezer moet meteen gaan naar de man om wie het
gaat, predikant Markham. Vandaar twee close-ups
van hem op deze pagina en twee op de rechterpagina.
Daar zit variatie in. Vervolgens plaats ik de nevenpersonages,
hiernaast bankier en burgemeester Harper, zijn rechterhand
Clayton..." |
 Over
verzamelde elementen: "... en hiernaast
staat journalist Marcus die de gewoonte heeft te
zeggen wat hij denkt en Lucy die een belangrijke
rol zal krijgen. Enorm veel elementen uit het scenario
staan verzameld op deze dubbelpagina. We komen te
weten dat de burgemeester en de predikant zaken
met elkaar doen. De kracht van de overtuiging, het
duivelse en fanatieke kantje van de predikant komt
aan bod. Hij houdt er een eigenwijs en goed onderbouwd
discours op na. Dat is nodig om een passief lijkende
bevolking te manipuleren." |
 Over
verschillende plaatsen: "De opbouw
van deze dubbelpagina vergde veel zorg. Het speelt
zich af op drie verschillende plaatsen, zonder de
flashback van de 'held' mee te tellen. De twee blauwe
prenten situeren de plek en kondigen elke nieuwe
scène aan: de predikant in de stad gevolgd
door de trading post en tot slot de boerderij waar
een tragedie plaatsvindt. De drie prenten waarin
het personage rookt, leiden de flashback in."
|
 Over
indianen: "Het hoofdpersonage is als
kind te zien bij de indianen. Misschien vertel ik
ooit zijn jeugd in enkele flashbacks of wijd ik
er een compleet album aan. Maar als je over een
indianenstam wil vertellen, heb je enorm veel documentatie
nodig. Elke stam kende zijn gebruiken en tradities.
Daarbij mag je geen flaters slaan. De bedoeling
van deze korte scène is het uitleggen van
sommige psychologische aspecten van het personage." |
 Over
belichting: "De predikant in actie.
Hij houdt er een religieus fanatisme op na hoewel
zijn enige doel in werkelijkheid zijn sadisme en
zijn wraakzucht, die uit zijn verleden stamt, de
vrije loop te laten. Ik wou niet tonen wat de vrouw
van de boer zou overkomen. De horror is gewoon in
de ogen van haar zoon te lezen. De belichting is
delicaat om te beheersen. Ik heb de handpalm van
de vrouw ontzettend veel zwarter moeten maken zodat
het duidelijker te zien is." |
 Over
plezier: "Het was een waar plezier
om deze plaat te tekenen. Het contrast is compleet,
want we koen van een verschrikkelijke nacht in een
besneeuwd, vredig decor, waar ik van hou. De ruiter
zit stevig in het zadel en verlaat de weg bij het
zien van de rook. Zijn blik wodt getrokken door
een groepje kraaien. De blik van de lezer volgt
de vogels en rust op het lichaam van de boer. In
feite maken prent 4 en 5 deel uit van dezelfde tekening,
van dezelfde beweging." |
 Over
de camera: "Mijn camera gaat heel
hoog, zakt daarna naar de grond voor een close-up
op de voeten zoals in spaghettiwesterns. Nu is
te zien dat de man beenkappen over zijn schoenen
draagt. Het lichaam van de mishandelde vrouw is
van ver te zien. Ik wou per se een stuk van haar
jurk over haar leggen. Het loont de moeite niet
om meer te tonen. De vlag ligt klaar om Zuidelijken
te beschuldigen, meerbepaald Ruffians.
Dat is ook de titel van het volgende deel."
|
 Over
directheid: "De vier prenten die in
de eerste strook met elkaar verbonden zijn, geven
een directe indruk. Bovendien is er geen witte rand
rond de verticale prent nodig. Dat geeft me wat
meer ruimte voor de tekening. Dat is nooit te versmaden.
