Willem
Ritstier over Jenny Pine 1 |
|
 |
Onderstaand
artikel is geschreven door Willem Ritstier,
scenarist van het door Fred de Heij getekende
Jenny Pine 1: Gelijke Munt, in juni verschenen
bij Blloan.
"Het is altijd een feest om met Fred samen te werken.
Toen ik in StripGlossy las dat Fred weer graag
een western wilde maken, was het contact weer snel gelegd.
Fred wilde graag een western 'oude stijl' maken. Veel
plaatjes op een pagina en een ongecompliceerd verhaal.
Een beetje zoals de westernfilms uit de jaren 1950en 1960.
Voor mij was het geen straf om weer eens een paar van
die films te bekijken voor de sfeer. Vrijwel meteen geïnspireerd
bedacht ik Jenny Pine en haar trouwe viervoeter Leo (niet
te verwarren met de egel Leo uit Soeperman!).
Schetsen
en personagestudies.
 |
|
 |
|
 |
Dat het bedenken van een simpel verhaal nog niet zo simpel
was, daar kwam ik al snel achter, maar uiteindelijk lukte
het toch. Na enkele weken had ik de synopsis rond en stuurde
dit naar Fred. Hij was meteen enthousiast en begon gelijk
aan het voorschetsen van de karakters en de uitwerking
van de eerste drie pagina's. De eerste pagina begon met
een prent op een halve pagina, maar nadat Fred deze plaat
had uitgewerkt was hij er toch niet zo tevreden over en
maakte, in overleg, een nieuwe opzet. Dat bleek prima
te werken.
Schets
van pagina 1 (pagina 3 in het album).
 |
Uitgewerkte
versie van pagina 1.
 |
Herwerkte
schets van pagina 1. In het uiteindelijke album
staat deze versie in uitgewerkte vorm.
 |
Zodra Fred klaar was met de drie proefpagina’s begon
ik met het benaderen van mogelijke uitgevers en kwam terecht
bij Ballon Media. Dit waren bereid om
Jenny Pine een kans te geven. Zodra ik een aantal
pagina's had uitgeschreven gingen deze richting Ballon
Media in de persoon van Kim Sanders,
die er kritisch naar keek en waardevolle opmerkingen plaatste
bij de tekst. Dit was, voor zover ik mij kan herinneren,
de eerste keer dat ik op deze manier werkte en dat is
mij enorm bevallen. Voor Fred was het even wennen, maar
uiteindelijk mag het resultaat er zijn.
Zodra de pagina's en de cover klaar waren kregen we bericht
dat het verhaal voorgepubliceerd zou worden in Eppo. Op
Facebook vroeg de Eppo-redactie wat de lezer
van de strip vond en de reacties waren heel positief:
'Zeker een geslaagde strip. Mag meer van komen', 'Smaakt
naar meer zeg ik', 'Ik vond 'm zeer geslaagd'. Na de voorpublicatie
werd een interview voor BM Mag afgenomen dat
onlangs is verschenen.
Wat de toekomst brengt voor Jenny Pine hangt
van de verkoop af, maar wat Fred en mij betreft gaat Jenny
nog wel een paar verhalen beleven. Voorzichtig ben ik
al begonnen aan een nieuw plotje met de werktitel Drie
Vrouwen. In dit verhaal zal je ook meer te weten
komen over de achtergrond van Jenny en hoe ze is terechtgekomen
bij de bende van de gebroeders Culvert."
Niet
verder gebruikte studie van Jenny en de hond Leo.
 |
Illustratie
die bij de pitch werd gevoegd om het project aan
uitgevers voor te stellen.
 |
Schets
van pagina 8 (pagina 10 in het album).
 |
Schets
van pagina 37 (pagina 39 in het album).
 |
Niet
verder uitgewerkt covervoorstel.
 |
Cover
van het luxealbum.
 |
|
Willem
Ritstier over Opstaan... en Doorgaan |
|
|
En
wat nu?
"Het was nooit mijn bedoeling dat ik meer dan één
graphic novel zou maken.
Met Wills Kracht had ik verteld wat ik wilde
vertellen en ging daarna weer verder met mijn andere projecten.
Toch bleef er in mijn hoofd hangen dat ik iets meer wilde
doen met de stijl die tijdens Wills Kracht spontaan
was ontstaan, maar had nog geen concreet idee voor een
verhaal.
Dit idee ontstond langzaam maar zeker door het besef dat
ook de verwerkingsperiode wel eens een interessant verhaal
kon opleveren.
In de tijd dat ik was gaan daten, hoorde ik de nodige
verhalen over onder andere scheidingen.
Ook speelde de angsten van mijn zoon een grote rol in
deze periode.
Genoeg dus om een poging te wagen daar een graphic novel
van te maken.
Dankzij een redelijk goed geheugen kon ik de gespreken
die ik tijdens de dates had nog grotendeels terughalen,
net als de gebeurtenissen rond mijn zoon.
Spil in het verhaal was mijn hond, Yappo, die er altijd
voor mij was.
