|
Onderstaande
bijdrage van Paul Giner verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 92 van mei 2016. |
 |
Over suggereren: "Ik dacht lange tijd dat
het besnijden van vrouwen een gebruik bij stammen was
dat aan het verdwijnen was en dat het enkel nog gebeurde
in hutjes in het diepst van de jungle. Wat was ik fout!
Besnijdenissen zijn wijd verspreid, ook in Europa waar
het illegaal gebeurt. Dit onderwerp in tekeningen aansnijden
ligt moeilijk. Omdat ik geen zin had om harde of bloederige
zaken te zien bij het zoeken naar documentatie, verkoos
ik de suggestie boven het gore en het geweld. Er is geen
noodzaak aan trashy dingen, vooral als de situatie al
heel hard is."
Over de manier van werken: "Mijn
manier van vertellen is niet veel geëvolueerd sinds
De Verhalenverteller. Ik teken in potlood op het formaat
A4 die ik inscan, vergroot en print op A3-formaat voor
de inkting. De inkleuring doe ik vervolgens in Photoshop.
Omdat ik de helft van mijn tijd aan die stap kwijt ben,
werk ik tegenwoordig met Sarah Murat die uitsnedes voorbereidt
zodat ik me kan concentreren op de kleurengamma's en de
texturen."
Over het character design: "Gewoonlijk teken
ik geen sexy personages met stevige boezem, maar ik vond
het interessant om een opengebloeide Antoinette te tonen,
op het hoogtepunt van haar schoonheid ondanks haar besnijdenis.
Haar paardenstaart zorgt er mee voor dat ze onmiddellijk
te herkennen is, ook wanneer ik haar als kind teken. In
het algemeen heb ik graag dat elk personage meteen herkenbaar
is zodat je nooit moet twijfelen over wie er verteld wordt.
Vandaar die eenduidige soorten, met een precies en kenmerkend
character design, of het nu voor Chinese arbeiders
gaat of om Congolezen."
 |
Over lege decors: "Voor het verhaal van
Antoinette gebruikte ik ingescande tekeningen in kleurpotlood
waarop lagen in Photoshop geplaatst zijn. Deze esthetische
keuze is niet voor niets en is van betekenis in een van
de eindscènes. Door die techniek kan ik achtergronden
zonder decors toch nog aankleden zodat er geen gevoel
van leegte optreedt. Net zoals Yue concentreer je je enkel
op het verhaal van Antoinette zonder op het decor te letten."
Over de snor van Yue: "Het ontwerpproces
voor een personage verloopt soms mysterieus. Je weet niet
altijd waar je ideeën vandaan komen. Ik heb Yue stap
voor stap geconstrueerd door aan personages uit manga's
te denken die een makkelijk herkenbaar kapsel hebben.
Ik had hem ook een snor gegeven voor ik die weer heb weggelaten
want er gingen te veel expressies met de mond door verloren."
Over het gootje: "In de voorlaatste prent
zien we de reactie van Yue terwijl de toon in de laatste
prent met Antoinettes 'Nooit!' omslaat. Gewoonlijk snijd
ik geen prent doormidden, maar het toevoegen van een gootje
draagt bij aan het ritme. Dit is een dubbelpagina met
een nogal triestige bekentenis. Alles verandert in de
laatste prent: Antoinette wil geen slachtoffer meer zijn."
Over Afrika missen: "Enkele jaren
geleden zag ik er tegenop toen ik het scenario van De
Verhalenverteller ontving. Maar nu zal ik het tekenen
van Afrika missen want de decors zijn zo aangenaam. Nieuwe
plaatsen, personages en etniciteiten tekenen, lijkt me
nu vreemd. Ik ben begonnen aan twee verschillende projecten.
Tegelijk publiceer ik elke week in Libération
in een humoristische stijl." |
