Ralph
Meyer over Undertaker 3 |
|
 |
|
Onderstaande
bijdrage van Sophie Bogrow verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 100 van februari 2017. |
 |
Over de grote prent: "De grote prent plaatst
ineens alle benodigde informatie bij elkaar waar de lezer
over moet beschikken. We vonden er niets beters op om
vervolgens in te zoomen op de personages zonder er verder
ons hoofd over te breken. Het is een groot voordeel in
een scēne die gevuld is met dialogen waarmee elk personage
uitdrukt wat zijn of haar standpunt is."
Over de paarden: "De laatste prent
focust weer op de ruzie tussen Rose en de kolonel tussen
de benen van de paarden door die in silhouet zijn getekend.
Het is klassiek en efficiënt. Hun rustige houding
geeft nog wat meer contrast. Maar je moet die paarden
al wel voorzien in de vorige prenten zodat de mise en
scène coherent blijft. Daarom werk ik mijn storyboards
altijd per scēne uit die over en weer gaan naar Xavier
Dorison om de details bij te stellen."
Over het perspectief: "Door het
vogelperspectief kan je het door de reizigers afgelegde
traject zien. Zo'n perspectief ligt wat moeilijker met
een stadsgezicht waarin de kleinste fout in het perspectief
duur betaald wordt. Maar een natuurdecor is geweldig,
het schikt zich naar alle fantasieÔn... De echte moeilijkheid
zat 'm in de kleuren: het afstemmen van het blauw in de
achtergrond, helderder en zuiverder dan de rest van het
beeld. Daar hebben we lang over gediscussieerd met onze
inkleurster Caroline Delabie."
Over Hell on Wheels: "Wie de tv-reeks
Hell on Wheels heeft gezien, ziet misschien overeenkomsten
tussen Jonas en de held, een voormalig soldaat die opzichter
wordt bij de transcontinentale spoorweg. Onze eigen duistere
held bestond al voor de eerste afleveringen werden uitgezonden,
maar ik geef toe dat de gelijkenis ons afschrikte. Gelukkig
hebben de intriges niets met elkaar te maken."
 |
Over de haas: "De haas op het spit heeft
een heel symbolische rol: het is een metafoor voor de
verschrikking van het verhaal dat bij het vuur wordt verteld,
over de chirurgie die meer een slachting was. Zomaar een
flashback zou minder interessant zijn om te tonen. Maar
er was ook geen sprake van om smakelijk, geroosterd wild
te tekenen zoals de everzwijnen van Albert Uderzo! In
prent 7 zijn de gedachten van de twee piekerende personages
bijna voelbaar, onder het oog van het dier. Dit is een
van mijn favoriete prenten."
Over de kolonel: "De rol van kolonel
Warwick moest iemand ouder zijn, maar nog vol vuur. Bij
het bekijken van oude foto's uit de Amerikaanse Burgeroorlog
kwam ik een portret tegen van generaal Sherman. Zijn militaire
stijfheid en zijn ietwat waanzinnige blik maakten van
hem de ideale kandidaat! Ik heb hem me eigen gemaakt,
zonder rekening te houden met diens rang."
Over Rose en Lin: "Na twee albums
zijn we al gehecht aan de personages Rose en mevrouw Lin.
De lezers duidelijk ook. Ze voegen een interessante spanning
toe, soms een vermakelijke toets. Xavier en ik beschouwen
de Chinese als onze McClure, de oude rot en eeuwige bondgenoot
van Blueberry... Rose daarentegen wekt bij Jonas opnieuw
de gedachte dat hij van de kaart kan gebracht worden,
en dat vindt ze niet onprettig."
Over de look van Rose: "De mooie
Engelse kostte me in het begin wat moeite. Het viel niet
mee om een vrouw te tekenen die tegelijk mooi als onbezoedeld
is. Een lijn te veel ruïneert haar puurheid, een
lijn te weinig en ze verliest al haar expressie... Maar
ik begin haar goed aan te voelen. Ik kan haar eindelijk
wat losser inkten. En dat is fijn."
 |
Over authenticiteit: "Ondanks onze atypische
held wilden we in het begin de lezer overtuigen dat we
hem wel degelijk een authentieke western voorschotelen
volgens de regels van de kunst. Het was van belang dat
we het iconische decor met de rotsen en de woestijnen,
Nevada of Californië, overnemen. Maar nu is het idee
om zo'n beetje overal in de Verenigde Staten naartoe te
reizen om wat van het land te zien. In dit vervolg gaan
we naar het noorden. Oregon was de meest logische en interessantste
oplossing. Hollywood heeft in de rest van de VS al wel
respectabele westerns gedraaid."