Al snel kreeg ik de juiste toon te pakken en begon ik
met de uitwerking van de pagina's.
Naast het uitpuren van de stijl wilde ik ook mijzelf grafisch
gezien wat meer uitdagen.
In Wills Kracht had ik ervoor gekozen om geen
ogen, neus en mond in de gezichten te tekenen en dat was
mij wel bevallen.
Het daagde mij uit om mij nog meer toe te leggen de emotie
te halen uit de manier waarop de personen acteerden.
Door op ware grootte te tekenen, dwong ik mijzelf ook
om te kiezen voor weglaten.
Minder was meer.
 |
|
 Natuurlijk
besef ik maar al te goed dat ik geen echte graficus
ben, maar wie niet waagt, niet wint.
Het was onvermijdelijk dat ik veel scènes
moest tekenen waar ik in gesprek was met de vrouwen
waar ik een date mee had en wilde proberen om
die scènes toch zo interessant mogelijk
in beeld te brengen.
Daarom koos ik voor diverse oplossingen.
Soms liet ik de camera rond de gesprekspartner
heen draaien en een andere keer koos ik er voor
om in- en/of uit te zoomen.
Ook koos ik voor diverse camerastandpunten, zonder
mij te bekommeren of de tekening er perfect uit
kwam te zien.
Voor
de pagina-opzet koos ik voor hetzelfde vaste stramien
van vier plaatjes als bij Wills Kracht
en wisselde dit af met aantal andere paginalay-outs. |
 |
|
Hoewel het verloop van het verhaal bijna organisch vorm
kreeg, legde ik mij wel beperkingen op wat betreft de
lengte van de gesprekken met de vrouwen met wie ik een
date had.
Daarom koos ik ervoor de gesprekken niet langer te laten
duren dan vier tot vijf pagina's, wat al behoorlijk veel
is, aangezien ik zesentwintig ontmoetingen heb gehad.
Nu waren ze niet allemaal even interessant of leuk om
ze de revue te laten passeren, dus heb ik een selectie
gemaakt.
Ook de ontmoetingen die ik heb weggelaten, waren ieder
op zich bijzonder voor mij, maar zouden niet echt iets
toevoegen aan het verhaal.
 |
|
Door
de goede ontvangst van Wills Kracht was er vanuit
uitgeverij SubQ ook belangstelling voor
Opstaan... en Doorgaan.
Doordat SubQ niet helemaal goed van de grond kwam, liet
de uitgever van Volt weten dat er bij
hen ook belangstelling was om Opstaan... en Doorgaan
uit te geven.
SubQ had geen bezwaar.
En of ik nu de smaak te pakken heb om nog meer graphic
novels te maken?
Dat is even afwachten of zich een goed nieuw onderwerp
gaat aanbieden.
Never say never." |
Willem
Ritstier over Saul 1 |
|
|
 |
|
"Eind
2016 kwam ik in contact met de uitgever van StripGlossy,
Seb van der Kaaden. Of ik interesse had
om een strip te gaan schrijven voor Apriyadi Kusbiantoro,
oftewel Apri? Daar had ik eigenlijk nog niet echt over
nagedacht. Apri werkte al samen met Sytse Algera
aan De Verloren Verhalen van Lemuria en ik vond
het niet passen om nu ook met Apri samen te gaan werken
zonder Sytse daarvan op de hoogte te stellen en te vragen
of hij daarmee akkoord ging. Sytse was heel ruimhartig
naar mij toe en vond het prima dat ik iets voor Apri zou
gaan schrijven. Het was niet moeilijk om te bedenken wat
voor verhaal Apri het beste zou liggen.
De naam 'Saul' had ik in eerste instantie verbonden aan
een ander project, dat uiteindelijk nooit echt van de
grond is gekomen en het verhaal van De Levende Mantel
lag ook al op de plank als uitgewerkte synopsis. Voor
Saul bedacht ik een heel eigen setting en koos voor een
fantasy wereld met reuzen, dwergen en een witte heks.
Als tegenpool creëerde ik een (premie)jaagster, die
er op uit is om de beloning van 80.000 Sem op te strijken
die is uitgeloofd om Saul terug te brengen naar Hyremdahr,
de hoofdstad van de planeet Boritas, om zijn straf uit
te zitten.
Saul is ook geen typische held van onbesproken gedrag.
Saul gaat alleen maar voor Saul en niemand anders, maar
is ook een beetje naïef. Zijn relatie met de (premie)jaagster
is ook verre van ideaal.
Na de goedkeuring van Sytse en de go van Seb
van der Kaaden begon ik aan de uitwerking van de eerste
van vier hoofdstukken van ieder elf pagina's.
De vorm was gekozen, omdat deze het beste paste bij het
tempo waarin StripGlossy verschijnt. Het toeval
wilde dat ik in diezelfde periode de Stripschapprijs 2017
won, zodat Seb mij ook gelijk vroeg om de gasthoofdredacteur
te zijn voor StripGlossy 4 met een prachtige
cover waar Saul prominent op werd geplaatst.
