Tiburce Oger over Buffalo Runner	08/04 TOP
Onderstaande bijdrage van Paul Giner verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 77 van januari/februari 2015. COMMENTAAR BIJ PAGINA 50 Over inspiratie: "Ik heb me voor het tekenen van Edmund Fisher laten inspireren op de foto van een cowboy die bij zijn paard poseert. De avonturier op de foto was een ware man van het Wilde Westen. Hij zag er tegelijk vreedzaam als vermoeid uit. Zijn gezicht straalde veel sereniteit uit. Het simpele gegeven dat hij een pose moest aannemen, moet hem al op de zenuwen hebben gewerkt." Over de markies: "Met zijn belangrijke voorkomen, zijn bruine krullen op z'n Spaans en zijn grote fijne snor op z'n Frans liet ik me voor markies de Mor�s inspireren op drie of vier foto's. Hij zet zijn brede hoed nooit af als hij over zijn gebied rijdt, statig als een ridder met zijn Rifle Winchester 1876 groot kaliber bij de hand, twee Colts aan zijn riem en een groot jachtmes. Die rijke jongen van een jaar of twintig speelt gewoon cowboy." Over Medora: "Medora, de stad die de markies in North-Dakota stichtte, draagt de naam van zijn vrouw op wie hij smoorverliefd is. Zij houdt zich op de achtergrond op — wat niet ongebruikelijk is in die tijd —, maar ze herinnert haar man er toch aan dat hij veel te danken heeft aan de investeringen van haar vader. Ik heb geprobeerd om aan die elegante vrouw, die haar man graag vergezelt bij jachtpartijen, haar als paardrijdster wat zachtheid en kwetsbaarheid te geven." Over het licht: "Voor de laatste prent ben ik vier keer herbegonnen om het juiste licht te bekomen... met de hulp van sponzen en bleekwater. Ik hou veel van deze plaat met drie verschillende prenten. De middenste prent is in twee kleuren met ambergeel en violet voor de schaduwen en laat de plaat ademen. Ik heb die getekend naar een foto van een koelwagon die ingevroren vlees naar Chicago vervoerde." COMMENTAAR BIJ PAGINA 51 Over het kasteel: "Er zijn veel foto's beschikbaar op het internet van het 'kasteel' van de markies, dat tegenwoordig een museum is. De inrichting is heel kitscherig met lelijke interieurs in blauw, rood, met groen behangpapier... Toen ik het inkleurde, kreeg ik er zelf schrik van!" Over documentatie: "Hoewel de meeste documentatie op het internet terug te vinden is, hou ik ervan de periode opnieuw op te roepen met de hulp van oude boeken. Een hedendaags boek over de geschiedenis van het Wilde Westen vertelt niet op eenzelfde manier als een boek uit de jaren 1950. Twee handleidingen over het laden van vuurwapens, die begin twintigste eeuw verschenen, hebben me de geest van de periode bijgebracht." Over vliegtuigreizen: "Ik ben nog nooit naar de Verenigde Staten gereisd, want het idee om op een vliegtuig te stappen maakt me al ziek. Niet erg, ik heb het leven op een ranch in mijn kindertijd beleefd. Mijn vader was een paardrijdleraar." Over paarden beklimmen: "Tegenwoordig klimmen meer en meer ruiters op een zachte cowboymanier op hun paard die voortkomt uit de indiaanse manier waarbij het paard respectvol wordt behandeld door de mond weinig aan te raken en waarbij de stand van het bovenlichaam en de benen voornamelijk gebruikt wordt om het dier te stoppen of te doen draaien. De oorspronkelijke cowboymanier komt voort uit de Mexicaanse methode die op zich al de erfenis is van de Spanjaarden. En die was heel hard met monsterlijke prikken van de sporen en uitzonderlijk harde manieren