Deze plaat toont ook aan dat onze man, die nochtans
weet dat de predikant niet ver is, zijn spoor verlaat
om de jongen in veiligheid te brengen. In zijn jeugd
maakte hij hetzelfde mee. Ook hij stierf bijna aan
honger en dorst." |
 Over
al gebruikte foto's: "Aankomst in
een typisch stadje. Na een aantal albums wordt het
moeilijk nieuwe camerastandpunten te bedenken die
ikzelf of collega's nog niet hebben gebruikt. Ik
vond heel mooie foto's op het internet die al zijn
gebruikt door anderen. Die laat ik dan maar. Je
ziet dat de burgemeester en zijn rechterhand aan
het venster staan. Het kind is verstijfd van angst
en blijft stil. Maar daarnet sprak hij nog met zijn
redder..." |
 Over
normale reacties: "Zoals in elk oorlog
verwachten mensen maar één iets: dat
men ophoudt met hen te bombarderen en op hen te
schieten. Dat is geen lafheid, maar de normale reactie
van al wie geen soldaat of moordenaar is en wie
geen macht door rijkdom heeft. Een minderheid zal
altijd verzet bieden. Een andere minderheid daarentegen
denkt alleen maar aan maximaal profijt aan een situatie
en aan het verwerven van zoveel mogelijk macht.
Zo gaat het al altijd op deze wereld." |
 Over
intimidatie: "We zijn vertrokken,
onze held en de moordenaar in dienst van de burgemeester
krijgen het met elkaar aan de stok, zij het verbaal.
Clayton probeert het hoofdpersonage te intimideren
door de respectievelijke kwaliteit van hun wapens
te vergelijken, maar in deze fase trekt de held
liever niet de aandacht. Ik teken de twee in close-up,
maar de held van Lonesome in zijaanzicht.
Ze kijken elkaar aan, oog in oog, tot de laatste
uitleg." |
 Over
de sheriff: "Hier staat sheriff Abel
centraal. Hij is een oude man van wie je aanvoelt
dat hij geen doetje is. Hij komt misschien wat simplistisch
over in het begin als iemand die gehoorzaamt en
zijn werk doet, maar hij is ook rechtdoorzee en
eerlijk, ook al sluit hij veeleer zijn ogen voor
wat er in de stad gebeurt. Hij zal een almaar belangrijker
rol bekleden en iedereen zal rekening met hem moeten
houden. Hier waarschuwt hij Lonesome, maar hij zal
verrassend genoeg ook de burgemeester waarschuwen..." |
 Over
Lucy: "Een ander sterk personage is
Lucy. Ze is een van de diensters die, zoals de barman
zegt, de rug van reizigers komt schrobben voor enkele
dollars. Ze leidt een moeilijk leven, het litteken
op haar linkerwang is daar de getuige van. Maar
ze is sterk, ze heeft goed begrepen wat zich in
de stad afspeelt en zal zeker risico's nemen. Haar
jeugd is beter te begrijpen wanneer ze haar hand
legt op de arm van de held zonder naam op pagina
25." |
 Over
papier: "Mijn dochter doet de inkleuring
op de computer, maar ik teken op de ouderwetse manier
op papier. Sinds mijn debuut heb ik mijn werkwijze
nog niet aangepast. Helaas is het papier al een
jaar of vijftien niet meer hetzelfde. Er moet dus
voorzichtiger geïnkt worden. Er kan minder
vrijuit geïnkt worden. Met het papier van nu
zou ik wellicht makkelijker kunnen tekenen met pen
in plaats van penseel, maar als ik zou moeten veranderen
van techniek zou ik veel tijd verliezen." |
 Over
Clayton: "Eerste barstje tussen de
burgemeester en de sheriff die minder manipuleerbaar
is dan hij laat uitschijnen. Clayton is ook een
complex personage. Hij heeft begrepen dat de oorlog
voor de deur staat en beseft dat er gevolgen zullen
zijn. Hij mijmert over iets dat je eerst niet van
hem zou verwachten. Je kan best een rechterhand
zijn met een eigen mening en een zekere menselijkheid.
Onderaan de pagina zie je de beruchte Remington
met vervangbare loop." |
 Over
trefzekerheid: "De held van Lonesome
mist zijn doelwitten niet. En Clayton schiet door
twee aardappels die in de lucht geworpen worden.
