|
Onderstaande
bijdrage van Paul Giner verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 110 van januari 2018. |
 |
Over snelheid: "Nadat ik
enkele platen op Facebook had getoond, schreef iemand:
'Joe Kubert kijkt maar beter uit!' Dat geweldige compliment
trof me als een klap in het gezicht, want ik heb een kleine
week nodig per plaat terwijl Kubert er één
per dag tekende! Vanaf de volgende dag stelde ik mezelf
in vraag. Om sneller te kunnen werken, moest ik meer zelfvertrouwen
kweken, niet langer denken om het goed te doen, maar om
het gewoon te doen, niet langer zoveel tijd spenderen
aan de potloodtekening en sneller beginnen inkten. Door
over te schakelen naar drie dagen per plaat begon ik er
weer plezier in te krijgen en hervond ik de frisheid van
mijn debuutjaren. De honderdvijftig strippagina's van
Een Ster van Zwart Katoen zijn geen sprint op
de honderd meter, het is een marathon! Die bewustmaking
liet me toe om een tweede adem te vinden en ermee door
te gaan. Tijdens dit project heb ik mezelf leren kennen."
Over tijd winnen: "Door mijn personages
te baseren op acteurs, zoals Yves Sente had voorgesteld,
kon ik tijd winnen op een moment dat ik er geen had. Ze
zijn meer vertrouwd en makkelijk herkenbaar, ze bestaan
onmiddellijk. Als ik het opnieuw mocht doen, zou ik in
die fase meer tijd nemen."
Over licht en schaduw: "Voor het
vliegtuig had ik het hele skelet van de romp getekend
voor ik het maximaal zwart maakte en het essentiële
overliet. Het zwart van de schaduwen draagt bij aan het
realisme, maar het laat vooral toe om de focus te verleggen
naar de vertelling en het vastleggen van de belangrijkste
punten. Licht en schaduw zijn essentieel in mijn vertelling."
 |
Over de iconische scène: "Deze plaat
is gebaseerd op een gekende foto uit de Tweede Wereldoorlog
waarop de soldaten de duinen innemen na hun landing op
Omaha Beach. De scène hertekenen in plaats van
ze opnieuw uit te vinden, laat toe om onze fictie terug
in de geschiedenis te situeren. Dergelijke afspraken mochten
we niet missen! Vandaar de aanwezigheid van ons vliegtuig
boven deze iconische scène."
Over documentatie: "Ik kon niet
zomaar wat tekenen, dus vertrouwde ik bij momenten op
documentatie die enkele bevriende specialisten, zoals
Philippe Jarbinet, me konden geven. Philippe hielp me
bij de insignes, de wapens, enzovoort. Omdat ons boek
noch historisch, noch een herdenking is, heb ik de tekeningen
vooral benaderd op het gebied van de vorm, de omtrek,
de suggestie, dankzij silhouetten en houdingen en niet
op het gebied van details."
Over de inkleuring: "Door de door
Meephe uitgevoerde inkleuring kan het zwart en wit beter
gezien worden en de grafische emotie en het licht aangevoeld
worden. Ik wilde geen realistische kleuren met blauwe
hemels en groen gras, iets wat men me een beetje heeft
aangewreven in mijn vorige albums en die een deel van
mijn werk camoufleerden. Om de lezer niet in het ongewisse
te laten, evolueert de kleurtoon naargelang de scènes,
en we lieten het niet na om een bijkomende kleur te gebruiken
op sommige pagina's. Enkel de laatste pagina is in meerdere
kleuren met de bedoeling het ritme te doorbreken, alsof
het om een terugkeer naar de realiteit gaat."
 |
Over
de ziel: "Lincoln en zijn vrienden beleven
hun eerste sprong die wordt geleid door een blanke luitenant
die net van de universiteit komt. Onze personages vinden
nooit echt hun plaats in deze oorlog en ondergaan de grote
geschiedenis, maar ook de kleine geschiedenis door hun
banden met aanhangers van de rassenscheiding, met de kou,
de honger, de angst... Het loopt allemaal uit de hand
en niemand beheerst de situatie nog. Dat is een beetje
de ziel van dit verhaal."
Over de tekst: "Het scenario bevatte
nogal veel tekst, waar Yves voor gekend is. Ik wilde enkele
gesprekken en uitspraken verminderen, maar de hoeveelheid
is niet zo storend omdat het om een correspondentie gaat
tussen een boer en een zus. Omdat we het verhaal enkel
kennen door die brieven zijn ze dus onontbeerlijk en dienen
ze om te vertellen wat de personages denken en aan het
beleven zijn."
Over details: "Liever dan in detail
tanks, nazi's en andere Duitse militairen te tekenen,
stelde ik hen voor als silhouetten om van hen aanwezigen
of symbolen te maken in plaats van menselijke wezens aan
wie je een naam, voornaam, leeftijd kan geven om hun persoonlijkheid
te ontdekken. Ik moest het grafische op een andere manier
benaderen. Meer als suggestie, met meer arceringen, grijstinten,
zwartvlakken, schaduwen ter hoogte van de ogen. Op eenzelfde
manier wilde ik geen omtrek tekenen voor de sneeuw in
de Ardennen die tevoorschijn komt dankzij de schaduwen
van bomen, sparren, tanks en personages. Door die gecreëerde
leegte kon ik spelen met mist en wind die sneeuw wegblaast."
 |
Over
kadrering: "Ik heb enkele gevaarlijke dingen
gedaan in mijn leven (onder meer rodeo's). Parachutespringen
hoort daar niet bij. In de diepte springen, spreekt me
totaal niet aan! Ik wilde een soort absolute stress in
het vliegtuig doen aanvoelen, met een opeenvolging van
snelle prenten, close-ups, expressies op gezichten...
En plots, de grote sprong in de laatste prent met een
indruk van een grote leegte en het vliegtuig rechts bovenaan
in de verte dat wegvliegt. De kadrering laat een mooi
evenwicht op de dwarslijn toe met de angst die in de ogen
van Lincoln is te zien en zijn vrienden die net na hem
sprongen. Ik heb een tijd lang gezocht tot ik de goede
kadrering vond door gebruik te maken van alle andere prenten
van deze dubbele pagina."
Over improvisatie: "Al vroeg had
ik het idee om de hoofdstukken in te leiden met meer uitgewerkte
portretten tegenover het inktwerk van de pagina's dat
meer gecodeerd is. In plaats van met pastel te werken,
gebruikte ik vuil water, nadat ik er mijn penselen in
schoonmaakte, om het als gewassen inkt te gebruiken en
de tinten meer naar voor te laten komen. Uiteindelijk
kwam ik op 100% zwarte inkt uit om volume en een contour
aan te brengen. Die geïmproviseerde techniek op zwaar
korrelig papier geeft de indruk van houtskool. Het is
nochtans gewoon penseel."
Over investeren: "Het kostte me
vier lange jaren om dit boek — het equivalent van
drie albums — te maken, en dat was mogelijk door
een geweldige uitgever die me zijn vertrouwen gaf. En
ook door XIII Mystery dat ik net ervoor had gemaakt
met Laurent-Frédéric Bollée. In plaats
van mijn auteursrechten aan een of andere aankoop te spenderen,
heb ik die opnieuw geïnvesteerd in werktijd om de
honderdvijftig pagina's te voltooien!" |