om het paard te dresseren, want men bond de ogen af voor men een paard tegen een muur liet galoperen om hem te leren te stoppen..." COMMENTAAR BIJ PAGINA 52 Over het redden van indianen en Mustangs: "De goedhartige markies neemt het op voor de indianen die herleid zijn naar zwervers en bedelaars. Hij is ge•rriteerd door het idee dat iemand verhongert op zijn gebied en hij laat karren vol mondvoorraad leveren. De man die gek was op paarden zette zich ook in voor het redden van het indiaanse Mustang-paardenras in die Amerikaanse streek." Over snorren: "Behalve kinderen en tieners droegen alle mannen van het Wilde Westen een snor, ook al geven cowboyfilms niet die indruk. Gregory Peck en John Wayne hebben wel degelijk geprobeerd om een snor te dragen in een van hun films, maar hun groupies en de critici keerden zich tegen hen. Misschien komen snorren in de toekomst wel terug, want hoewel ze lang idioot leken, komen sikjes, baarden en snorren terug in de mode" Over de grote prenten: "Om de verschillende grote delen van het leven van Edmund Fisher en de belangrijkste thema's van de geschiedenis van het Wilde Westen weer te geven, heb ik verschillende paginagrote prenten in het album gelast. Het gaat om een sc�ne uit de Secessieoorlog, een gevecht met de indianen, een cowboysc�ne en nog een met de verlatenheid van de woestijn." Over de manier van tekenen: "Ik maak een potloodtekening op aquarelpapier op het formaat 150 x 65 centimeter, daarna inkt ik met Chinese inkt. De inkleuring gebeurt met gouache en een beetje acrylverf. Mijn vrouw liet me twee maanden werk besparen door 'drawing gum' op mijn platen aan te brengen. Daarmee dek je de randen van de prenten, de personages en de voorgronden af zodat er niet buiten de lijntjes gekleurd wordt als ik de achtergronden en hemels inkleur." COMMENTAAR BIJ PAGINA 53 Over het tekenen van paarden: "Ik kloeg voortdurend bij het tekenen van de paarden. Soms zagen ze er goed uit, met de juiste houding, soms zagen ze er vervormd uit, vooral hun voor- of achterkanten. Jammer, het belangrijkste is om emotie over te brengen en beweging te laten aanvoelen. Net zoals ik mijn eigen interpretatie heb van het menselijke lichaam, heb ik mijn eigen interpretatie van paarden. Ik vind het spijtig dat veel tekenaars zich tevreden stellen met het openen van een album van Blueberry om te zien hoe Jean Giraud zijn paarden tekende." Over Theodore Roosevelt: "In de middenste strook zie je Theodore Roosevelt tijdens de jacht. Van 1901 tot 1909 zou hij nog een uitstekende president van de Verenigde Staten worden die ook vandaag nog wordt bewonderd. De man was niet hard, maar hij deelde eenzelfde standpunt als de meeste Amerikanen tegenover de indianen." Over de covers: "Van het album verschenen twee edities, elk met een andere cover. De ene is wat koud met een dominant blauw, de ander contrasteert met warmere kleuren. Beide covers zijn een beetje opgemaakt als oude affiches van Wild West Shows met een art nouveau-invloed." Over vrijheid: "Ik draag Buffalo Runner op aan de vrije mens. Staan we onder invloed van wat we op tv, door het nieuws en op het internet te slikken krijgen, en zijn we wel zo vrij wat we denken? Vrij in ons standpunt? Ik stel me de vraag. Edmund Fisher was vrij om te kiezen en te gaan als hij zijn situatie niet langer verdroeg. Waar kunnen we vandaag nog naar weggaan en onze kans wagen? Ik heb het gevoel dat wij nergens meer vrij zijn."