Over het puzzeldecor: "In één
keer moet deze plaat alle relevante informatie over deze
nieuwe plek overbrengen. Een sreek met uitgestrekte bossen
in een gematigd kimaat (ook nu nog strekken deze bossen
zich uit over de helft van het gebied van de VS) en houtzagerijen...
Ik heb in een uitgebreide hoeveelheid foto's uit die tijd
gezocht naar de details die ik nodig had om het beeld
dat me het meest beviel bij elkaar te puzzelen. Zoals
het kanaal met de boomstammen, de spoorlijn die wat hoger
loopt, enzovoort. Ik werk altijd op die manier. Het belangrijkste
is niet om strikt trouw te blijven aan het voorbeeld,
maar om het beeld geloofwaardig te maken en tegelijk streven
naar de kadrage die het best uitkomt voor de vertelling."
Over klimmen en dalen: "Een keer
het hout de zagerij verliet, werd het via waterwegen vervoerd
naar kleine stadjes zoals hier onderaan de plaat. Ik realiseer
me dat ik deze plaat behandeld heb als een lange afdaling,
net nadat ik de laatste etappe in Californië heb
getoond als een oneindige klimtocht. Daar was ik me tot
nu toe niet van bewust."
 |
Over de reus: "We lezen er al over van bij
het begin, maar we hebben hem nog niet gezien. Hier is-ie
dan: de reus Jeronimus Quint met een meesterlijke voorstelling!
Xavier zag hem groot, maar ik kreeg het idee om het decor
volledig weg te laten zoals op de affiche van een circus.
Het verweerde papier is dezelfde achtergrond als de backcover
en vergroot nog meer de fantasie."
Over de postkaartvoorstelling: "Na
alle vreselijke verhalen die zijn verteld over Quint verwacht
de lezer zich wellicht niet aan een goeiige reus die kinderen
doet lachen! Het is een postkaartvoorstelling van de ongevaarlijke
kwakzalver uit de Far West... Ik heb zelfs de strook met
de baby op een decoratieve manier uitgewerkt zodat het
lijkt op een aureool."
Over Bud Spencer: "Quint is de kwaadaardige
tegenhanger van Crow. Iemand die zo gemeen en slecht is,
moet er uiteraard als een levensgenieter uitzien. Een
joviale kerel die sympathiek lijkt. Maar ja, precies:
deze rol is op maat gesneden voor acteur Bud Spencer."
Over de zuigeling: "Een zuigeling
is schattig, maar niet zomaar esthetisch. Vooral als je
die wil tekenen op een tegelijk realistische als expressieve
manier. En expressie in een strip is essentieel. Het is
het equivalent van het acteerspel van een acteur in films.
Kortom, een pak problemen om te tekenen."
Over de maraboe: "Jonas heeft zijn
gier en Quint heeft zijn maraboe, een steltvogel die er
nogal belachelijk en bizar uitziet en die een beetje het
echte gezicht is van de reus. Het was verleidelijk om
de vogel op deze plaat te tekenen, maar ik wilde vermijden
dat zijn absurde vorm mijn 'commerciële' boodschap
zou verstoren!" |
Making-of
cover Undertaker 3 |
|
|
Begin
2017 verschijnt Undertaker 3. Tekenaar Ralph
Meyer deelde de voorbije weken op zijn Facebookpagina
de making-of van de coverillustratie die je hier nu ook
stap voor stap kan zien.
FASE 1:
Het ontwerp.
FASE 2:
De potloodtekenig.
FASE 3:
De geïnkte versie en de eerste kleurlagen.
FASE 4:
Verdere uitwerking van het decor waarvoor Ralph Meyer
van mening veranderde voor de algemene sfeer van het beeld.
Nacht wordt dag met een heldere belichting.
FASE 5:
Afwerking van ruiter en paard.
FASE 6:
Het eindresultaat in acrylverf. Formaat 50 x 65 cm.
 |
Ralph
Meyer over Undertaker 1 |
|
|
| Onderstaande
bijdrage van Jean-Pierre Fuéri en
Frédéric Vidal verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 77 van januari/februari 2015. |
 "In
mijn ogen is dit de belangrijkste pagina van het
album, zelfs van de serie. Na het eetfestijn voor
de gieren maakt de lezer kennis met Jonas Crow,
onze doodgraver. Ik heb enorm veel gewerkt aan zijn
houding zodat het zoveel mogelijk over het personage
vertelt. De eerste ontmoeting is bepalend. Jonas
heeft niet de houding van een doorsnee held. De
toon is gelegd, niemand kan ons ervan beschuldigen
dat we het onjuist voorstellen." |
 "Het
tekenen van de telegrafist gaf me voldoening. De
western, dat zijn smoelen tekenen, Dat amuseert
me ontzettend. Bij een personage als een doodgraver
verwacht je je aan een depressief personage zoals
in Lucky Luke, maar hier is Jonas veeleer
jolig. Het lijkt me dat hij een goeie dosis humor
heeft, zelfs een beetje vertwijfeld is, om zijn
vak uit te oefenen. Ik hoop dat Jonas daardoor wat
sympathie opwekt." |
 "Xavier
Dorison daagde me hier voor het eerst uit: 'Teken
een leuke gier!' Hoe? Door het wonderbaarlijke van
de tekening volstaan enkele lijnen om het pure realisme
te verlaten en er gevoel in te leggen en nog steeds
de geloofwaardigheid van het dier te behouden. Iets
overbrengen door middel van een blik, een gezicht,
een houding, is wat mij betreft het belangrijkste
voor de vertelling en de enscenering. Ik hou van
deze oefening en ik voel er me op mijn gemak door." |
 "Voor
een optimale leesbaarheid in een panoramisch zicht
zoals bovenaan deze pagina, moet je vermijden om
de sfeer te verzuipen in een overdaad aan details.
