Philippe Berthet over Zwijgen Als Vermoord	28/11 TOP
Onderstaande bijdrage van Sonia Déchamps verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 85 van oktober 2015. Vertaald door Wim De Troyer. COMMENTAAR BIJ PAGINA 34 Over Australië: "Al bij al zie je weinig van Australië in dit album. Ik had er wel graag een verhaal van gemaakt waar ik ten volle gebruik kon maken van de echte, typische Austalische decors: de rode rotsen, de aboriginals, enzovoort. Dat was hoe ik het mij oorspronkelijk voorstelde. Uiteindelijk bevinden we ons in een klein Australisch stadje dat evenzeer een klein Texaans stadje kon geweest zijn. Enkele eigenaardigheden, zoals hoe het licht valt onder de evenaa,r en de lage gebouwen, zelden hoger dan één verdieping. Maar afgezien daarvan, kon dit verhaal zich overal afgespeeld hebben." Over lafheid: "Hier zien we de grafsteen van de broer van Greg, Ike, die alvorens te sterven zichzelf beschuldigt van de moord op Lee. De mensen hebben zich uitgeleefd op zijn grafsteen, misschien diezelfden die meer dan twintig jaar geleden Greg zouden gelyncht hebben. Dit illustreert de lafheid van de mens. Dezelfde mensen die hem toen uitgespuwd hebben, komen hem nu opzoeken om hem te zeggen dat ze nooit aan zijn onschuld getwijfeld hebben. Ze zijn allemaal schijnheilig. In dit album komen de misselijke eigenschappen naar boven." Over cadrage: "Hier geen excentrieke prenten. Ik wou dichtbij mijn personages blijven. Ik wou een soort kalmte bewaren, een inherente traagheid, eigen aan het scenario." Over sfeer: "Voor de kleuren situeerde ik de beelden in een bepaalde periode van de dag, en dan gaf ik aan Dominique, mijn echtgenote en inkleurster, de instructies. Ze is erin geslaagd om, gebruik makend van dezelfde techniek als voor Perico (reproductie van de platen op aquarelpapier, en daarna handmatig inkt en aquarel toevoegen) toch een palet op punt te stellen dat voldoende verschillend is. Met haar inkleuring bepaalt zij de sfeer van mijn albums." COMMENTAAR BIJ PAGINA 35 Over zwart-wit-rood: "Ontmoeting op Lee's grafzerk. De lezer ontdekt pas later de toedracht van de moord. Die was nogal moeilijk om te tekenen. Het moest brutaal zijn, maar ik wou er ook geen horror van maken. Lee moest het beestachtige van de mens ondergaan, half ontbloot, bebloed... Het was de brutaalste scène, maar ook een sleutelscène. In compleet contrast met de rust die deze platen en het album in het geheel uitstralen. Ik heb Dominique voorgesteld om voor de moord te werken in grijswaarden, zodat enkel het bloed werd benadrukt. De scène is uiteindelijk zo zeer bloederig geworden. Het zijn drie ultrageweldadige platen in het midden van een redelijk traag verhaal." Over "Hot" Lee: "Lee is een van de personages die ik het moeilijkst kon vatten. Ze moest sexy zijn, verleidelijk, maar geen klassieke 'sexbom'. Wanneer we in het begin de indruk hebben dat ze gewoon een 'flirt' is, wou ik dat je op het einde zag dat ze zeer verliefd is op Greg. Het is gewoon een meisje dat veel te snel is moeten opgroeien. Zoals zo vaak in de scenario's van Zidrou zit er een zekere fragiliteit in de personages." Over Scarlett Johansson: "Lee blijft een van de interessantste vrouwelijke personages in mijn niet korte rij heldinnen... Voordat ik haar begon te tekenen heb ik enkele foto's van Scarlett Johansson genomen, de heldin in Lucy, een film van Luc Besson. Ik heb enkele schetsen gemaakt met haar foto's bij de hand en langzamerhand is het personage Lee naar voren gekomen, met die nogal aparte mond."  COMMENTAAR BIJ PAGINA 36 Zidrou over geesten: "Ik wou niet dat Lee verscheen als een klopgeest, maar dat ze aanwezig zou zijn in Gregs leven, dat ze de ene keer als een aanwezigheid die hem ophitst, dat ze de andere keer als een vloek verschijnt. Voor Greg is het een enorm litteken dat hij voor altijd meedraagt. Een innerlijk litteken, dus nog sterker, nog pijnlijker." Philippe Berthet over verschillende meningen: "In het begin ging ik niet helemaal akkoord. Zidrou wou een Lee op blote voeten, en gekleed in het jurkje dat ze droeg toen ze stierf. Ik stelde voor om haar telkens anders te kleden, aangepast aan de omstandigheden, als manier om haar garderobe te variëren en haar sexy kant beter te kunnen uitspelen. Ik kon dan ook kiezen voor wat prikkelender outfits... Hij weigerde, en argumenteerde dat het personage hetzelfde moet blijven zodat men snel zou begrijpen dat ze een hersenspinsel is." Over helden: "Greg, het belangrijkste personage, heeft grafisch alle kenmerken