Alle bijdragen van Scott McCloud aan de rubriek De Commentator bundelen we op deze pagina.

Klik verder naar de volgende onderwerpen:
• 31/03/2015 Scott McCloud over De Beeldhouwer
 
Scott McCloud over De Beeldhouwer
31/03
 TOP
Onderstaande bijdrage van Sonia Déchamps verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 79 van maart 2015. Vertaald door Wim De Troyer.

COMMENTAAR BIJ PAGINA 64
Over dromen: "Deze scène is een van de laatste die ik getekend heb. Het boek was af, maar ik heb gevraagd om deze te mogen herdoen. In het begin had David een andere droom dan deze. Deze belangrijke scène staat je toe te begrijpen wat hem echt motiveert. Niet zozeer het verlangen om herinnerd te worden, maar de angst om vergeten te worden. Dat is een verschil. Hij is als een in het nauw gedreven dier. De droom is een manier om ons te tonen hoe die angst een krachtige drijfveer is, die hem vooruit duwt."

Over de stad als persoonlijkheid: "De stad is een personage. New York is een stad die ervan houdt om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Heel de twintigste eeuw door heeft ze staan roepen: 'Kijk naar mij! Kijk naar mij!' Dat ging goed samen met dit personage dat altijd in het zonnetje wilt staan."

Over de stad als speeltuin: "De stad wordt Davids persoonlijke speeltuin. Hij creëert een beetje overal standbeelden. Maar wanneer zijn droom werkelijkheid wordt, wanneer hij er in slaagt de aandacht te trekken, realiseert hij zich dat het allemaal vruchteloos zal zijn. Waarom eist hij uiteindelijk zoveel aandacht op? Is het enkel om zich te tonen aan de wereld? Ik laat deze vraag onbeantwoord."

Over duizenden foto's: "Ik heb me kosteloos geamuseerd met het tekenen van New York. Ik woon in Zuid-Californië, dus wanneer ik naar New York kwam, nam ik tienduizenden foto's. Maar als het je toch nog ontbreekt aan een goed zicht op de juiste plaats, is er nog steeds Google Street View. Ik heb het vaak gebruikt."
COMMENTAAR BIJ PAGINA 65
Over Ivy, zijn vrouw: "David herinnert zich Meg, zonder eigenlijk nog te weten wie zij is. Meg is voor 70% Ivy, mijn vrouw. In de zeven jaar dat ik stiekem verliefd op haar was, is zij het personage in mijn hoofd geworden. Zij is mijn Muze, met een hoofdletter M. Zonder haar zou dit boek niet bestaan hebben. Ik weet dat het idee dat er maar één iemand voor je voorbestemd is in de hele wereld een illusie is. Ik weet dat ik van andere vrouwen ook zou kunnen houden. Maar zelfs wanneer dit ware en unieke liefdesverhaal een beetje belachelijk is, het lijkt me wel dat het waarachtig is voor mezelf."

Over cadeaus: "De dialogen van Meg kwamen heel gemakkelijk, want ik kon ze horen. Omdat het de stem van Ivy was. Elke keer Meg iets te zeggen had, wist ik hoe ik haar zinnen moest construeren. Het ging natuurlijk. En het was een mooi cadeau, want ik hou van haar manier van praten. Haar ritme. Ik hoop dat de vertalingen haar recht doen."

Over Meg: "Meg is groter dan Ivy. Zij heeft veel meer zelfvertrouwen. Meg houdt van zichzelf zoals ik zou willen dat Ivy van zichzelf houdt. Ik zou graag wat van mijn liefde voor haar kunnen nemen en die bij haar injecteren. Zodat zij zichzelf zou kunnen zien zoals ik haar zie."