Na het publiceren van eerste hoofdstuk in StripGlossy
4 bleek dat Saul goed werd ontvangen. We
waren dus op de goede weg. Saul is duidelijk een (anti)held
in wording.
 |
Willem
Ritstier over Wills Kracht |
|
|
 |
Bij
Uitgeverij SubQ verscheen de graphic
novel Wills Kracht waarin stripmaker Willem Ritstier
vertelt over het proces dat zijn echtgenote Will doorliep
nadat ze een knobbeltje in haar borst vaststelde en de
diagnose borstkanker kreeg. We nodigden Ritstier uit iets
over zijn album te schrijven. De illustraties zijn vroegere
versies van pagina's en losse illustraties die niet in
de uiteindelijke versie voorkomen.
Het verhaal
was al geschreven
"Na een proces van vijf jaar leven naar de dood was
daar het onvermijdelijke einde en ontstond er een enorme
leegte. Het leven ging door, maar de leegte bleef en hoe
ging ik die weer langzaam op-/invullen? Mijn eerste gevoel
was om dit met woorden te doen en een boek te schrijven
over de afgelopen vijf jaar, maar uiteindelijk voelde
dat niet goed. Toch wilde ik iets met mijn gevoel doen,
iets maken dat ook mijn overleden echtgenote recht zou
doen.
Zo ontstond het idee om er een strip van te maken, maar
niet in de stijl die ik normaal hanteerde, de dikkeneuzenstijl.
Het moest subtieler, anders, meer volwassen, maar ik kende
ook mijn beperkingen.
Ik ontwikkelde, zonder het te beseffen, een 'nieuwe' stijl
en er ontstond een min of meer grafische vorm waarin zich
steeds weer nieuwe wetten aandiende. Dat maakte wel dat
ik sommige scènes regelmatig moest aanpassen qua
stijl en zelfs twee keer op de helft besloot om het hele
verhaal te hertekenen.
Dat maakt dat deze versie de derde is, maar ook hierin
heb ik nog diverse scènes hertekend. Vanaf het
begin had ik het idee om de gezichten niet in te vullen
met ogen, neus en mond en de emoties zoveel mogelijk in
de beweging te leggen.
Ook zocht ik naar andere indelingen van de pagina's. Van
zes plaatjes per pagina ging ik terug naar maximaal vier
plaatjes, waardoor er een beter vertelritme ontstond.
Ook kon ik hierdoor meer spelen met de pagina-indeling
en kwam ik voor mijzelf regelmatig tot verrassende oplossingen.
Daarnaast moest er ook een duidelijke keuze worden over
wat ik wilde vertellen, want een verhaal van duizend pagina's
zag ik niet zo zitten. Het was vooral een kwestie van
schrappen en schaven. Hierdoor ontstond er een verhaal
dat werd verteld in fragmenten die er toe deden.
Ongebruikte pagina.
In de loop van 2015 kwam het werken aan Wills Kracht
een aantal maanden stil te liggen. Even overwoog ik zelfs
helemaal om te stoppen, maar mijn nieuwe partner en een
dierbare collega spoorde mij aan om toch zeker verder
te gaan. En ook volgens mijn kinderen moest ik er niet
mee ophouden.
Eind 2015 begon ik daarom weer te werken aan nieuwe pagina's.
Vanaf dat moment stuurde ik regelmatig pagina's naar mijn
kinderen en mijn partner. Daar haalde ik ook mijn feedback
uit en moest ik af en toe wat plaatjes aanpassen.
 |
|
Op het moment dat het verhaal bijna klaar was, werd het
tijd om te beslissen of ik het ook uit wilde laten geven,
want het was wel een heel persoonlijk document geworden.
Ook bij deze beslissing werd ik geholpen door mijn dierbaren.
Na overleg met mijn collega, Ger Apeldoorn,
besloot ik begin 2017 om mijn werk naar Soul Food
Comics en Uitgeverij SubQ op
te sturen. Beide uitgevers reageerden verrassend snel
en uiteindelijk koos ik voor SubQ.
Op dat moment waren er honderdtwintig pagina's klaar en
moest ik minstens nog dertig of veertig pagina's erbij
tekenen. Ik werkte fulltime aan de nieuwe pagina's en
ik ging op zoek naar een geschikte cover. Dat werd een
ware rollercoaster. Het waren de pagina's over de laatste
levensfase van Will. Ik beleefde die hele periode weer
opnieuw met de nodige emoties.
Ineens was daar de laatste pagina (in het boek is dat
pagina 157). Alles in mij zei dat het zo wel goed was.
De pagina's die daarna kwamen (pagina 158 tot 164) waren
al een tijdje klaar en vertelden in het kort nog een keer
de weg die Will was gegaan van een jonge vrouw van 45,
die in 2004 een knobbeltje in haar borst ontdekte en als
gevolg daarvan vijf jaar later overleed op 26 juni 2009.
En nu, ruim 8 jaar later is er Wills Kracht,
een ode aan een sterke vrouw, mijn vrouw Agatha
Wilhelmina Ritstier - van der Voorden, moeder
van Veerle en Alwin."
 |
|
|
|
