Alle bijdragen van Paul Salomone aan de rubriek De Commentator bundelen we op deze pagina.

Klik verder naar de volgende onderwerpen:
• 24/08/2013 Hoewel hij niet van westerns houdt, toont Paul Salomone zich als een begenadigd tekenaar van een overtuigende westernstrip, De Engelsman die niet van Vuurwapens Houdt. Salomone was in zijn studententijd een van de beste Franse atleten, maar hij koos voor een carrière als striptekenaar.
 
Paul Salomone over De Engelsman die niet van Vuurwapens Houdt 1
24/08
 TOP
Onderstaande bijdrage van Damien Perez verscheen eerder in het Franse stripmaandblad Casemate nummer 36 van april 2011.
COMMENTAAR BIJ PAGINA 18
Over leren tekenen: "Tekenstudies? Een diploma toegepaste kunsten. Daarvoor probeerde ik het een beetje op mijn eentje. Van kleinsaf tekende ik al. Mijn vader was schilder, hij heet Paul Salomone, zoals ik, en het ouderlijke huis was steeds vol schilderijen en beeldhouwwerken die me ontwikkeld hebben in mijn gevoel voor esthetiek. Op jonge leeftijd leerde ik de anatomie en perspectief door alles wat door mijn handen passeerde na te tekenen: fotoboeken, geïllustreerde woordenboeken en encyclopedieën. Mijn tekenstijl is dus niet gevormd door één enkele school, maar is veeleer gevoed door heel diverse invloeden. Ik ben trouwens geen fervent striplezer, ben ik nooit geweest. Het spijt me , maar ik heb zelfs niet het minste grafisch voorbeeld."

Over sport: "Voor mijn licentiaat in de toegepaste kunsten volgde ik een STAPS-richting (Franse studierichting met voornamelijk sport, red.). Ik heb lange tijd op hoog niveau sport bedreven, ik behoorde tot de beste twintig Franse atleten op de 400 meter. Daarna moest ik kiezen. Het werd tekenen, zelfs al doe ik nog steeds veel aan sport, voornamelijk mountainbiken. In het begin tekende ik alleen maar en verplichtte mezelf om eens in de twee weken te lopen. Daarna vond ik sport voor mij een noodzaak om mijn hoofd te legen, mijn evenwicht te vinden. Zonder dat zouden mijn tekeningen er anders uitzien."

Over het acteursspel: "Mijn personages praten graag met de handen! Wellicht omdat ik Italiaanse origines heb! Maar serieus nu, het acteursspel — en dus de houdingen — lijkt me essentieel voor de geloofwaardigheid van een personage. Ik heb daarom een grote spiegel in mijn atelier waardoor ik gezichtsuitdrukkingen, handbewegingen en lichaamshoudingen kan visualiseren, zoals in tekenfilmstudio's gebeurt."
COMMENTAAR BIJ PAGINA 19
Over architectuur tot mode: "Er zit veel architectuur in mijn prenten, maar ik probeer niet te overdrijven. Ik hou er gewoon van, da's alles. Ik wilde graag decorateur of interieurarchitect worden. Uiteindelijk werd ik striptekenaar, een specialisatie waardoor ik alles tegelijk kan uitoefenen, het ontwerpen van mode zoals de jurken van Margot waar ik nogal op heb gezwoegd incluis!"

Over Jesus: "Ik heb me goed geamuseerd met het ontwerp van Jesus, de Mexicaanse bewaker van de buit. Het is een enorm personage met een fysiek die naar beneden neigt met heel wat kogelriemen om zijn lijf. Maar om hem te laten bewegen... zo ingewikkeld! Ik had niet altijd de keuze om het maximum uit mijn personages te halen. Als er een half dozijn Mexicanen met sombrero en snorren zijn te tekenen, valt het niet mee om hen niet hetzelfde uiterlijk te geven! Lupano vertrouwde me een boek toe dat ik heb gebruikt voor de complete totstandkoming van het album: 1911 – La Bataille de Ciudad Juárez door Miguel Ángel Berumen. Een ware goudmijn tjokvol foto's uit die tijd waardoor ik van alles vond om kogelriemen en gewone riemen en zelfs tronies kon gebruiken zonder sommige elementen van de vervallen hacienda, waarin bijna het heel verhaal zich afspeelt, te vergeten."