Aan de hand van de smerige militairen begrijp je
dat er niets bijzonders gebeurt in deze uithoek
van het westen. Merk het contrast op tussen het
licht in de scène en de sombere, bijna zwarte
koets. Met een harde verlichting zijn de contrasten
sterker! Ook hier lijkt de undertaker relaxed, grappig." |
 "Ik
pikte deze brug uit een ouwe film. Het moest er
verweerd uitzien in het belang van het scenario.
Deze pagina zet de omkadering van het verhaal op
zijn plaats. Rotsen, een fel schijnende zon, die
krachtige contrasten opwekken. Voor mij komt geloofwaardigheid
meer door deze sfeerscheppingen dan door het aantal
knopen aan een uniform. Dit is een wat armoedig
mijnwerkersstadje. Een figurant zou kunnen doen
denken aan Luckner van Giraud (uit het Blueberry-verhaal
De Mijn van prosit, red.) door zijn rode broek." |
 "Hij
mag dan wel komisch uit de hoek komen met een ijzig
gezicht, maar ons personage is hier heel wat minder
grappig. We begrijpen dat hij niet zo onschuldig
is als hij wil laten uitschijnen. Onderaan staat
een klassiek zicht op de hoofdweg van een stadje
in het westen. Die scène draag ik al jaren
met me mee! Ze eindelijk op papier toevertrouwen
was bevrijdend. In de verte, rechts, staat het witte
huis van Cusco, en helemaal achteraan is zijn mijn." |
 "De
voorstelling van de twee hoofdpersonages volgt dezelfde
logica. We zien hen eerst vanop de rug. Het is wachten
tot de laatste prent om eindelijk het gezicht van
Rose te zien. Deze laatste heeft wat obsessionele
symptomen die grappig overkomen. Dergelijke personages
zijn een lust om ze ten tonele te voeren.Het luxesalon
van Cusco creëert een compleet verschil met
het vuile en rudimentaire aspect van de stad." |
 "Lange
dialogen aan een tafel. Enkel het contrastrijke
spel tussen de personages verguldt de pil. Aan de
ene kant zit Jonas, ongedwongen. Aan de andere kant
is Cusco radicaal het tegendeel, heel ernstig en
onverstoorbaar. twee trucjes maken de pagina verteerbaarder:
de tweede prent om gedetailleerd de omgeving en
de algemene sfeer weer te geven, waardoor we daarna
de personages kunnen volgen. De laatste prent stelt
het zonder decor om een beetje ademruimte te geven." |
 "Ik
push de logica een beetje verder door het decor
quasi onbestaand te maken. Het is een manier om
alle parasitaire elementen te weren om te kunnen
focussen op de personages. Alles verloopt via close-ups:
de hand van de sheriff op zijn schouder, de blik
van Jonas die verkillen. Dat hele palet aan fijne
emoties om aan de personages te geven, is heel aangenaam
om te tekenen." |
 "Het
licht in het salon van Cusco is van langsom gedempter
en gloeiender. Een beetje taart, een beetje goud...
De laatste maaltijd en laatste nacht van Cusco.
De scène moet de waanzin van deze man uitspelen
die zijn goud tijdens zijn laatste momenten wil
verorberen. Het toont ook de eenzame zieligheid
van zijn laatste ogenblikken aan. Daar tegenover
staat een processie van treurende mensen, maar allen
verenigd in het verdriet terwijl een van hen sterft." |
 "Op
de voorgrond veranderen de ouders, wiens zoon begraven
wordt, in Chinese silhouetten. Het is een manier
om hun verschrikkelijke eenzaamheid te tonen, zelfs
al hebben ze de steun van de menigte. Daarna zien
we hen langs de andere kant, verloren op de heuvel.