Over leugens: "'Alles zal goed komen.' David zal het Meg nog kwalijk nemen dat zij dit hem voorgelogen heeft. Zij verschijnt de eerste keer aan hem onder een religieuze vorm, zoals een engel. Dat is wat de religies ons voorhouden: 'Alles zal goed komen, je zal sterven, maar herboren worden, je zal opnieuw met je familie zijn.' Het is een leugen, maar Meg gelooft erin. Een geloof in het onmogelijke. Dat geloof dat men zolang men kan aanhoudt. Verhalen zouden eigenlijk moeten eindigen op: 'Ze leefden gelukkig, totdat ze stierven.'"
COMMENTAAR BIJ PAGINA 66
Over werken: "De laatste jaren heb ik twaalf à dertien uur per dag gewerkt. Ik hou daarvan, en heb veel plezier beleefd aan het maken van dit boek. Ik heb een overeenkomst met mijn vrouw. Wanneer ik gedaan heb met zo hard te werken, gaan we reizen. Dan zijn we 24 uur per dag samen. We hebben dan ook voorzien om in april en mei naar Europa te reizen."

Over modellen: "Ik inspireer me op levende modellen om mijn personages tot leven te wekken zodat ze zo natuurlijk mogelijk overkomen. David is mijn vriend Matthew en Meg is Jennifer, zijn vrouw. Daarbovenop lijkt Meg hard op Ivy in de periode dat ik haar leerde kennen."

Over geluk hebben: "Toen ik twaalf was, heb ik deelgenomen aan een kunstwedstrijd. De jury heeft mijn werk niet gekozen. Ik heb dat van de uiteindelijke winnaar gezien. Het was goed. Maar ik verkoos toch het mijne. En dat frustreerde me. Later, als adolescent, had ik een vriend waarvan de familie mensen kende in de Symphony Hall in Boston. Dankzij hen mocht ik meewerken aan het ontwerp van enkele muurschilderingen. Bleek dat de jongen die me op twaalfjarige leeftijd geklopt had verantwoordelijk was om die schilderingen uit te voeren die ik mocht ontwerpen. Wat van mij op een bepaalde manier zijn baas maakte. Ik begreep toen dat de wereld van dat soort toevalligheden aan elkaar hangt. Ik moest er eenvoudigweg om lachen. Ik moest gewoon creëren zoals nooit ervoren. Omdat het soms werkt. En soms ook niet. Want het spel is voor de helft geluk, voor de helft artistieke competenties."
COMMENTAAR BIJ PAGINA 67
Over woede: "David is boos. Aan het eind van het verhaal is al zijn woede verdwenen. Hij haalt de schouders op. De dobbelstenen rollen soms voor je, soms tegen je. Weten dat zij die hij liefheeft geld zullen hebben als hij er niet meer is, volstaat voor hem."

Over Finn: "Het personage Finn dat Ollie, de beste vriend van David, in zijn armen neemt, is een nogal eenvoudig personage. Maak een lijst van alles wat David is, Finn is zijn tegenovergestelde. Hij is lui terwijl David een harde werker is. Hij heeft een goed gevoel voor ironie, terwijl David, die té eerlijk is, er totaal geen heeft. Finn benadert kunst op een luchtige manier, David heeft een intense kijk op kunst. Hij speelt het spel, terwijl David geen enkel idee heeft hoe dat moet, er zelfs geen zin in heeft. Ollie bevindt zich tussen de twee."

Over Meg de actrice: "Het is op deze avond dat David Meg, de engel die voor hem op straat verscheen, zal opmerken, volgen en ontmoeten. Hij zal leren dat hij het onderwerp was van een grote straatperformance De Droevige Man. Hij zal begrijpen dat Meg een actrice is."

Over The Truman Show: "Ik heb niet aan de film The Truman Show gedacht toen ik deze scène realiseerde, maar er is zeker een verband. Ik ben dol op die film, een van de films die de ervaring overdraagt van de wereld die een nieuwe betekenis krijgt, de dingen die een nieuwe betekenis krijgen, de mensen die een nieuwe betekenis krijgen. Het idee dat men het doek ophaalt en de wereld zich op een andere manier toont. Ik heb geprobeerd om in de vorm van een beeldverhaal uiting te geven aan de gevoelens die ik onderging bij het bekijken van de film."