Nee, daar staan we niet van te kijken. Uiteraard
zou het merendeel van de mannen uit het Wilde Westen
naast een olifant schieten als hij voor hen staat,
maar een piepkleine minderheid van de schutters
zou volgens authentieke verhalen uit die tijd met
toen al trefzekere wapens in staat zijn door een
muntstuk te schieten op tien meter afstand." |
 Over
nadruk leggen: "Kijk, aan de riem
van onze man is een lederen tasje vastgegespt. Daarin
zit alles om de revolver te kunnen herladen. Ook
hier maak ik gebruik van twee verticale prenten
die het statische tafereel onderaan animeren. Ik
kan er ook wat plaats mee winnen voor mijn tekening.
Dat is nuttig om de nadruk te leggen op het moedige
pleidooi van de jonge vrouw. Beloofd, ze redt zich
wel." |
|
Yves
Swolfs over De Prins van de Nacht 7 |
|
|
| Onderstaande
bijdrage van Jean-Pierre Fuéri
verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 79 van maart 2015. |
 |
Over
tien jaar later: "Het was al langer dan
tien jaar geleden dat ik Kergan had getekend. Bijkomende
moeilijkheid: ik moet er een normale man van maken, geen
onrustwekkende vampier met een verweerd gezicht en een
bizarre blik. Uiteindelijk ondervond ik er niet al te
veel last mee."
Over ambiguïteit: "Het geheime verlangen
van Kergans schoonmoeder is om van haar eigen zoon de
opvolger te maken van haar heer. Ze vertolkt een ambigue
rol tegenover Kergan die zich bewust is van zijn sensualiteit.
Ze moest een harde kant hebben, somber, een zekere vorm
van hysterie. Wanneer ik de personages aanvoel, komen
de gezichten vanzelf en ze komen overeen met hoe ik ze
me inbeeldde."
Over Oedipus: "De diepere springveer
in dit album is de mythe van Oedipus. Kergan is zich bewust
van de sensualiteit van zijn schoonmoeder. En als hij
op het einde van het verhaal zijn in een vampier getransformeerde
vvader doodt, wordt hij blind door het daglicht en zitten
we middenin het achterliggende onderwerp. Sophie, mijn
ex-vrouw, kleurde de eerste zes delen in. Bérengère
Marquebreucq nam de fakkel op een andere manier over.
Hier voegt de belichting iets toe aan de sensualiteit
van de lichamen."
Over gelijkgestemde zielen: "Het
harnas van Kergan lijkt een beetje Romeins. De versiersels
verschillen, maar de structuren waren dezelfde. Uiteraard
zullen lezers geneigd zijn om mijn Barbaren en Romeinen
te vergelijken met wat Enrico Marini tekent in zijn serie
De Adelaars van Rome. Marini heeft ook een vampiersverhaal
getekend... Uiteindelijk zijn we een kransje gelijkgestemden
met dezelfde cinematografische referenties, met dezelfde
verlangens. Ik heb het niet over een stroming of school,
maar veeleer over gemeenschappelijke trends."
 |
Over
stripcodes: "Ik speel het begin en het einde
van de flashbackscène uit met twee grotere prenten
en twee gezichten. Het is een soort taal die aanleunt
bij de film. Op de vorige plaat staan de twee gezichten
van Kergan naast elkaar en betreden we zijn gedachten.
Op deze plaat staan ze boven elkaar. We keren terug naar
het heden. De warme kleuren in de tent breken ook met
de inkleuring van het bos en de zonnestralen. Het is een
van die verteltechnieken, een van de codes van het stripverhaal,
die je altijd moet respecteren zodat de platen duidelijk,
leesbaar en interessant blijven."
Over close-ups: "Ik heb altijd graag gezichten
in close-up getekend. Mijn esthetiek komt rechtstreeks
van de westerns van Sergio Leone en in het bijzonder Once
Upon A Time In The West. Een grote close-up met een
expressie blijft de beste manier om emoties van het personage
over te brengen aan de lezer."
Over Vanessa Paradis: "Als het gebeurt
dat ik een personage niet goed kan visualiseren, laat
ik me soms inspireren op de film. Daarom kan je Vanessa
Paradis meteen herkennen op de cover van Het Dagboek
van Maximilien. Ik amuseer me soms door voorbereidende
schetsen te maken die altijd kunnen dienen als bonus voor
speciale uitgaven."