van de held, maar we beseffen snel dat hij dat misschien niet is. Ik had hem vrij snel uitgetekend, Zidrou vroeg me enkel om hem grijze slapen te geven. Hij wordt in het begin voorgesteld als een buitenpersoon, met een baard. Voor zijn terugkeer naar de stad moest ik hem scheren. Een baard bepaalt veel van de look van een personage. Wanneer je hem scheert, is de moeilijkheid dat je riskeert dat er niet veel van overblijft." Over een zeldzame glimlach: "Het zijn misschien de enige platen waarop Greg een vage hint van een glimlach weergeeft. Behalve dat voel je dat er een groot kwaad aan hem knaagt, dat hij dat met zich meedraagt." COMMENTAAR BIJ PAGINA 37 Over de schoonzus, weduwe en...: "Dit is een belangrijke scène waarin Greg voor het eerst oog in oog staat met de weduwe van zijn broer. En die broer is er van op de hoogte dat die twee een relatie gehad hebben, een kwarteeuw geleden." Over decors: "Er zitten in dit decor nogal wat dagdagelijkse decors die niet noodzakelijk mijn grootste favorieten zijn. Dat was nieuw voor me, allesbehalve evident, en stelde me elke keer weer voor grafische uitdagingen! In de loop van het verhaal vinden we nogal wat decors die terugkeren: het station, het hotel,... en die verdraaide snoepwinkel met al zijn potjes in nette rijen! Dus, ik geef toe, ik heb enorm bedrogen. Ik plaats het kader, en vervolgens plaats ik de personages erin. Ik blijf het decor niet 100% trouw, ik vind dat de prenten, en ook de platen ruimte nodig hebben, om te ademen." Over U-Turn: "Ik heb me voor dit verhaal laten inspireren door U-Turn, een film van Oliver Stone met Sean Penn en Jennifer Lopez, die zich afspeelt in een klein Texaans dorpje. Ik heb de film herbekeken alvorens dit album te beginnen, en heb zelfs enkele printscreens genomen." Over cinema: "Ik heb die printscreens uiteindelijk niet gebruikt, maar ze gaven me een idee over de verhouding tussen de enorme hemels en de kleine gebouwen. Dat alles in een bedompte, bedrukkende sfeer. Die film zit het dichtst bij dit album. Ik bekijk mijn personages een beetje zoals acteurs. Ik regisseer, ik hou rekening met hoe ze gaan spelen, en waar ik mijn camera ga plaatsen."

Philippe Berthet over Perico 1	15/03 TOP
Onderstaande bijdrage van Sophie Bogrow verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 67H van februari 2014. COMMENTAAR BIJ PAGINA 4 Over zwart: "Deze openingsscène is drie pagina's lang, maar in de chronologie van het verhaal zitten we veel verder. Ik zet graag onmiddellijk de toon: 'zes ontploffingen in de nacht, de aftrap voor heel wat heisa...' Ik wilde de scène onderdompelen in een benauwend zwart. Ik ben dol op zwart!" Over kantelmomenten: "De sfeer brengt een beetje de dominerende sfeer in De Weg naar Selma in herinnering. Ik heb er een gelijkaardig plezier aan beleefd. Selma betekende een keerpunt in mijn carrière, het was het moment waarop ik meer op volwassenen gerichte verhalen kon maken. Ik zou graag hebben dat Perico ook ene van die kantelmomenten wordt." Over de propere klare lijn: "Mijn lineaire stijl is niet makkelijk om geweld mee weer te geven. Dat is al altijd mijn probleem geweest. Ik kom er maar niet toe om vlekken te gebruiken of me van het propere van de klare lijn te ontdoen. Als compensatie probeer ik mijn tekeningen te vermenselijken door de schaduwen, de kadrages, de houdingen, de expressies." Over de inkleuring: "De inkleuring is van mijn vrouw, Dominique David. Gezien het verschil van het project met mijn voorgaande strips stelde ze voor om de computer te laten vallen en opnieuw ecoline en aquarel te gebruiken op vellen die waren voorbedrukt met mijn tekeningen. En ze legde zich toe op subjectieve kleuren. Hier begint het. Ik stelde een rode hemel voor zoals van het laatste licht van een ondergaande zon. De rest van de sfeerschepping kwam als vanzelf. Daarna waagde ze zich aan bruine hemels of appelblauwzeegroene wateren, een saffraangele oceaan onder de lichten van Malécon (de boulevard aan zee in Havana). Overvloedige kleuren, maar nooit flashy, altijd subtiel en evenwichtig." COMMENTAAR BIJ PAGINA 5 Over positionering: "Bij het maken van een stripverhaal zijn er talloze technische beperkingen waar een lezer zich niet bewust van is. Onder andere de logica van het acteursspel. Hier moest ik het zo organiseren dat de buitenstaander op een natuurlijke manier langs het linkerportier komt voor het vuurgevecht. De personages moeten ook goed geplaatst worden in functie van de volgorde van de dialogen. Ik haat tekstballonnen