Vervolgens gaat Cusco in alle waardigheid ten onder
aan zijn waanzin. Onderaan geef ik de massa heel
radicaal en symbolisch weer. Geen idee of ik dit
tevoren zou aangedurfd hebben. Het is misschien
een vorm van maturiteit." |
 "Voor
de kist van het kind is er geen sprake meer van
een schertsende Jonas. Minder gehecht aan de werel
dan hij wil laten geloven voelt de undertaker een
ware empathie voor de in de mijn omgekomen jongen.
De ouders en hun vrienden staan perplex. Ze verwachtten
een spirituele steun en krijgen integendeel een
klap in het gezicht te verwerken. Hard. Met zijn
hopeloze humor wijst Jason hen op hun verantwoordelijkheden.
Goed gezien. Een uitstekend idee van Xavier." |
 "Een
nieuwe pagina met dialogen, deze keer tussen Rose
en Jonas waar alles afhangt van de manier om met
de personages te spelen. Door de grotere prenten
kunnen de gezichten getoond worden. De nacht en
die ene lichtbron van de lantaarn op de grond accentueren
de schaduwen en hun lichtspel. Ik ben dol op het
werken met dit soort sfeer. Plezante pagina's om
te maken." |
 "Prent
4 vormt de overgang tussen de twee scènes.
Het kleurenpalet is dezelfde als de voorgaande prenten,
maar het gekleurde schijnsel rechts onderaan kondigt
de volgende aan. Mijn eerste saloon! Met alle clichés,
poker, rook, een stijve barman, hoertjes,... Enkel
de gier op de bar valt volledig uit de toon. De
assistent van de sheriff, onderaan links, is geïnspireerd
op mijn vriend Bruno Duhamel, tekenaar van Les
Brigades du Temps." |
 "Eerste
gevecht en de eerste keer dat we een gevaarlijke,
brutale, bijna angstaanjagende Jonas zien... We
kunnen ons inbeelden hoe de woede en het geweld
in hem vervat zitten (prent 7), maar ook hoe hij
het allemaal verafschuwt (voorlaatst prent). Het
kleurspel van zijn huid, roder aanlopend in de actie
en uiteindelijk weer normaal geworden, laat toe
om de verandering in attitude te accentueren. De
inkleuring is hier vertellend." |
 "Een
belangrijke scène. Onder zijn je m'en fous-houding
en zijn weinig flatterende visie van mannen wiens
gezelschap je wil mijden, heeft Jason een doel in
zijn leven: zijn funerarium openen. Hij schept waarlijk
plezier in zijn vak. Hij is een echte doodgraver
die heel goed zijn werk kent, ook al twijfelen we
er niet aan dat zijn verleden zwaarbeladen was.
Het was van hoog belang dat dit onderwerp niet dubbelzinnig
aan bod kwam." |
 "Het
voorlezen van het testament op één
enkele pagina, nog zo'n uitdaging. Xavier stelde
een klassieke bladschikking voor met een opeenvolging
van prenten. Dat zou een zware pagina opgeleverd
hebben. Ik schudde alles dooreen en tekende één
paginagrote prent met daarrond kleinere. Ineens
ademt de pagina en wint aan dramaturgie, vooral
door de zonnestraal die het lijk belicht. Ik hou
van beperkingen, ze drijven je verder om te zoeken,
te vernieuwen, je werk te verrijken." |
 "Met
een trap op de overleden Cusco wreekt McKullen zich
voor jaren van vernedering. Maar hij wil meer, hij
wil zijn deel van de erfenis. Door alles wat hij
van Cusco onderging hoopt hij dat het van hem een
rechtmatige erfgenaam maakt. Hij drijft die logica
tot het uiterste... In prent 2 verlicht het licht
het gezicht van de dode, Rose staat in de schaduw.
Dramaturgie komt voort uit sterke contrasten. Een
techniek die me na aan het hart ligt." |
 "De
mijnwerkers aan het huis van Cusco volgen dezelfde
redenering als McKullen. Ze groeven dagelijks in
die mijn. Nu Cusco dood is, willen ze eignaars van
de mijn worden. Die thematiek interesseert ons,
de grens tusen wat er legaal is en wat er rechtvaardig
is... De voorlaatste prent is een ander typisch
westernbeeld. De minder typische beelden komen er
ongetwijfeld later aan." |
 "Cusco
heeft het recht om met zijn fortuin te doen wat
hij wil. Ook al lijkt het onfatsoenlijk. Die waarheid,
door Rose uitgesproken, blust de geestdrift van
de mijnwerkers net zoveel als de aanwezigheid van
de sheriff en zijn gewapende mannen. Maar de neergeslagen
ogen van Rose, haar lichtjes gebogen hoofd, vertalen
onder haar obsessief gedrag hoe erg het haar spijt
voor die arme mensen. Jonas kijkt toe en ontdekt
een nieuw facet van Rose..." |
|
|
