| Onderstaande
bijdrage van Paul Giner verscheen
eerder in het Franse stripmaandblad Casemate
nummer 59 van mei 2013. |
Over
stijlverandering: "Me voor elk nieuw project
grafisch heruitvinden is essentieel. Strips maken is een
repetitief werk waarbij je elke dag dezelfde personages
tekent. Omdat er geen sprake van is om zoiets vijftig
jaar lang te doen hou ik ervan de routine te doorbreken.
Voor ApocalypseMania, met Laurent-Frédéric
Bollée, werkte ik rechtstreeks in kleur met uit
zijn voegen barstende kadrages en met schuine beelden.
Voor Lady S., met Jean Van Hamme, richtte ik
me op de klassieke vertelling, maar dat kleurde ik niet
meer in, ik vertrouwde dat sinds 2009 toe aan Sébastien
Gérard. Zijn frisse blik doet de serie goed. Voor
Highlands heb ik de inkting meer lading gegeven,
ik heb meer puntjes, arceringen en 'vuil' gebruikt voor
een brutere en ruwere stijl die aansluit bij de mentaliteit
van het tijdperk."
Over de breuk: "Terwijl de bladschikking
van het tweeluik klassiek is opgevat, zonder losstaande
beelden of prenten die van de pagina aflopen, is deze
plaat nu net verschillend van alle andere. Ik wilde een
breuk inlassen met geïntegreerde prenten en inserts
die je nergens anders terugvindt."
Over de tijd: "De tijd verloopt
raar in stripverhalen. Er zijn veel snelle scènes
in vijf of zes pagina's te tekenen, maar net zo goed veel
lange momenten op één enkele pagina. Deze
plaat, waarvan ik een precies idee had, refereert naar
een pagina uit Comanche 7 waarop Hermann een
lange tocht in scène brengt."
Over
uiterlijk: "De grote, sterke man met baard,
Ian Tullibardine, is een typische Highlander zoals ik
er ter plaatse veel tegenkwam. Zijn weinig spraakzame
houding komt door het lezen van Pif Gadget. Ik
volgde de avonturen van Teddy Ted,
wiens metgezel de Apache, nooit een woord zei. Wanneer
de rook van zijn cigarello trilde, betekende het dat hij
iets aanvoelde. Zoals al mijn andere personages vloeide
Ian op natuurlijke wijze uit mijn potlood. Ik wist hoe
hij er moest uitzien van bij het schrijven van het scenario
en ik spendeerde geen uren aan het me afvragen hoe hij
er uitzag. Ameilia moest een brunette worden want ik teken
graag de penseelstreken in haar kapsel om het meer te
doen glanzen."
Over pauwen: "Op vakantie in Schotland
kwam er dagelijks een pauw langs het huis dat we er huurden.
Voor mij is het land verbonden met dit dier, vandaar zijn
aanwezigheid in het hele tweeluik. Je kan ook pauwen langs
Schotse kastelen zien wandelen. Ze maken deel uit van
het decor."
Over informatie delen: "Ik kon nauwelijks
alles alles tonen wat ik wilde, hoeveel ik ook alle vergaarde
informatie met de lezers wilde delen. Tegenwoordig neigen
strips meer naar het schetsmatige. Dat vind ik niet erg,
maar het is niet mijn ding, het verveelt me snel. Ik herlees
liever een album waarin er veel is te zien dan een ander
waarbij je op vijftien seconden alles op een pagina hebt
gezien."
Over plezierige fases: "Het schrijfproces,
de personages, de enscenering,... elke fase biedt een
ander plezier. Met een kleine bonus voor de decors die
me confronteerden met de natuur want ik heb dat tevoren
weinig gebruikt in mijn albums die zich in hoofdzaak in
een stadsdecor afspelen."
Over
beweging: "Een dialoogscène rond
een tafel in een statisch decor is makkelijk in beeld
te brengen met beeld en tegenbeeld en verschillende standpunten.
Het is ingewikkelder met actiescènes waarin er
sprake is van vloeiendheid. In dit geval let ik in het
bijzonder op de leesrichting.
Let erop dat de beweging in de prenten van links naar
rechts gaat, behalve in de prent op de volgende pagina
waarin Ian een kogel in zijn schouder krijgt. Deze beweging,
van rechts naar links, geeft een oponthoud weer. Hier
is het niet nodig om een onomatopee toe te voegen. In
zijn scenario's preciseert Jean Van Hamme soms dat het
niet nodig is om geluid toe te voegen bij een ontploffing."
Over leren inkleuren met de computer:
"Ik heb me voor het eerst toegelegd op het inkleuren
met de computer terwijl ik gewoonlijk gebruikmaak van
gouache op grijsdrukken of van acryl. Ik heb al sporadisch
ingekleurd met de computer voor illustraties of covers.
Het was een grote uitdaging want ik vertrok van niet bijster
veel en ik moest in mijn programma's de penseeltjes die
het best het doel dienden uitzoeken."
Over kleureffecten: "Mijn kleurkeuzes
voor de sfeer komen vrij laat, zelfs wanneer ik een vaag
idee heb over wat ik wil doen tijdens de opbouw van een
pagina. Voor een scène die zich afspeelt in een
afgesloten ruimte, zoals in het begin van het album, wist
ik precies welke kleuren ik moest gebruiken om lichteffecten
weer te geven via de sintels in de open haard."
Over
Doctor Who: "In de laatste prent valt de
komische opmerking van Joseph over Ians gekke familie
op als verwijzing naar de moeder van de Highlander die
een zieneres is. We ontmoeten haar een beerje eerder in
het verhaal. Een fantastische scène met special
effects of mist was niet nodig. Ik tekende liever een
huis dat er van binnen groter uitzag dan van buiten. Het
is ook een hommage aan de telefooncabine uit de tv-serie
Doctor Who. David Tennant, een van de acteurs
die het hoofdpersonage vertolkt, is trouwens een Schot..."
Over de slag bij Culloden: "De gevechtsscène
van vier pagina's over de slag van Culloden stond niet
in het scenario. Ik wilde er eerst over laten vertellen
via getuigenissen van strijders. Mijn collectiedirecteur
vond dat ontgoochelend. Ik moest het tonen! Om niet zomaar
iets te vertellen zorgde ik voor details. Dat beviel hem.
De uniformen zijn waarheidsgetrouw en de roodjassen (de
Engelsen, red.) hebben de gewonden afgemaakt voordat
ze de vluchtelingen zonder ophouden achtervolgden. Je
kan er ook wat van zien op de achtergrond op pagina 35,
met een brandend dorpje dat je op de cover terugziet."
Over muziek: "Muziek voedt mijn
verbeelding. Als ik Lady S. teken, luister ik
veel naar muziek van polars. Voor Highlands luister
ik naar de soundtracks van historische films, vooral van
Ennio Morricone, mijn bijbel, mijn favoriet. Zijn discografie
van zo'n vijfhonderd composities kent een ongelofelijke
rijkdom... Ik kreeg de soundtrack van Once Upon a
Time in the West cadeau op mijn veertiende. Dat was
een esthetische en culturele schok." |