Over het vuurgevecht: "Hierna komt een groot vuurgevecht. Daardoor moet de buurt van de hacienda dus helder in mijn hoofd zitten. Ik heb een precieze plattegrond getekend en er de personages op geplaatst zoals in de film. Om het metselwerk beter voor te stellen, bediende ik me van een hacienda uit de film Way of the Gun."
COMMENTAAR BIJ PAGINA 20
Over vertrouwen: "Het scenario van deel 1 was al geschreven toen ik voor het project toezegde. Ik moest me dus aanpassen aan de vastgelegde bepalingen. Deel 2 verliep anders want het werd gaandeweg geschreven omdat Wilfrid mijn smaak en voorkeur kende voor sfeerbepaling en kadrages. We kenden elkaar tevoren niet, maar ik waardeerde zijn werk ten zeerste, in het bijzonder Alim de Leerlooier. Ik stond erop om elkaar te ontmoeten voordat ik het project aanvaardde. Een album is teamwerk. Ik moet er vertrouwen in hebben, om op dezelfde golflengte als de scenarist te staan. We hebben elkaar enkele dagen gezien en we hebben onze voorkeuren met elkaar gedeeld. Het klikte snel!"

Over de formule: "Ik ben dol op prenten vol details. Ik heb deze stijl vastgelegd met Wilfrid die een tekenstijl wilde die zo nauw mogelijk aansloot bij de vertelling. Nadat we er lang over hebben gediscussieerd kwamen we tot deze formule: semirealistische personages met de mogelijkheid hun expressies maximaal te versterken. Dit alles gekoppeld aan realistische decors die de intrige geloofwaardig maken."

Over compositie: "Van zodra het mogelijk was, probeerde ik elke keer drie stroken te gebruiken, van die pagina-indeling hou ik wel en ik kan ermee spelen in de breedte en in de hoogte zoals in prent 4. Ik waak er ook over dat de lezer bij het bekijken van de pagina op zijn geheel er de belangrijkste prent uithaalt. Hier gaat het om prent 2 waarin Margot heel lief kijkt om uiteindelijk Manolo, de bendeleider van de Mexicanen, te behagen. Om deze prent in het oog te laten springen, heb ik de achtergrond eenvoudig gehouden. Het aantal details in de andere prenten dient ook om deze compositie te benadrukken."
COMMENTAAR BIJ PAGINA 21
Over de dikke Mexicaan: "Voor mij hangen nevenpersonages er niet zomaar bij. Goed wetend dat we de bende Mexicanen vaak zullen zien, heb ik voor elk van hen een kleine biografie bedacht om me hen geloofwaardiger voor te stellen en hen op een geloofwaardige manier te tekenen. Om hen een eigen identiteit te geven, lijken ze noch op kennissen van me noch op bekende acteurs. Elk personage heeft zijn eigen karakter en handelt daarnaar. De dikke Mexicaan die het hele album lang chili eet, is niet het meest actieve type want hij brengt zijn tijd aan tafel door. Ik heb 'm dus niet gebruikt voor de aanval op de trein in het begin van het album."

Over stof en vuil: "Ook al ben ik geen grote westernfan, toch hou ik van My Name Is Nobody en andere klassiekers. Ik heb het project meer voor de achtergrond geaccepteerd dan voor de zin om het wilde westen te bezoeken. Ik erken dat ik me er goed mee heb geamuseerd dankzij de bestofte, vuile locaties die een waar plezier waren om te tekenen."

Over sfeerbepaling: "Ik moest hier aan de lezer duidelijk maken dat je deze scène door een verrekijker bekijkt, vandaar de verleiding om de compositie met streepjes te voorzien. Maar uiteindelijk is Byron Peck een heel voorkomend man, dus dacht ik bij mezelf dat er geen enkele reden voor was dat zijn verrekijker bevuild zou zijn! Een eerste probeersel leverde niets op tot ik vond dat de inkleuring volstond om het zicht door de verrekijker weer te geven. Ik test tot op welk niveau het aantal details inkleurder Lorenzo Pieri doet zuchten, maar tot nu toe heeft hij nog nooit geklaagd! Ik heb 'm zo veel mogelijk geholpen door bijvoorbeeld niet te veel zwart te gebruiken zodat hij zelf schaduwen kan toepassen en hem zelf de sfeer te laten bepalen."