Over personagefiches: "Anderzijds,
maar dan enkel voor persoonlijk gebruik, stel ik een soort
fiche op voor elk nieuw personage, met vooraanzicht, zijaanzicht,
driekwartaanzicht en twee of drie tekeningen van het personage
met enkele aanwijzingen over belangrijke kenmerken. Ik
teken altijd de platen in volgorde en met een volledig
uitgewerkt scenario, inclusief de tekstballonnen. Waar
nodig corrigeer ik het ritme en de dialogen."
 |
Over
actiepagina's: "Na twee pagina's met verhitte
discussies volgen er twee sombere pagina's met actie.
Dat is nodig, maar het zijn nooit meer dan zomaar wat
avonturen in een verhaal. Ik vermijd dus om er meer dan
twee pagina's van te maken. En ik concentreer de actie
maximaal. Het moet pittig zijn, sprekend, zo spectaculair
mogelijk. Ik probeer nooit te vergeten dat je voldoende
zaken moet vertellen op de 46 pagina's voor het plezier
van de lezer. En die moet zich niet laten wegdrummen door
actiescènes."
Over inserts (kleinere beelden op grotere): "In
mijn twee platen speel ik met inserts. Ze maken de scène
levendiger en spontaner. Onderaan schiet er een pijl in
een personage en kijkt Kergan naar boven waar het schot
vandaan kwam. De twee inserts geven de indruk dat de twee
acties simultaan gebeuren. Het is heel wat nerveuzer."
Over vertraging door papierschaarste:
"De schaarste aan goede papiersoorten is er gedeeltelijk
de oorzaak van dat ik vertraging opliep met dit album.
Ik was gek op Schoellerpapier zolang het in Engeland werd
gefabriceerd. Het verdroeg heel goed mijn nogal hevige
aanvallen met het penseel. Daarna werd Schoeller overgenomen,.
Door een gedaalde vraag, omdat meer en meer tekenaars
op het scherm werken, fabriceren papierbedrijven mindere
kwaliteit."
Over meneer Canson: "Ik heb gelachen
toen ik op een internetforum een officiële vraag
aan 'meneer Canson' las met het verzoek om een papiersoort
te maken dat echt geschikt is voor striptekenaars. Ik
denk niet dat het er van kwam. Maar als we ons hoe dan
ook met grote getale verenigen om zoiets te bekomen..."
 |
Over
aangename scènes om te tekenen: "Actiescènes
in het algemeen en gevechtsscènes in het bijzonder,
met grote landschappen en ruiters, zijn het aangenaamst
om te tekenen. Ik zeg niet dat ze het eenvoudigst zijn.
Ik heb die alleszins liever dan een praatscène
met verschillende personages."
Over de eerste zorg: "Bij het herlezen constateer
ik dat ik voor deze actiescène de gezichten en
hun expressies wel heb verzorgd, maar me minder heb toegelegd
op de details. Mijn eerste zorg is dat het geheel mooi
oogt."
Over stoppen (en herbeginnen) met tekenen:
"Daarom zal ik mijn hand te rusten leggen en het
tekenen laten voor wat het is. Dat idee had ik al sinds
Vlad. Maar het tekenen hoorde nog te veel bij
mijn dagelijks leven. Bij het bekijken van deze plaat
bedenk ik me dat het een van degene is die me op een dag
ongetwijfeld het plezier weer zullen geven om het potlood
opnieuw ter hand te nemen. Als de context van mijn leven
niet was veranderd — noch het papier! — zou
ik misschien geen zin hebben in een pauze. Maar ik voel
de behoefte om een wat ander leven te leiden. Om nieuwe
zaken te ontwikkelen. Andere verhalen lanceren die in
mijn hoofd sluimeren en die niets te maken hebben met
mijn drie huidige series. En ik kan me voorstellen dat
ik door geruime tijd niet meer te tekenen dermate gefrustreerd
zal geraken dat ik met tien keer meer plezier mijn potlood
herneem!"
Over de overgang: "De twee laatste
prenten zijn een belangrijke overgang in het album. Het
moment dat het net over zijn hoofd valt, kantelt het bestaan
van Kergan. Deze prenten zijn symbolisch. Links is hij
nog een geduchte krijgsheer. Een fractie van een seconde
later is hij niets meer." |
|