Tiburce Oger over De Smaragdridders 1	10/09 TOP
Onderstaande bijdrage van Sophie Bogrow verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 40H van augustus/september 2011. COMMENTAAR BIJ PAGINA 4 Over tegengestelde werelden: "Ik hou ervan dat een lezer maar een blad hefet om te draaien om van sfeer te veranderen. In dit album heb ik dikwijls een streep moeten trekken door het principe: te veel werelden neerzetten in te weinig pagina's. Deze twee pagina's zijn daar een typisch voorbeeld van. Maar de tegenstelling tot de duistere wereld van de Irianeth, het boosardige rijk met z'n zeegroene rotsen, z'n onweersbuien, z'n monsters, half-insect, half-aasgier, en dat van het koninkrijk van Smaragd op de volgende pagina, vrolijk en kleurrijk, zelfs in de nachtelijke scènes, is interessant." Over de kern van het probleem: "In twee platen is de pitch ingeleid: de slechteriken bereiden een aanval voor, maar niet meteen. 'Maak de kinderverblijven gereed', houdt een voorafgaande productie van draken in. We zien hen niet meer terug in dit album. Daartegenover staan de goeien die op de hoogte zijn van de bedreiging en zich ongerust maken over wat komt." Over animatie in een plaat: "Dit is een vrij klassieke kadrage, maar wel een spectaculaire die ik graag gebruik om een onrustwekkende situatie voor te stellen. Prent 1, een onderaanzicht zet de kijker in een ondergeschikte positie, dus in een mogelijk gevaarlijke situatie. Prent 2, een verandering van standpunt plaatst ons in de huid van Amecareth. Prent 4, weer een onderaanzicht. De opstelling animeert een eenvoudige plaat: een enkele locatie en een dialoog tussen twee personages." Over Giger: "In tegenstelling tot wat je misschien denkt, met al die spiraalvormen en macabare versieringen, ben ik geen grote fan van Druillet! Als kind maakten zijn tekeningen in Pilote me bang. Ik ben veeleer van de generatie van Hans Ruedi Giger, de Zwitserse surrealistische schilder en beeldhouwer, die mechanische met organische structuren mixt. Hij heeft overigens het wezen uit Alien ontworpen." COMMENTAAR BIJ PAGINA 5   Over Disney: "Zo'n kasteel is typisch, met het warme licht en de hemel vol sterren die eruitzien als vuurwerk.Zonder twijfel is het een restant van mijn tekenfilmjaren. Een vleugje Walt Disney doet iedreeen wel eens wegdromen, toch? Zoals die oude, half opengerolde perkamenten met beschadigingen en scheuren. Daar ben ik dol op..." Over een oude boerderij: "... net zoals krullen en versiersels. Het is mijn rebellie tegen alles wat de standaard en het voorgekauwde is, tegen rechte lijnen. Ik woon in een oude boerderij uit de zestiende eeuw waar geen enkele muur parallel loopt met de andere. Het staat er vol draaitrappen, bewerkte raamlijsten, maagdelijke wijnranken, een beetje zoals het laboratorium van magiër Elund." Over de balans: "In de film loopt de horizon mee met elke camerabeweging. Als gefixeerd beeld heeft die balans soms een destabiliserend effect. Ik maak er ook gebruik van voor meer rustige scènes, zoals in de prenten 1 en 2, om de illusie van hoogte mee te accentureren." Over tijdsaanduiding: "In tegenstelling tot de vorige is deze pagina moeilijker door de veranderingen in plaats en tijd. Prent 3, het scenario omschrijft een dageraad. Dan moet je goed zoeken naar iets visueels om de tijd te laten passeren." Over de manier van werken: "Ik begin telkens met potloodtekeningen voor het volledige album. Daardoor kan ik in sequenties werken, kan ik de scènes in evenwicht brengen en kan ik herhalingen vermijden van bijvoorbeeld gelijkaardige prenten. Ik inkt alles vervolgens in en gom alle potloodlijnen uit. Mijn vrouw dekt alle voorgronden af (dit kost ons twee maanden tijd) waarna ik kan beginnen inkleuren... De tekstballonnen zijn uitgewrekt op een afzonderlijk kalkblad en de uitgever integreert ze in de platen."