waarvan het staartje het personage moeten inhalen of staartjes die elkaar kruisen. Het vergt soms heel wat hoofdbrekens om alles op de juiste plaats en op het juiste moment te positioneren." Over personages in wagens: "Het lijkt stom, maar het is niet zo makkelijk om een personage in een wagen te laten handelen. Niet alleen is de locatie beperkt, het zit ook nog eens vol nutteloze, zeg maar vervelende details. Ik heb geprobeerd het probleem op te lossen door een strakkere kadrage zodat er geen stuur en dergelijke meer in perspectief moest getekend worden die de lezing zouden kunnen verstoren. Ik heb van de chauffeur ook een linskhandige moeten maken want anders paste het niet." Over de wagens: "Mooie wagens, op dat gebied bedient Perico me van een vertrouwd gegeven. Eigen aan de periode van de jaren 1950 zijn de carrosserieën groot, zwaar en vol rondingen. Deze wagens rijden tegenwoordig nog altijd in Cuba. Het Amerikaanse embargo maakte van elke Cubaan een handige mecanicien. In afwachting van het tekenen van het glimmende soort wagens uit Amerika, dwong ik mezelf om de wagens zonder hulp van de lichtbak te tekenen." COMMENTAAR BIJ PAGINA 6 Over de wind: "Na het dramatisch rood in de vorige pagina's, keren we terug naar natuurlijke, objectieve en rustige kleuren. De meeuwen geven aan dat we dichtbij de zee zitten, je voelt zelfs dat er wind is." Over rentabiliteit: "Ik heb mijn tijd genomen voor dit album. Als een prent me vier of vijf dagen tijd kost, dan is dat zo. Ik die zo van rentabiliteit hou en een ritme aanhoud van een plaat per twee of drie dagen, gooi me hier op brede en complexe decors. Voor de gebouwen uiteraard, zoals hier, maar ook voor een scène in een cabaret gezien door de benen van danseressen. Met heel wat kleine personages op de achtergrond, elk mey een eigen houding en perspectiefproblemen. Of ook nog voor het interieur van een populair café, zelf uitgevonden bij gebrek aan een goed beeld, met een scheve en vervormde kadrage van de tafels op de voorgrond." Over de straten van Havana: "Ik ken de straten van Havana, die de laatste zestig jaar niet veel zijn veranderd, helaas enkel van foto's. Ik heb heel wat boeken doorgenomen en het internet afgeschuimd. Twintig jaar geleden spendeerde ik hele dagen in boekhandels om een handvol foto's te vinden die ik bijhield in vijf banden! Google Street View gaf me een idee, maar de zichten zijn zelden bruikbaar. Omdat ik niet erg vertrouwd ben met de bouwstijl, gebruikte ik een kadrage die overeenkwam met de prent met een voorstelling van het vluchtpunt. Daarna herschik ik alles, ik vereenvoudig, ik herbereken en ik bevolk de prenten. De jongen die met een wielas speelt, komt van een foto, maar het steegje is uitgevonden. Het balkon in prent 5 fotografeerde ik in Kreta. Het paste er goed bij. Van elk album geef ik een van de platen cadeau aan de scenarist. Régis koos voor deze plaat." COMMENTAAR BIJ PAGINA 7 Over Humphrey Bogart: "Het amuseerde me om de vader van de held in het licht van de rolluiken te plaatsen. Het ziet er overdreven uit, hé, zovel grote zwarte lijnen op een lichaam? Het effect komt ook voor in films uit die tijd met Humphrey Bogart. Ik gebruikte ze lang geleden al in De P.I. van Hollywood. De schemering doet de zoon, Joaquin, beter uitkomen. Hij is al bij al het hoofdpersonage." Over verschrikkelijke, historische personages: "Ik heb hele pagina's volgeschetst voor het uiterlijk van de jongen. 'Te volwassen, te oppervlakkig', herhaalde Régis toen hij mijn eerste schetsen zag. Ik zag 'm daarom jonger, fragieler ook, om ruimte te laten voor zijn evolutie in de toekomst. Uiteindelijk is het grappig dat hij in niets lijkt op mijn eerste schetsen! De historische personages moeten natuurlijk herkenbaar zijn en zij vormen het grootste probleem. Om hen te doen gelijken, moet je ze heel wat kleine trekjes en rimpels meegeven... alles dat niet past bij mijn tekenstijl. JFK in Nico was een verschrikking!" Over steden en pompstations: "De eerste thriller die Régis me voorstelde was heel erg Amerikaans en vooral heel stedelijk. Grafisch was dit voor mij déjà vu want al meer door mij gedaan. Ik zou er me niet mee gaemuseerd hebben. Ik heb hem om ruimte gevraagd en vooral een menselijke dimensie, indien mogelijk een liefdesverhaal. Maar de grote steden zijn alomtegenwoordig: na het exotische Cuba volgen de buitenzichten, de motels en de pompstations in het roadmoviegedeelte van deel 2. Ik begeef me dezer dagen naar Albuquerque en Hollywood. Je ontloopt je lot niet!"